مرد بارانی

در ابتدای فیلم «رِین من»، پدر چارلی بابیت (با بازی تام کروز)، فروشنده خودروهای اسپرت و طمع‌کار، از دنیا می‌رود و بیشتر ثروت خود را به پسر اوتیسمی و بستری‌شده‌اش، ریموند (با بازی داستین هافمن) می‌بخشد؛ برادری که چارلی از وجودش بی‌خبر بود. چارلی، ریموند را می‌رباید و آن‌ها در سفری به‌سمت خانه‌ای جدید، در سراسر کشور رانندگی می‌کنند، درحالی‌که چارلی منتظر ارثی است که احساس می‌کند حق اوست. اما وقتی متوجه می‌شود که خاطرات فراموش‌شده دوران کودکی‌اش در حافظه تصویری ریموند قفل شده‌اند، اوضاع پیچیده می‌شود.

• «خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه‌ی نمایش اوتیسم در فیلم "مرد بارانی" صحبت کنند. شخصیت‌پردازی ریموند تا چه حد با دانسته‌های شما در مورد اوتیسم مطابقت دارد؟ به چه شکل شخصیت او واقع‌گرایانه به نظر می‌رسد و کدام ویژگی‌هایش احساس می‌کنید برای هالیوود اغراق‌شده است؟»
• «از زمان اکران این فیلم، درک جامعه از اوتیسم چقدر تغییر کرده است؟ و در رویکرد جامعه نسبت به افراد دارای شرایط عصبی متفاوت چه تحولاتی رخ داده است؟ اگر این فیلم امروز اکران می‌شد، فکر می‌کنید چه تفاوت‌هایی با نسخه‌ی اصلی داشت؟»
• «چگونه شخصیت‌های داستان باران و مانا مهربانی را نشان می‌دهند؟ چرا این یک ویژگی شخصیتی مهم است؟»

والدین باید بدانند که در فیلم «مرد بارانی»، تام کروز نقش یک فروشنده خودخواه و طماع ماشین‌های اسپرت را بازی می‌کند که پس از مرگ پدرش، متوجه می‌شود برادری مبتلا به اوتیسم دارد که از وجود او بی‌خبر بوده است (این نقش را داستین هافمن ایفا می‌کند). این فیلم در سال ۱۹۸۸، آگاهی بیشتری در مورد اختلال طیف اوتیسم به وجود آورد، اما در عین حال، تصویری کلیشه‌ای از افراد مبتلا به اوتیسم را نیز ترسیم کرد. بازیگران این فیلم تقریباً همگی سفیدپوست هستند، به جز یک شخصیت سیاه‌پوست فرعی، و تنها شخصیت زن، نقشی جنسیت‌زده و یک‌بعدی به عنوان دوست‌دختر چارلی دارد. انتظار می‌رود که در فیلم از زبان تند و کلمات نامناسب زیادی استفاده شود، از جمله استفاده مکرر از کلمات «لعنتی» و «خر»، و دو مورد استفاده از کلمه «مُنگُل». در چند صحنه پرتنش، یکی از شخصیت‌ها دچار استرس می‌شود، فریاد می‌زند و به چیزها ضربه می‌زند. رابطه جنسی به صورت تلویحی نشان داده می‌شود (ناله و حرکت زیر ملحفه) و نگاه کوتاهی به سینه یک زن می‌شود. شخصیت‌ها یکدیگر را می‌بوسند—در یکی از موارد، رضایت طرف مقابل مشخص نیست—و به تن‌فروشی اشاره می‌شود. شخصیت‌ها سیگار می‌کشند و الکل مصرف می‌کنند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

این فیلم ساده اما تاثیرگذار، مخاطبانی که صبورانه آن را تماشا کنند را با تجربه‌ای به یادماندنی پاداش می‌دهد. بسیاری از فیلم‌ها از شخصیت‌های معلول برای جلب سریع احساسات تماشاگران سوءاستفاده می‌کنند، اما «رِین مَن» هرگز چنین نمی‌کند. در عوض، شاهد فراز و نشیب‌های رابطه ریموند با چارلی و دنیای اطراف هستیم. هر موفقیت با یک ناکامی دنبال می‌شود، تا جایی که ما شروع به پرسش از تعریف خودمان از «موفقیت» می‌کنیم. چارلی آرزو دارد ریموند تغییر کند، اما به تدریج شرایط عشق ورزیدن به او را تغییر می‌دهد.رِین من گام‌های بزرگی در آگاهی‌بخشی درباره‌ی اوتیسم برداشت، به‌خصوص با آگاه کردن بینندگان از این واقعیت که افرادی مثل ریموند نیازی به تغییر ندارند، بلکه افراد دارای ذهنیت نرمال هستند که باید بیشترین تلاش را انجام دهند. در پایان، ما در این اندیشه فرو می‌رویم که چه چیزی واقعاً برای ریموند بهترین است. حتی اگر رویکرد پدرسالارانه‌ی فیلم و به نظر می‌رسد تأیید نهادی‌سازی آن، امروزه اعتبار خود را از دست داده باشد، رِین من جایگاه خود را در نمایش اوتیسم به عنوان یکی از فیلم‌های اولیه‌ای که با حساسیت به این موضوع می‌پردازد، تثبیت کرده است.