ایستگاه آخر

فیلم «آخرین ایستگاه» که از رمان جی پارینی الهام گرفته شده، زندگی بزرگ نویسنده و کنت لئو تولستوی (با بازی کریستوفر پلامر) را در ماه‌های آخر زندگی‌اش دنبال می‌کند، زمانی که با همسر عزیزش، کنتس سوفیا آندریونا (هلن میرن) بر سر تصمیمش برای واگذاری حق تکثیر کتاب‌هایش به مردم روسیه، درگیر شده است. مشاور مورد اعتمادش، ولادیمیر چرتکوف (پل جیاماتی) فکر می‌کند کار درستی انجام می‌دهد، اما سوفیا نیز مصمم است منافع خانواده‌اش را حفظ کند. والنتین بولگاکوف (جیمز مک‌آووی)، جوانی که به عنوان منشی تولستوی کار می‌کند، وارد این کشمکش می‌شود و با درک این نکته که بت او در نهایت یک انسان است، ایمانش به تولستوی و جنبش الهام‌بخش او متزلزل می‌شود. او درمی‌یابد که تولستوی انسانی است که با معانی عشق، کار و زندگی دست و پنجه نرم می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره پیام فیلم در مورد ازدواج گفتگو کنند. چه چیزی باعث می‌شود که روابط عاشقانه در این فیلم شبیه یا متفاوت از دیگر زوج‌های هالیوودی باشد؟
• آیا رابطه لئو و سوفیا واقعی به نظر می‌رسد؟ فکر می‌کنید چه مقدار از فیلم بر اساس واقعیت است و فیلمسازان چه بخش‌هایی را ممکن است تغییر داده باشند؟ چرا فیلمسازان گاهی برای ساخت یک فیلم، حقیقت را تغییر می‌دهند؟

این درام تاریخی که ماه‌های آخر زندگی لئو تولستوی، نویسنده روس را روایت می‌کند، اگرچه قدرتمند و با بازی‌های خوب است، اما احتمالا برای کودکان جذاب نخواهد بود. در این فیلم لحظاتی از مشاجرات شدید و لحظاتی از عشق و محبت بین نویسنده و همسرش وجود دارد. بسیاری از دعواهای آنها بلند و صادقانه (هرچند نه با کینه‌توزی) است و ممکن است برای نوجوانان جوان آزاردهنده باشد. همچنین صحنه‌ای از رابطه جنسی با برهنگی جزئی (سینه‌ی زن) و کمی فحاشی (اما نه بیشتر از کلمه‌ی "بی‌غیرت") وجود دارد.

ابتدا از نظر بصری: فوق‌العاده است. روسیه در بهار سرسبز و در زمستان باشکوه است. و بعد بازی‌های بازیگران است. تماشای فیلم «آخرین ایستگاه» یعنی نظاره‌گر هنرنمایی سه بازیگر برجسته است: پلمر در نقش نویسنده افسانه‌ای بازی درخشانی دارد؛ میرن به‌عنوان سوفیا تماشایی است و مک‌اوی در نقش بیننده دعواهای اپرایی و لحظات آرام این زوج، تأثیرگذار است. استعداد ترکیب‌شدهٔ آن‌ها دلیل اصلی رفتن ما به سینما است. تقریباً همهٔ شخصیت‌های دیگر در این درام تاریخی جذاب نیز به‌خوبی نوشته‌شده‌اند، اگرچه شخصیت چرتکف اثر گیاماتی، مبهم است. او بیش‌ازحد شرور نشان داده شده که احتمالاً برای ایجاد کشمکش سینمایی بوده است.اگرچه استدلال‌هایی که در اینجا با دقت بسیار ترسیم شده‌اند گاهی اوقات به سطح درام‌های روزانه می‌رسند - بشقاب‌ها پرتاب می‌شوند، صداها با شدت شنیده می‌شوند! - اما در نهایت فیلم «آخرین ایستگاه» موفق می‌شود، عمدتاً با تاکید دوباره بر دامنهٔ وسیع و موهبت‌های ژرف تولستوی. این فیلم یادآوری خوشامدگویی است در جهانی که پر است از سطحی‌نگری‌ها - از جمله نویسندگانی که به جای حکمت و بینش، به فریب متکی هستند.