نابغه های کوچک

متخصص رفتار کودکان النا کایندر (با بازی کتلین ترنر) نظریه‌ای دارد که همه کودکان «دانش ذخیره‌شده‌ای از ژن‌های والدین اولیه» دارند که به آن‌ها رازهای جهان هستی را می‌آموزد، اما این دانش فقط تا زمانی که شروع به صحبت می‌کنند، دوام دارد و بعد همه‌چیز را فراموش می‌کنند. این نظریه در محیط کنترل‌شده آزمایشگاه مخفی کایندر به اثبات می‌رسد. یکی از کودکان در فیلم «بچه‌های نابغه»، اسلای، از محوطه فرار می‌کند و با برادر دوقلویش ویت (با بازی سه‌قلوهای لئو، مایلز و جری فیتزجرالد) ملاقات می‌کند. افراد کایندر ویت را با برادرش اشتباه می‌گیرند و او را به مرکز تحقیقات برمی‌گردانند، جایی که او هم‌سن‌وسال‌هایش را در شورشی علیه اسیرکنندگانشان رهبری می‌کند. در خانه، اسلای هم همین کار را می‌کند و با کمک گرفتن از گروهی دیگر از نوزادان، دوستانش را آزاد می‌کند و با برادری که هرگز نمی‌دانست داشته، متحد می‌شود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه رفتار با دختران صحبت کنند.

والدین باید بدانند که طنز فیلم Baby Geniuses حول محور کودکان و استفاده از زبان بزرگسالان، ضربه زدن مکرر به کشاله ران و -همانطور که حدس زدید- فعالیت‌های مربوط به پوشک است. و اگرچه این فیلمی است که ظاهراً برای کودکان جذاب است، اما ایماژهای جنسی و شوخی‌های خشن آن باعث می‌شود به طور نامفهوم، فقط برای نوجوانان مناسب باشد. برخی از کودکان ممکن است از شوخی‌های مربوط به پوشک لذت ببرند، اما به طور کلی طنز فیلم بسیار بی‌ادبانه و گمراه کننده است تا بتوان آن را به آنها توصیه کرد. و حتی در میان نوجوانان، کسانی که از سریال‌های تلویزیونی بد احساس توهین می‌کنند، نباید ریسک تماشای آن را بکنند. برای اطلاع از فیلم‌های بیشتر در این سبک، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

عوامل متعددی در کنار هم قرار می‌گیرند تا تماشای فیلم بچه‌های نابغه را به تجربه‌ای بدون شادی تبدیل کنند. اجازه بدهید از پیش‌فرضی شروع کنیم که چیزی بیش از بهانه‌ای آشکار برای سوءاستفاده از جلوه‌های دیجیتال نیست تا دهان و حرکات نوزادان بتوانند تقلید از بزرگسالان را انجام دهند. نتیجه: ظاهراً بچه‌های نابغه‌ای که وقت خود را صرف تقلید از تب شنبه شب و تفکر در مورد «سس پوشک» می‌کنند. به نظر می‌رسد که طنز عمدتاً برای مخاطبان جوان هدف قرار گرفته است، و با این حال صحنه‌های خاصی به وضوح برای آنها نامناسب هستند. بعد از فرار نابغه اسلای، او یک مرد بی‌خانمان را اذیت می‌کند و لباس‌هایش را می‌گیرد، سپس به کالسکه‌ای بدون سرنشین می‌پرد و به دختر نوزاد داخل آن می‌گوید: «نگاه کن، من یک مشکل دارم. لباس‌هایت را در بیاور.» «خوب، صاف»، او می‌گوید، «اما حداقل می‌توانستی اول مرا به شام ببری.» او لحظه‌ای بعد در لباس‌های او از کالسکه خارج می‌شود. «به من زنگ بزن»، او می‌گوید.به اعتبار فیلم، آن موفق می‌شود کودکان را دست‌کم به اندازه بزرگسالان باهوش نشان دهد، اما حتی در اینجا هم کمک می‌گیرد. کتلین ترنر، که مطمئناً تا حالا طعم تهِ تهِ تهِ بشکه را چشیده، به چیزی شبیه به اجرای نمایشی گلن کلوز در ۱۰۱ سگ خالدار می‌رسد، اما غرش‌های کف‌گیربسته‌اش صرفاً شرم‌آور است. در کارها پیچ‌وخم‌های زیادی وجود دارد، یکی از آن‌ها به‌طور قطع به دانه‌های انگور دست‌و‌دلبازانه دام دی‌لوئیس اصابت می‌کند، اما نیازی به تأکید بر این نکته نیست. بگذارید بگوییم که باب کلارک، که به نحوی نویسندگی و کارگردانی داستان عجیب و خنده‌دار کریسمس ۱۹۸۳ را هم بر عهده داشت، می‌تواند به هر اندازه که می‌خواهد برای هنرش رنج بکشد؛ او لازم نیست ما را هم به آن بکشاند.