پیام‌رسان را از میان بردارید

در سال 1996، گری وب (با بازی جرمی رنر)، خبرنگاری که در دفتر ساکرامنتو روزنامه سن خوزه مرکیوری نیوز کار می‌کرد، با داستانی درباره یک قاچاقچی مواد مخدر که دارایی‌هایش توقیف شده بود، مواجه شد که او را به یک کشف بزرگتر روزنامه‌نگاری رساند: دخالت سیا در قاچاق مواد مخدر و قاچاق اسلحه در نیکاراگوئه. این یک کشف انفجاری است، با پیامدهای قابل توجه جنایی، سیاسی و جامعه‌شناختی. اما به محض اینکه وب تشویق‌ها را دریافت می‌کند، حملات شروع می‌شوند. و نه فقط از سوی کسانی که او درباره‌شان می‌نویسد، برخی از آنها به همان اندازه شرور هستند. بلکه از داخل صنعت خود او نیز: آیا او مقالاتش را به درستی گزارش کرده بود؟ چرا منابع بیشتری در دسترس ندارد؟ چطور یک خبرنگار در یک دفتر کوچک یکی از بزرگترین داستان‌های دهه را به دست آورد؟ ازدواج او با همسرش (رزمری دیویت)، که هنوز بعد از یک مبارزه شکننده است، شروع به فروپاشی می‌کند، و سردبیران او (مری الیزابت وینستد و الیور پلات) شروع به عقب‌نشینی می‌کنند، و وب را تنها می‌گذارند تا با فشار و انزوا کنار بیاید.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دلایلی که گری وب را به دنبال کردن داستانی کشاند که او و خانواده‌اش را تحت نظارت دقیق قرار داد و در تیررس مجرمان خطرناک قرار داد، صحبت کنند. آیا او به انجام درست کارش متعهد بود، یا این کار بی‌مسئولیتی بود (یا شاید ترکیبی از هر دو)؟ اگر شما جای او بودید، آیا همین کار را می‌کردید؟
• فیلم تا چه حد به واقعیت نزدیک است؟ چرا فیلم‌سازان در هنگام ساخت فیلم جزئیات داستان‌های واقعی را تغییر می‌دهند؟
• با فرزندان خود در مورد رویدادهای واقعی به تصویر کشیده شده در فیلم صحبت کنید. چگونه می‌توانید اطلاعات بیشتری در مورد موضوعاتی که وب در مورد آن گزارش می‌داد، به دست آورید؟
• فیلم چگونه نوشیدن الکل و سیگار کشیدن را به تصویر می‌کشد؟ آیا پیامدهای واقع‌گرایانه‌ای وجود دارد؟
• آیا یک فیلم باید خشونت‌آمیز باشد تا ترسناک یا مهیج باشد؟ چه چیزی یک فیلم مهیج را می‌سازد؟

والدین باید بدانند که فیلم «قتل خبرنگار» یک تریلر درگیرکننده، جذاب و به‌یادماندنی است که بر اساس زندگی روزنامه‌نگاری به نام گری وب (با بازی جرمی رنر) ساخته شده است. وب خبرنگاری بود که برای اولین بار ارتباط بین قاچاق مواد مخدر، سیا و تأمین مالی کنتراها در نیکاراگوئه را گزارش کرد و ابتدا مورد تحسین قرار گرفت و سپس به خاطر آن مورد سرزنش قرار گرفت. این فیلم با مواد جدی سر و کار دارد و از تصاویر واقعی خبری استفاده می‌کند که معتادان به کراک و تلفات انسانی جنگ داخلی نیکاراگوئه را به تصویر می‌کشد. در فیلم فحاشی زیادی وجود دارد (از جمله کلمات «س--ت»، «ا--ول» و «ف--ک»)، لحظاتی کوتاه از خشونت (برای مثال دو مرد توسط گروهی از مردان مسلح تهدید می‌شوند)، نوشیدن الکل در جمع، سیگار کشیدن و به تصویر کشیدن صریح از این که چگونه زندگی یک مرد در برابر فشارهای شدید از هم گسست. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

جرمی رنر بازیگر با دسترسی شگفت انگیزی به شدت و حدت خود است و به خاطر اوست که فیلم «KILL THE MESSENGER» به موفقیت می‌رسد. وقتی خشمگین می‌شود، تمام وجودش خشم می‌گیرد. وقتی اخم می‌کند، تمام وجودش اخم می‌کند. و وقتی درد می‌کشد، مثل صحنه‌ای که در ماشین است، تمام تماشاگران می‌توانند درد او را از قاب سینما حس کنند. از طریق او، ما با روزنامه‌نگاری آشنا می‌شویم که کاملاً متعهد به مأموریتی است که بسیاری دیگر در این زمینه به عنوان دلیل وجودی خود می‌دانند: تسلی دادن به رنجور و رنجاندن راحت‌طلب.اما همانطور که فیلم نشان می‌دهد، ماموریتی است که بسیاری آن را فراموش کرده‌اند. ترس و خود راضی بودن تصمیم‌گیری را تحت تاثیر قرار می‌دهد. و برخی در کسب و کار خبررسانی به نظر بیش از حد مایل به نادیده گرفتن یک داستان برای داستانی جذاب‌تر یا - در مورد وب، با توجه به اینکه گزینه دیگر رویارویی با سیا و دولت بود - آسان‌تر هستند. فیلم "قتل پیک" داستان خود را با انرژی زیادی روایت می‌کند؛ دوربین به سرعت وب حرکت می‌کند. و زمانی که کند می‌شود، مانند صحنه‌ای در انتهای فیلم که شامل یک پله برقی است، ریتم فیلم به سمت پیش‌بینی و محدود شدن تغییر می‌کند. (کارگردانی در آن صحنه خاص الهام‌بخش است.) فیلمنامه گاهی مستعد دست‌اندازهای سنگین است، که با توجه به محتوای دراماتیک آن غیرضروری است. اما "قتل پیک" بینندگان را با تغییر ماهیت روزنامه‌نگاری و حقیقت به طور کلی به فکر فرو می‌برد - و اینکه چقدر ما در مخدوش کردن حقیقت همدست هستیم، چه به روش‌های بزرگ و چه به روش‌های کوچک.