«گریس آنپلاگد»

گریس تری (ای‌جی میچالکا) دختر هجده ساله جان تری (جیمز دنتون) است، که یک خواننده موفق در صنعت موسیقی بود و پس از روی آوردن به مذهب، دنیای شهرت را ترک کرد و خود را وقف ایمان و خانواده‌اش کرد. وقتی پدرش فرصتی برای ساختن یک آلبوم جدید با مدیر سابقش، موسی (کوین پولاک)، رد می‌کند، گریس شوکه و ناراحت می‌شود. وقتی یکی از دوستانش پیشنهاد می‌کند که نسخه‌ای از آهنگ معروف پدرش به نام «سوءتفاهم» را بخواند، او همین کار را می‌کند و آن را برای موسی می‌فرستد، که به او فرصتی بی‌نظیر می‌دهد: بلیطی برای لس‌آنجلس تا نسخه‌ای از تک‌آهنگ پدرش را ضبط کند. اما زندگی در لس‌آنجلس هزینه‌هایی دارد، از جمله ناامیدی شدید والدینش، یک دوست‌پسر سلبریتی تقلبی و وسوسه‌های فراوان.

• «خانواده‌ها می‌توانند در مورد محبوبیت فیلم‌های مذهبی صحبت کنند. آیا این فیلم‌های پیام‌آور برای سرگرمی عمومی ساخته شده‌اند یا برای تبلیغ دین؟ آیا غیرمسیحیان نیز از این فیلم لذت خواهند برد؟»
• «این فیلم نقدی بر صنعت سرگرمی است. آیا به نظر شما جایی برای افراد مذهبی در سرگرمی‌های معمولی وجود دارد، یا باید فقط به پروژه‌ها و رسانه‌های مذهبی بپردازند؟»
• والدین ممکن است بخواهند از «گریس» به عنوان مثالی از پیامدهای مصرف الکل در سنین پایین و درگیر شدن با فردی که فقط به دنبال رابطه‌ی جنسی است، استفاده کنند. شخصیت‌های این فیلم چه درس‌هایی در مورد این موضوعات می‌گیرند؟ آیا این درس‌ها واقع‌گرایانه هستند؟

والدین باید بدانند که «گریس آنپلاگد» یک درام خانوادگی مبتنی بر ایمان است که در مورد دختری ۱۸ ساله است که برای تبدیل شدن به یک ستاره پاپ، برخلاف خواسته‌های صریح والدین مسیحی خود، به لس آنجلس فرار می‌کند. این داستان درباره‌ی یافتن راه خود به سوی خانواده و خدا است و موضوعات سنگینی را شامل می‌شود (اشاره به روابط جنسی، روابط عاشقانه جعلی سلبریتی‌ها و مصالحه‌های هنری)، اما برای نوجوانان و جوانان بالغ مناسب است. والدین مسیحی از تماشای این فیلم به همراه فرزندان نوجوان خود لذت خواهند برد. خانواده‌هایی که مسیحی نیستند نیز ممکن است از پیام مثبت و الهام‌بخش احترام به والدین و پایبندی به باورهای خود (هرچه که باشند) لذت ببرند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

«اگر از پیچش‌های داستانی قابل پیش‌بینی اذیت نمی‌شوید، این یک داستان خوش‌بینانه در مورد قدرت ایمان و خانواده است. این یک داستان کلاسیک "پسر ولخرج" است، اما با یک دختر و بدون خواهر یا برادر بزرگ‌تر وفادار که با سرکشی او تضاد داشته باشد. در عوض، فیلم دو نوجوان مسیحی ثابت‌قدم را به عنوان ضدقهرمان دختر معرفی می‌کند: بهترین دوست گریس، ریچل (جیمی گریس) - که نمی‌فهمد چرا او از والدین دلسوز و زندگی شگفت‌انگیزش شکایت می‌کند - و کوئنتین، کارآموز شرکت ضبط موسیقی که گریس را تشویق می‌کند به اعتقاداتش پایبند بماند. فیلم واقعاً روی ملودرام تأکید دارد: گریس نمی‌تواند با پدرش گفتگوی متعادلی داشته باشد بدون اینکه به یک دختر لوس و نازپرورده تبدیل شود؛ و بعدتر، گریس هیچ دوست واقعی‌ای در لس‌آنجلس ندارد (از جمله دوست‌پسر مشهورش با فک بزرگ) که در این درام به عنوان شهر سدوم و گموراه به تصویر کشیده شده است.»در نهایت، همان‌طور که در مثل کتاب مقدس آمده است، گریس راه خود را پیدا می‌کند—فروتن و صادق‌دل—و به نزد والدین بخشنده‌اش بازمی‌گردد. اما مشکل اینجاست که در پایان، او واقعاً هیچ پیامدی از تصمیماتش را متحمل نمی‌شود. همه چیز بسیار بهتر از زمانی است که سرکش بود. و این پیام بیش از حد ساده‌انگارانه است. بهتر بود سرنوشتی شبیه پدرش پیدا می‌کرد—از اجرا در کلیسا راضی باشد به جای اینکه وسوسه شود تا باورهایش را نقض کند. با این حال، پایان خوش پس از پرده دوم که پر از درام ضد هالیوودی آشکار و قابل پیش‌بینی است، بسیار خوشایند است، مانند اینکه از او خواسته شود برای جلد یک آلبوم جذاب عکس بگیرد، یک تک‌آهنگ اغواکننده ضبط کند و در بارها اجرا کند.