روزنامه‌نگاری در کارائیب

نویسنده شکست‌خورده پل کمپ (جانی دپ) در حدود سال 1960، شغلی در یک روزنامه در سن خوان، پورتوریکو می‌پذیرد. او شروع به نوشیدن مشروبات الکلی به همراه عکاس باب سالاس (مایکل ریسپولی) می‌کند، اما متوجه می‌شود که می‌تواند با همکاری با تاجر فاسد ساندرسون (آرون اکهارت) که قصد تخریب حومه شهر و ساخت هتل‌های مجلل دارد، پول بیشتری به دست آورد. متاسفانه، پل همچنین به دوست‌دختر جذاب ساندرسون، چنالت (امبر هرد) که فردی دردسرساز و آشفته است، علاقه‌مند می‌شود. پس از مصرف مقدار زیادی الکل و مواد مخدر عجیب و غریب غیرقانونی، پل تصمیم می‌گیرد با نوشتن مقاله‌ای دقیق، ساندرسون را رسوا کند. اما آیا برای این کار دیر نشده است؟ سرنوشت پل پس از پایان ماجراجویی‌اش در پورتوریکو چه خواهد شد؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش مصرف الکل در فیلم بحث کنند. چرا شخصیت‌ها اینقدر زیاد مشروب می‌خورند؟ عواقب مصرف الکل و مواد مخدر آنها چیست؟ آیا این عواقب واقع‌گرایانه هستند؟
• آیا پل کمپ (یا هانتر اس. تامپسون) در این فیلم یک قهرمان است یا الگوی رفتاری؟ او چه دستاوردی دارد؟
• پل در این فیلم به دنبال «صدای خود» می‌گردد. آیا برای یک نویسنده مهم است که آن را پیدا کند؟

والدین باید بدانند که این فیلم، اقتباسی از رمان دهه ۱۹۶۰ نوشته هانتر اس. تامپسون، روزنامه‌نگار معروف گونزو، مملو از نوشیدن الکل، مصرف مواد مخدر و الفاظ زشت است. در این فیلم، مانند فیلم ترس و نفرت در لاس وگاس، جانی دپ نقش نویسنده را ایفا می‌کند، اما این فیلم قطعا مناسب طرفداران جوان این بازیگر نیست. فحاشی و ناسزاگویی در سراسر فیلم وجود دارد، به ویژه کلمه «فاک»، و شخصیت‌ها تقریبا به صورت وسواس‌گونه الکل مصرف می‌کنند. اگرچه مصرف الکل در فیلم بیشتر از مواد مخدر است، اما مواد مخدری که در فیلم به نمایش گذاشته می‌شود، توهم‌زا است. خشونت بیشتر به صورت تهدید است، اما درگیری‌های مختصر، زخم و کبودی، سوختگی و کتک‌کاری نیز وجود دارد. همچنین در فیلم اشاره‌ها و کنایه‌های جنسی زیادی وجود دارد، اما برهنگی واقعی وجود ندارد. این فیلم به کارگردانی بروس رابینسون، فیلمساز کالت، دارای تمام عناصر یک فیلم کلاسیک کالت است، اما فقط برای بزرگسالان. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

خاطرات روم قطعا برای همه نیست. در بعضی جاها خیلی طولانی و خسته‌کننده است و واقعا نتیجه‌ای ندارد. اما دنباله‌ای غیررسمی است بر ترس و نفرت در لاس وگاس در سال ۱۹۹۸ و بازگشت فیلمساز بروس رابینسون است که فیلم ویثنیل و من او قبلا به عنوان یک فیلم کلاسیک کالت شناخته شده است. به این اضافه کنید شهرت زیرزمینی شک‌ناپذیر هانتر اس. تامپسون را و شما یک فیلم کلاسیک کالت در حال ساخت دارید. و بیشتر خاطرات روم به اندازه کافی خوب است که آن را به دست آورد.درخشان‌ترین نکته در اینجا طنز خشک و بریتانیایی رابینسون است که با نثر پر سر و صدای تامپسون در هم می‌آمیزد و به خطوطی می‌انجامد که بسیار نقل‌قول‌پذیرند (مثل «زبانم مثل حوله‌ای احساس می‌شود»). هرچند دیوانگی در اینجا به اندازه ترس و نفرت یکدست نیست، اما بازی دپ در اینجا سنجیده‌تر و همدلانه‌تر است و فیلم تصاویری زنده از پورتوریکو در حال عمل را به نمایش می‌گذارد. هرچند صددرصد موفق نیست، اما بیشتر وقت‌ها یا شما را به خنده‌های هیستریک و یا به خشم دیوانه‌واری وا می‌دارد.