گریم

در سریال گریم، زندگی کارآگاه پلیس نیک برک هاردت (دیوید جیونتولی) وقتی که شروع به دیدن چیزهای عجیبی می‌کند که توضیح‌شان دشوار است و به نظر نامرئی برای دیگران می‌رسند، دگرگون می‌شود. فقط وقتی عمه بیمارش (کیت برتون) به او می‌گوید که او آخرین بازمانده از نسل قدیمی گریم‌ها است، مردمی که وظیفه‌شان حفظ صلح میان موجودات ماوراءالطبیعه و دنیای انسان‌هاست، است که بینش‌هایش معنی پیدا می‌کند. علاوه بر کنار آمدن با این دنیای جدید از هسنبیست‌ها، بلوتبادن‌ها و لائوشنلانگه‌ها، نیک همچنین باید هویت خود را از همه اطرافیانش مخفی نگه دارد، از جمله دوست‌دخترش ژولیت (بیتسی تلوچ) و همکارش در پلیس، هَنک (راسل هورنسبی). خوشبختانه او توسط گرگینه‌ای به نام مونرو (سیلاس ویر میچل) که به او در درک کارکردهای این جامعه پنهان کمک می‌کند، حمایت می‌شود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد محبوبیت فیلم‌ها و سریال‌های تلویزیونی الهام گرفته از قصه‌های پریان قرن‌ها پیش صحبت کنند. این سریال در مقایسه با سایر آثار چگونه است؟ چه چیزی در این داستان‌ها وجود دارد که همچنان توجه ما را جلب می‌کند؟ آیا داستان‌های اصلی در این نمایش قابل تشخیص هستند؟
• به داستان‌های واقعی گریم نگاه کنید و سطح شگفت‌انگیزی از خشونت را کشف خواهید کرد. چگونه اقتباس‌های مدرن‌تر این داستان‌ها (مانند سیندرلا، سفید برفی و راپونزل) با نسخه‌های اصلی مقایسه می‌شوند؟ چرا داستان‌ها در روایت‌های متعدد تغییر می‌کنند؟ چگونه این تغییرات بازتاب زمان روایت آن‌ها هستند و نه دوره‌ای که در آن نوشته شده‌اند؟
• نقش خشونت در این مجموعه چیست؟ نویسندگان چطور خشونت خیالی داستان‌های گریم را با جرایم دنیای واقعی و دیگر اعمال خشونت‌آمیز تلفیق می‌کنند؟ آیا این ترکیب موثر است؟ آیا خشونت به نحوی بیش از حد آشکار است؟ آیا فکر می‌کنید اگر خشونت موضوعیت نداشت، این نمایش برای طیف وسیع‌تری از مخاطبان جذاب‌تر می‌شد؟

والدین باید بدانند که این مجموعه با عنوان مناسب، از داستان‌های پریان برادران گریم الهام گرفته شده است، اما نباید انتظار پایان‌های خوش زیادی در زندگی شخصیت‌ها داشت. محتوای این مجموعه به هیچ وجه سبک نیست و از تغییر چهره انسان‌ها به هیولا تا ترس، تعلیق و خشونت خونین که بخش جدایی‌ناپذیر این درام پلیسی/ماوراءالطبیعه است، همه و همه آن را برای کودکان نامناسب می‌کند. همچنین برخی الفاظ سبک («جهنم»، «خر»، «عصبانی» و نظایر آن) و برخی داستان‌ها که به مصرف مواد مخدر می‌پردازند، هم برای اهداف دارویی و هم به عنوان نتیجه اعتیاد، در این مجموعه وجود دارد.

اعم از اینکه جادوگران، گرگ‌نماها یا خون‌آشام‌ها باشند، دنیای سرگرمی‌ها قطعاً عاشق روندهای خود است، و یکی از این روندهای محبوب، قصه‌های پریان محبوب با چاشنی مدرن است. اما برخلاف بازآفرینی‌های دوستانه‌تر خانوادگی مثل «روزی روزگاری»، گریم به‌طور قطع رویکردی خشن‌تر را در پیش می‌گیرد و به همین دلیل به مخاطبان کمی مسن‌تر و بالغ‌تر جلب می‌شود. در واقع، بلوغ در مواجهه با این نمایش ضروری است، که با پس‌زمینه‌ی مه‌آلود و خاکستری پورتلند، اورگن، هماهنگ است و با اعمال تاریک و موجودات اساطیری شرور که به‌طور بی‌نقص در میان ظاهرهای انسانی ظاهر و محو می‌شوند.این داستان‌ها بر اساس قصه‌های پریان هستند اما فریب ظاهرشان را نخورید. پایانی خوش در انتظار شما نیست، پس بچه‌ها و نوجوانان حساس بهتر است از آن دوری کنند. البته بعضی از بزرگسالان ممکن است ایده ترکیب قصه‌های پریان با یک داستان پلیسی را کمی عجیب و غریب بدانند، اما به نحوی جادویی، این مفهوم در این درام جذاب به خوبی کار می‌کند که برای نوجوانان ماجراجو و بزرگسالانی که می‌توانند محتوای خشونت‌آمیز را تحمل کنند، مناسب است.