خارج از دید

جک فولی (با بازی جرج کلونی)، یک دزد بانک است که بیش از 100 فقره سرقت را انجام داده است. زمانی که از زندان گلدز در فلوریدا فرار می‌کند، به صورت تصادفی با کارنسیسکو (با بازی جنیفر لوپز)، یک مارشال فدرال با حس مد و جذابیت جنسی بالا برخورد می‌کند. وقتی این دو در صندوق عقب ماشین، در حین فرار جک، کنار هم قفل می‌شوند، بقیه داستان قابل پیش‌بینی به نظر می‌رسد. جک سعی در فرار از پلیس و کسب یک امتیاز بزرگ نهایی دارد، در حالی که کارن با دوست پسر متأهل و شغل خود دست و پنجه نرم می‌کند. این دو به طور ناگریزی به یکدیگر نزدیک می‌شوند و جک به کارن می‌گوید که سرنوشت آنها را به هم گره زده است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این که چرا فیلم‌هایی مثل این تا این حد سرگرم‌کننده هستند، صحبت کنند. آیا خشونت آن باعث سرگرم‌کننده شدن فیلم است یا بخش‌های دیگر جذاب هستند؟ اگر خشونت از فیلم حذف شود، آیا فیلم هنوز هم کارآمد خواهد بود؟ در مورد نقش موسیقی و تدوین در این فیلم چه فکر می‌کنید -- چگونه فکر می‌کنید این موارد لحن فیلم را دستکاری می‌کنند؟ این فیلم را چگونه می‌توان با سری فیلم‌های یازده یار اوشن از همان کارگردان مقایسه کرد؟ چرا این فیلم برای بینندگان بزرگسال بهتر از فیلم‌های یازده یار اوشن است؟

والدین باید بدانند که این فیلم که اقتباسی از کتاب ال‌مور لئونارد است، پر از صحنه‌های تحریک‌آمیز و خشونت است. تقریباً تمام شخصیت‌های فیلم از اسلحه استفاده می‌کنند یا حداقل یک بار هدف گلوله قرار می‌گیرند. سرقت ماشین، تیراندازی به مردم، مصرف مواد مخدر و حتی مختل کردن تحقیقات جنایی از دیگر صحنه‌های فیلم هستند. علاوه بر این، استفاده از زبان نامناسب و رقص‌های اغواگرایانه‌ای (تا حد لباس زیر) توسط جرج کلونی و جنیفر لوپز وجود دارد که باعث می‌شود این فیلم مناسب بزرگسالان باشد.

این همان داستان قدیمی عشق ممنوعه‌ای است که میلیون‌ها بار دیده‌ایم، و گویی خشونت و طرح داستان در درجه دوم اهمیت قرار دارند. اما این مهم نیست، چون "بیرون از دید" یکی از آن فیلم‌های عالی هالیوودی است. جذابیت افسانه‌ای کلونی و زیبایی غیرواقعی لوپز - همراه با بازی بی‌نقصشان - همانقدر که برای بینندگان جذاب است، برای یکدیگر نیز جذاب هستند. این دو بازیگر به خوبی انتخاب شده‌اند. شخصیت‌های مکمل نیز به خوبی توسط بازیگران برجسته‌ای مانند دان چیدل، ایسایا واشینگتن، استیو زان و وینگ ریمز ایفا شده‌اند.«با کارگردانی چالاک استیون سودربرگ، تدوین عالی و موسیقی شاد کاملاً مناسب، تعجب‌آور نیست که این فیلم نامزد دریافت دو جایزه اسکار شد. تنها نکته‌ی شرم‌آور در کل فیلم این است که بازیگران بزرگی مانند چیدل و واشینگتن به ایفای نقش‌های کلیشه‌ای اوباش خیابانی تن داده‌اند. آنها شایسته‌ی نقش‌های پربارتری بودند.»