پسر هیچ‌کجا

بر اساس زندگی جان لنون (آرون جانسون)، بنیانگذار بیتلز، فیلم «ناکجا پسر» موسیقی‌دان نمادین را به عنوان نوجوانی معرفی می‌کند که با مادر دور از دسترسش، جولیا (آن-ماری داف)، زنی کاریزماتیک، احساسی و گاهی غیرقابل پیش‌بینی که در نهایت او را به خواهرش میمی (کریستین اسکات توماس) که نسبتاً باثبات‌تر و مستقیم‌تر بود، واگذار کرد، دوباره متحد می‌شود. جان مشتاق است تا ناامیدی‌هایش را در جای دیگری تخلیه کند، از مادرش یاد می‌گیرد که بانجو بنوازد و سپس به گیتار روی می‌آورد. به زودی، موسیقی به زندگی او تبدیل می‌شود و او با همان شور و شوقی که برای کنار گذاشتن کارهای مدرسه و تشکیل یک گروه با دوستانش دارد، آن را دنبال می‌کند. بعداً با پسر شگفت‌انگیز دیگری به نام پل (توماس برودی-سانگستر) هم‌گروه می‌شود. اما در نهایت جان متوجه می‌شود که یک پسر ناکجا هنوز به دنبال پاسخ‌هایی است تا چیزی فراتر از یک مرد ناکجا باشد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد رابطه جان لنون با موسیقی صحبت کنند. آیا او به موسیقی به عنوان پناهگاهی پناه برد، یا راهی برای ارتباط با مادرش بود؟ موسیقی برای شما چه معنایی دارد؟
• این فیلم در مقایسه با فیلم‌های دیگر دربارهٔ هنرمندان در سال‌های اولیهٔ فعالیتشان چگونه است؟ هنر آن‌ها چگونه تحت تأثیر گذشته‌شان قرار گرفته است؟
• چگونه این فیلم مصرف الکل در نوجوانی را به تصویر می‌کشد؟ عواقب آن برای شخصیت‌ها چیست؟ عواقب آن در زندگی واقعی چه خواهد بود؟

والدین باید بدانند که این درام در مورد آغاز زندگی موسیقی‌دان جان لنون و بعداً بیتلز می‌تواند برای کودکانی که موسیقی این گروه نمادین را کشف کرده‌اند، جذاب باشد. اما از آنجا که فراتر از یک داستان معمولی "خاستگاه" است و موضوعات سنگینی مانند رها شدن توسط والدین و بیماری روانی را بررسی می‌کند، احتمالاً برای نوجوانان جوان و نوجوانان کم سن و سال بسیار تاریک است. با این حال، در اینجا همچنین بسیاری از همدردی و همدلی وجود دارد، به ویژه بین شخصیت‌هایی که دلیل انتخاب نفرت و دوری را دارند، و فیلم به طور کلی پیام مثبت و التیام‌بخشی دارد. انتظار برخی صحنه‌های پرشور جنسی (مثل بوسیدن و غیره) را داشته باشید، به علاوه فحاشی (از جمله "لعنتی") و نوشیدن الکل توسط افراد زیر سن قانونی. برای اطلاع از فیلم‌های بیشتر مانند این، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

مشکل بسیاری از فیلم‌های زندگی‌نامه‌ای این است که گاهی نمی‌توانید فراتر از شخصیت روی پرده بروید؛ اما این اتفاق در مورد فیلم «ناکجا پسر» نیفتاده است. سام تیلور-وود به‌خوبی دوران نوجوانی لنون را به تصویر کشیده است. البته نشانه‌های زیادی وجود دارد که به تماشاگر یادآوری می‌کند این جان لنون همان موزیسین افسانه‌ای است که بیتلز را بنیان نهاد. شیطنت‌ها، غرور و شدت احساسی که در نواختن گیتار دارد، همگی در فیلم به تصویر کشیده شده است. وقتی متوجه می‌شویم رابطه او با مادرش تا چه حد پرتنش بوده، درد و رنج موجود در آهنگ «جولیا» را درک می‌کنیم. (جولیا نام مادرش است.) حتی عنوان فیلم هم به‌خوبی احساس گم‌شدگی او را در میان دو زنی که او را دوست داشتند و مسئولیت بزرگ کردنش را بر عهده داشتند، بدون حضور پدر، به تصویر می‌کشد. اما تیلور-وود به‌خوبی توانسته است تماشاگر را از افسانه‌ای بودن لنون دور کند و به او کمک کند تا به شخص لنون قبل از تبدیل شدن به یک افسانه فکر کند.جانسون در نقش لنون درخشان است. هرچند از نظر فیزیکی شباهت کاملی وجود ندارد، اما شباهت ظاهری و روحی کافی وجود دارد که این نقش را باورپذیر کند. اسکات توماس نقش میمی را به‌خوبی ایفا می‌کند، شخصیتی که هم تهدیدآمیز است و هم مهربان. و جولیا در نقش داف همزمان شکننده و دوست‌داشتنی است. در اینجا اشاره مستقیم زیادی به بیتلز نشده است؛ در واقع، هیچ اشاره‌ای به جز یک اشاره سربسته وجود ندارد که به دلیل آگاهی ما از بزرگی گروه در آینده، جذاب است. ما پل، رینگو و جرج را می‌بینیم، اما نه خیلی زیاد. در واقع، می‌توانستیم زمان بیشتری را با آنها بگذرانیم. و جالب بود اگر درباره پدر لنون هم بیشتر می‌دانستیم. با این حال، این سفر شما را از هیچ‌جا به قلب یک افسانه در حال شکل‌گیری می‌برد.