از اینکه خوشحالید و تشکر می‌کنید، سپاسگزارم.

سام (جاش ردنر) نویسنده‌ای در نیویورک است که با آنی (مالین اکرمان) بهترین دوستان هستند. آنی در یک اداره کار می‌کند و از یک بیماری ناشناس رنج می‌برد که باعث ریزش موهایش شده است. او همچنین از عواقب رابطه با چند دوست پسر ناموفق رنج می‌برد. سام سعی می‌کند تا یک کودک گمشده به نام راشین (مایکل آلجیری) را در مترو نجات دهد و در نهایت چند روز به عنوان پرستار بچه او عمل می‌کند. در همین حال، او با میسیسیپی (کیت مارا) که یک خواننده/بارتندر است آشنا می‌شود و با هم ارتباط برقرار می‌کنند. میسیسیپی با برنامه‌ای دیوانه‌وار برای زندگی سه روزه با سام موافقت می‌کند. در همین حال، مری کاترین (زوئی کازان) که پسرخاله سام است با دوست پسر قدیمی‌اش چارلی (پابلو شرایبر) دچار مشکل است. چارلی می‌خواهد برای یک فرصت شغلی به لس‌آنجلس نقل مکان کند. آیا همه به عشق و خوشبختی می‌رسند؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیام فیلم در مورد عشق و روابط صحبت کنند. آیا این زوج‌ها در روابط سالمی قرار دارند؟ چرا بله و یا خیر؟ چه چیزهایی در یک رابطه برای شما مهم است؟
• شما این شخصیت‌ها را الگو می‌دانید؟ نوجوانان: فکر می‌کنید زندگی شما در سنی که شخصیت‌های این فیلم دارند، چگونه خواهد بود؟

والدین باید بدانند که این فیلم کمدی-درام رمانتیک مستقل که در نیویورک اتفاق می‌افتد و توسط جاش رادنر، ستاره سریال آشنایی با مادر، نوشته و کارگردانی شده است، بر روی سه زوج جوان تمرکز دارد که هر کدام با نوعی مشکل رابطه‌ای دست و پنجه نرم می‌کنند. نوجوانان ممکن است یا ممکن است علاقه‌ای به مشکلات عشقی شخصیت‌های مسن‌تر نداشته باشند، اما بیشتر محتوای فیلم برای نوجوانان بالغ مناسب است: چند بار از کلمه فحش (دلیل اصلی رده‌بندی R فیلم) استفاده شده است، علاوه بر این، نوشیدن الکل، دلبری و بوسیدن (هرگونه صمیمیت بیشتر به جای نشان دادن، تلویحا بیان می‌شود). برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

فیلم در بخش‌های کوتاه به خوبی اجرا می‌شود و دیالوگ‌های تیزی دارد که آن را جذاب می‌کند. جاش ردنر، پس از چند سال حضور در سریال محبوب «چگونه با مادرتان آشنا شدم»، با این فیلم مستقل کمدی-درام، اولین تجربه نویسندگی و کارگردانی خود را به نمایش می‌گذارد. فیلم نشان می‌دهد که سام در داستان‌های کوتاه خوب است اما در رمان‌نویسی نه چندان، و فیلم هم همین‌طور است. خط داستانی کلی و موضوعات احساسی واقعاً به عمق یا دورنمایی نمی‌رسند.این فیلم همچنین به استفاده از میانبرهای ارزان قیمت متهم است، مانند شخصیت رشید که بیشتر برای خنداندن تماشاگران به کار می‌رود تا مسئولیت‌پذیری، یا بیماری بدون نام آنی. هر زمان که فیلم حرفی برای گفتن نداشته باشد، به پخش آهنگ‌های احساسی از یک خواننده/ترانه‌سرای طنزپرداز روی می‌آورد. در حالی که بازی‌ها خوب هستند، شخصیت‌ها سطحی به نظر می‌رسند و به نظر می‌رسد که پایان خوش آنها خیلی زود و آسان اتفاق می‌افتد؛ احتمالاً می‌توانستند بیشتر روی آن کار کنند.