مهمانپذیر

این قربانیان یک جفت نیمه‌جدایی هستند: دیوید (لوک ویلسون) و ایمی (کیت بکینسل) که در جاده‌ای تاریک و خلوت در حال رانندگی هستند، درباره هر چیزی از گم شدن در جاده تا یک تراژدی مبهم که شامل مرگ پسرشان است، با هم بحث می‌کنند. آنها عمیق‌تر در ناامیدی و افسردگی فرو می‌روند و یکدیگر را سرزنش می‌کنند که نتوانسته‌اند با این تراژدی کنار بیایند، بی‌خبر از اینکه رابطه آنها قرار است با واقعیت تلخی روبرو شود. ماشین آنها خراب می‌شود و آنها خود را در یک موتل کثیف گیر افتاده می‌یابند که توسط یک کارمند پذیرش کاملاً نفرت‌انگیز (فرانک ویلی) اداره می‌شود. مدت زیادی طول نمی‌کشد که آنها متوجه بدشانسی خود می‌شوند: همین که دیوید متوجه می‌شود نوارهای ویدئویی که در اتاق باقی مانده‌اند قتل‌هایی هستند که در همان اتاق اتفاق افتاده است، کسی شروع به کوبیدن به دیوارها و درها می‌کند. تعقیب‌کنندگان آنها مردانی تهدیدآمیز با چاقو و ماسک هستند. ایمی و دیوید به سرعت نتیجه می‌گیرند که اکنون طعمه هستند و در این مرحله شروع به برنامه‌ریزی برای فرار می‌کنند که به دلیل نبود آنتن موبایل، ماشین و تمدن در اطراف، مدام با شکست مواجه می‌شود. بنابراین آنها مدام در گوشه‌ای گیر می‌افتند که به این معنی است که آنها باید بارها و بارها به اتاق وحشتناک برگردند و سرنوشت وحشتناکی را که در نوارهای ویدئویی دیده‌اند، انتظار بکشند.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره این واقعیت صحبت کنند که بسیاری از فیلم‌های ترسناک از یک فرمول آشنا استفاده می‌کنند - قهرمانان گرفتار در جایی ترسناک - تا بینندگان را در جای آشنای دیگری قرار دهند: ترسیدن در سینما. چرا مردم دوست دارند در سینما بترسند؟ چه چیزی باعث می‌شود برخی فیلم‌های ترسناک در رسیدن به این هدف بهتر از سایرین باشند؟ آیا مهم است که بسیاری از آنها به شیوه‌های مشابهی پایان می‌یابند؟ خانواده‌ها همچنین می‌توانند درباره این موضوع صحبت کنند که چگونه تجربه ایمی و دیوید در موتل آنها را دوباره به هم نزدیک می‌کند، زیرا گذشته آنها در برابر تلاش‌شان برای بقا اهمیت کمتری پیدا می‌کند.

این فیلم ترسناک مناسب کودکان نیست، حتی اگر طرفدار لوک ویلسون باشند، چرا که او در فیلم‌های کمدی رمانتیک بازی کرده است. خشونت در این فیلم خونین و بی‌وقفه است. مقدمه فیلم حتی بدتر است (فیلم‌های مخفیانه‌ای از حملات وحشتناک به قربانیان با چاقوهای بزرگ نشان می‌دهند که سینه‌های زنان در حال جیغ کشیدن نمایان است). بازیگر نقش اول زن برای مبارزه با افسردگی از قرص‌های تجویزی استفاده می‌کند؛ الفاظ فیلم شامل تعداد زیادی فحش و کلمات رکیک دیگر است.

فیلم «واکنسی» با یک سکانس آغازین پرانرژی و همراه با موسیقی متن جذاب و به سبک دهه 60 شروع می‌شود که ترکیبی از رنگ‌های تند، سیاه و زرد است و زاویه‌های تیز دارد. این صحنه‌ها به طور خلاصه و گویایی فضای فیلم را به بیننده معرفی می‌کنند: هشتاد دقیقه تنش همراه با صحنه‌های اکشن که توسط یک آدم بی‌عرضه و با استفاده از فناوری قدیمی و منسوخ هدایت می‌شود.این فیلم با وجود کلیشه‌ای و تکراری شدن وضعیت زوج‌ها (آنها با گریه دوباره با هم آشتی می‌کنند، نجات‌دهندگان احتمالی کارساز نیستند، هر دری به یک اتاق کثیف دیگر باز می‌شود و ...) ، ریتم تندی دارد و با استفاده از زوایای نامتعارف، نورپردازی خاص و فیلمبرداری دستی پرجنب‌وجوش، ظاهر زنده و پویایی ایجاد می‌کند. فیلم «اتاق خالی» به شیوه‌ی دلخراش خود منظم است و دقیقاً همان چیزی را که وعده می‌دهد، ارائه می‌دهد.