صندلی

در مجموعه مستند «کرسی»، دو فیلمساز با یک فیلمنامه، بودجه و جدول زمانی فیلمبرداری در پیتسبورگ شروع به کار می‌کنند. یکی، آنا مارتموچی، در محافل فیلم‌های مستقل نیویورک ارتباط دارد. دیگری، شین دوسن، ستاره یوتیوب با ۱۰ میلیون دنبال‌کننده است. با کمک شرکت تولیدی «بفر دُر» (مشهورترین شریک: زکری کوئینتو)، مارتموچی و دوسن هر دو قصد دارند رؤیای خود از فیلمنامه را به واقعیت تبدیل کنند. در پایان پروژه، دو فیلم بلند آماده خواهد بود. فیلمساز برنده، حق مباهات و ۲۵۰ هزار دلار را به خانه می‌برد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دلایل وجود یک برنامه در مورد ساخت فیلم‌ها صحبت کنند. چه چیزی در روند ساخت یک فیلم جالب است؟ آیا برنامه‌های تلویزیونی دیگری در مورد آثار هنری وجود دارد؟ آیا آن‌ها شبیه یا متفاوت از برنامه «کرسی» هستند؟
• از تماشای سریال صندلی چه اصطلاحات فیلم‌سازی یاد گرفته‌اید؟ آیا این موضوع باعث افزایش یا کاهش لذت شما از فیلم بعدی که می‌بینید خواهد شد؟
• چگونه مخاطبان باید به فیلمسازان مربوطه نگاه کنند؟ آیا ما طوری برنامه‌ریزی شده‌ایم که یکی را بر دیگری ترجیح دهیم؟ چگونه می‌توان فهمید؟

والدین باید بدانند که «کرسی» یک مستند-سریال است که دو فیلمساز را دنبال می‌کند که در حال ساخت فیلم‌های رقیب از یک فیلمنامه منبع هستند. تمرکز به طور محکم بر وظیفه در دست و تلاش هرکولانی است که فیلمسازان باید انجام دهند؛ درام‌های بین‌فردی به اندازه بسیاری از برنامه‌های واقع‌نما بزرگنمایی نمی‌شوند. با این حال، آن‌هایی که روی صفحه هستند در حال کار بر روی محدودیت‌های زمانی و بودجه هستند و عصبانی و مضطرب می‌شوند. بینندگان می‌توانند انتظار فحش دادن، از جمله بسیاری از کلمات چهار حرفی و جوک‌های جنسی زشت در مورد اندام و اعمال جنسی را داشته باشند. علاوه بر این، بیشتر زمان نمایش توسط افرادی که روی مبل‌ها نشسته‌اند و در مورد رویدادهایی که خارج از صفحه اتفاق افتاده است صحبت می‌کنند، گرفته می‌شود، که بینندگان جوان‌تر را خسته می‌کند. ارجاعات زیادی به فیلم‌سازی وجود دارد، برخی از آن‌ها توضیح داده نمی‌شوند؛ کسانی که سابقه‌ای در فیلم ندارند ممکن است گیج شوند.

ایده فیلم‌سازی رقابتی به‌هیچ‌وجه جدید نیست، بنابراین بینندگان را می‌توان بخشید اگر مفهوم آن را خسته‌کننده بیابند. پروژه چراغ سبز در سال ۲۰۰۱ آغاز شد، و دقیقاً موج‌های فرهنگی چشمگیری ایجاد نکرد. نه‌تنها این، بلکه برنامه‌هایی مانند چالش فروشگاه موجودات جیم هنسون، فیس آف و پروژه مد، همگی در حال پر کردن جای خالی رقابت‌های هنری هستند. اما تمرکز فراگیر بر دشواری ساخت فیلم، جلب توجه می‌کند. هفته‌ها، مارتموچی و دوسون با سناریوهایی دست‌وپنجه نرم می‌کنند که برای هر فیلم‌ساز مستقل آشنا است: پول تمام می‌شود. مکان‌ها قابل دسترس نیستند. فیلم‌برداری آنقدر گران است که همیشه امکان گرفتن شات دلخواه وجود ندارد. و غیره.صندلی فیلم‌سازی را به عنوان کاری سرگرم‌کننده نشان نمی‌دهد (شاید تازه‌کارها با این نظر مخالف باشند)، اما تماشای آن بسیار سرگرم‌کننده است. این فیلم همچنین برای طرفداران جوان سینما آموزنده است، کسانی که شاید هرگز به آنچه در پس ساختن داستان‌های مورد علاقه‌شان می‌گذرد فکر نکرده‌اند. دوسن و مارتموچی کل فرایند را از صیقل دادن فیلمنامه تا ویرایش هر فریم از فیلم به تصویر می‌کشند. تماشای آنها در حال نوسان بین خستگی و شادی لذت‌بخش است، و این نمایش هم همین‌طور. به خانواده‌هایی که به فیلم‌سازی علاقه دارند، به‌ویژه آنهایی که نوجوانان با آرزوهای هنری دارند، توصیه می‌شود که نگاهی به آن بیندازند.