عسل

جسیکا آلبا نقش هانی را بازی می‌کند، دختری شیرین و پرانرژی که به بچه‌ها در مرکز اجتماع هیپ‌هاپ یاد می‌دهد، حتی با اینکه مادرش به او می‌گوید که باید دنباله‌رو حرفه باله باشد. هانی توسط یک کارگردان موزیک ویدیو (دیوید مسکو) دیده می‌شود که او را به عنوان رقصنده و طراح رقص اصلی انتخاب می‌کند. او در آستانه تحقق رویایش است که شاگردانش را در یک موزیک ویدیو با بازی جینویین قرار دهد، اما مشخص می‌شود که کارگردان ویدیو به چیزی فراتر از مهارت‌های رقص او علاقه‌مند است. او پیشنهاد کارگردان را رد می‌کند و کارگردان او را اخراج می‌کند. بدتر از آن، کارگردان بچه‌ها را اخراج می‌کند و از هانی می‌خواهد که به آن‌ها بگوید. هانی که هدفش فراهم کردن جایگزینی برای زندگی خلافکارانه بچه‌هاست، به دنبال راهی برای خرید یک ساختمان در معرض فروش است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد اینکه عسل چگونه تصمیم گرفت چه چیزی برایش مهم است و همچنین در مورد پاسخ به این سوال صحبت کنند: «چرا تو اینقدر خوب از آب در آمدی؟» همچنین ممکن است بخواهند در مورد اینکه مردم چند سال بعد در مورد سبک‌های رقص و اصطلاحات این فیلم چه فکری خواهند کرد، صحبت کنند.

والدین باید بدانند که این فیلم پیام‌های متناقضی را منتقل می‌کند -- زبان فیلم برای نوجوانان جوان قدری تند است و شامل اشاره‌هایی به کفش‌های زنانه و شوخی با مونیکا لوینسکی است. برخی از صحنه‌های فیلم تنش‌زا و همراه با تهدید به خشونت است. الگوها و نقش‌های فیلم گیج‌کننده است. شخصیت‌ها در فیلم مشروب می‌نوشند و مواد مخدر می‌فروشند اما با وجود رقص‌های تحریک‌کننده، یکی از نقاط قوت فیلم، نمایش ارزش‌های جنسی است. هانی با رئیسش در مورد مرزها و محدودیت‌ها بسیار واضح و روشن است و رابطه عاشقانه او با آرایشگر محل بسیار شیرین و بی‌تکلف است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

فیلم بسیار کوتاه است، کمتر از ۹۰ دقیقه؛ این خبر خوبی است. برای کسانی که فکر می‌کنند مدت زیادی از فیلمی مثل Breakin' 2: Electric Boolago گذشته، یا حتی Lambada: The Forbidden Dance، حالا HONEY وجود دارد، داستان دختری سرزنده که با حرکات رقص خود ستاره‌های هیپ‌هاپ را متحیر می‌کند اما رویایش کمک به بچه‌های محله‌اش است. آلبا لبخندی دلپذیر دارد و جوی برایانت (Antwone Fisher) شور و نشاطی به نقش بهترین دوست پرجذبه می‌افزاید. طرفداران هیپ‌هاپ از دیدن هنرمندان محبوبشان مثل Tweet، L'il Romeo و میسی الیوت لذت خواهند برد.خبر بد این است که این فیلم واقعاً احمقانه است، فراتر از سطحی که حتی بتوان آن را سرگرم‌کننده دانست و به سطحی می‌رسد که باید شوخی تلقی شود. تلاش‌های فیلم برای مدرن بودن، آن را به همان اندازه که شخصیت‌ها از کلماتی مثل «جذاب» و «خارق‌العاده» استفاده می‌کردند، از مد افتاده نشان می‌دهد. وقتی «هانی» تحت فشار است تا برای یک ویدئو، رقص‌هایش را بهبود ببخشد، به رقصنده‌ها استراحت می‌دهد (احتمالاً خیلی گران‌قیمت) و قدم می‌زند، جایی که از حرکات بچه‌هایی که بسکتبال بازی می‌کنند و طناب می‌زنند، الهام می‌گیرد. شوخی نمی‌کنم. این بد نیست که فیلم از نظر داستان، دیالوگ و اجرا ضعیف است، اما اگر موسیقی و رقص‌های فیلم، انرژی و سبک بیشتری داشتند، می‌توانست بهتر باشد. بدتر از همه، فیلم نتوانست از استعداد بازیگرانی مثل لونته مک‌کی (تب جنگل) و مکای فایفر، که تقریباً در حال تماشا و احساس خجالت هستند، استفاده کند.