H مخفف خوشبختی است.

H IS FOR HAPPINESS دنباله‌رو خوش‌بینانهٔ کاندیس فی ۱۲ ساله (دیزی اکسون) است که در مدرسه تکلیف پیدا کردن یک حرف از الفبا برای تعریف زندگی‌اش را می‌گیرد. مادرش (اما بوث) در افسردگی عمیقی است، پدرش (ریچارد روکسبرگ) با کارش حواسش پرت است و خانواده‌شان پول زیادی ندارند. این در تضاد شدید با عمو بریان ثروتمند کاندیس است، همانطور که او او را صدا می‌کند؛ اینکه او چگونه ثروتش را به دست آورده باعث اختلاف در خانواده شده است، اختلافی که کاندیس می‌خواهد حل کند. با دوست جدیدش داگ بنسون (وسلی پتن) - که می‌گوید واقعاً از یک بعد دیگر است و سعی در بازگشت دارد - کاندیس سعی می‌کند با رویکردهای خلاقانه روابط دشوار در مدرسه و خانه را ترمیم کند. این فیلم از رمان برندهٔ جایزهٔ نوجوانان «زندگی من یک الفباست» اثر باری جانزبرگ اقتباس شده است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد مفهوم این جمله صحبت کنند: «تو آهنگ خودت را می‌خوانی، کدو حلوایی، و رقص خودت را می‌رقصی.» چه چیزی تو را متفاوت می‌کند؟ چگونه می‌توانید تفاوت‌های خود را بپذیرید در حالی که جامعه اغلب به نظر می‌رسد می‌خواهد همه را به یک شکل رفتار کند؟
• چگونه کندیس در H Is for Happiness استقامت، مهربانی، دلسوزی و شجاعت را نشان می‌دهد؟ چرا این‌ها نقاط قوت مهم شخصیتی هستند؟ چگونه بی‌توجهی او به هنجارهای اجتماعی او را به یک ارتباط‌دهنده واضح تبدیل می‌کند و چگونه همین موضوع مانع از آن می‌شود که ارتباطات او به خوبی دریافت شود؟ آیا او یک الگوی مناسب است؟ چرا، یا چرا نه؟
• نظریه ریسمان چیست؟ مفهوم جهان‌های موازی چیست؟ آیا فکر می‌کنید این نظریه‌ها واقعی هستند؟ فکر می‌کنید شما و خانواده‌تان در یک واقعیت جایگزین چه کاری انجام می‌دهید؟
• چرا فکر می‌کنید سازندگان فیلم تصمیم گرفتند که کندیس الگوهایی از گفتار و رفتار مرتبط با اوتیسم را نشان دهد و با این حال او انکار می‌کند که تفاوت عصبی دارد؟ آیا مهم است که سازندگان فیلم تشخیص او را مبهم رها می‌کنند؟
• شما در مورد در آغوش کشیدن گرم کندیس از جن مارشال چه احساسی داشتید؟ در نتیجه چه چیزی در مورد جن یاد می‌گیریم؟ چرا فکر می‌کنید کسانی که دیگران را مورد آزار قرار می‌دهند، با تحقیر دیگران خود را بالا می‌برند؟ اگر شما یا شخص دیگری مورد آزار قرار بگیرد، چه کاری باید انجام دهید؟

والدین باید بدانند که H Is for Happiness یک کمدی خانوادگی استرالیایی برنده است در مورد دختری 12 ساله که تلاش می‌کند خانواده‌اش را که در غم و اندوه فرو رفته‌اند، به یک زندگی شاد و کارآمد بازگرداند. این فیلم بر اساس کتاب My Life Is an Alphabet نوشته باری جونزبرگ ساخته شده و بر روی کاندیس فی 12 ساله (دیزی اکسون) تمرکز دارد، که خود را «کسی که همه چیز را به صورت تحت‌الفظی درک می‌کند» توصیف می‌کند، به این معنی که او زبان را فقط به صورت تحت‌الفظی درک می‌کند. او بیش از یک بار می‌گوید که اوتیسم ندارد، اما برخی از رفتارهای او و الگوهای گفتاری‌اش نشان می‌دهد که او دارای اختلال عصبی است. او به طور مداوم خوش‌بین و مقاوم است، حتی در مواجهه با قلدری‌های خشن (بچه‌های دیگر او را «S. N.» صدا می‌کنند، مخفف «نیازهای ویژه») و افسردگی عمیق مادرش. هم کاندیس و هم دوستش داگ (وسلی پتن) در فیلم اقدامات شدید و بالقوه خطرناک برای زندگی انجام می‌دهند، اگرچه قصد خودکشی آشکاری وجود ندارد و هیچ کدام از آنها با عواقب ماندگار مواجه نمی‌شوند. دوستی کاندیس و داگ به یک عشق‌بازی تبدیل می‌شود که شامل بوسیدن هم می‌شود. کاندیس نگران رشد سینه‌هایش است و در یک صحنه، داگ یک سینه بند بادشونده به او هدیه می‌دهد. از نظر مثبت، داگ و مادرش بومی استرالیا هستند و دوست پسر کاندیس در یک صحنه لباس زنانه می‌پوشد، بدون اینکه نظری در مورد آن داده شود. زبان ملایم شامل کلمات «بازنده» و «خراب» است و بزرگسالان شراب گازدار می‌نوشند تا جشن بگیرند. داروی ضد افسردگی تجویزی در مقابل دوربین مصرف می‌شود و به آن «قرص‌های شادی» گفته می‌شود. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

جان شیدی اقتباس رمان برنده جایزه یونسبرگ برای نوجوانان، متفاوت از فیلم‌های جریان اصلی است -- به حدی که کمی طول می‌کشد تا به آن عادت کنید. (شاید باید آن را U نام‌گذاری می‌کردند، مخفف غیرمعمول، غیرقابل پیش‌بینی و الهام‌بخش؟) اما دوباره، این ویژگی را در شخصیت اصلی عجیب و غریب فیلم، کندیس، نیز می‌بینیم. او با مشکلاتی فراتر از یک کودک دست و پنجه نرم می‌کند: مادر افسرده‌اش به زحمت از رختخواب بیرون می‌آید، پدرش غرق در کار و خشم از برادرش است که او را در موقعیت مالی دشواری قرار داده، همکلاسی‌هایش او را هدف قرار می‌دهند و مسخره می‌کنند، او یک پروژه مهم مدرسه دارد، یکی از دوستانش رویکرد نگران‌کننده‌ای برای حل یک مشکل دارد، و او در حال کشف این است که داشتن یک دوست پسر چگونه است. به این‌ها اضافه کنید یک اسب شتلند جادویی، بحث‌های مفصل درباره نظریه ریسمان، و آرزوی سفر به نشویل را، و احساس می‌کنید که داستان در جهات مختلف در حال چرخش است. اما صبر کنید: در پایان غیرمنتظره فیلم، همه داستان‌ها با یک پایان خوش به هم متصل می‌شوند. داستان نامنظم نیست، بلکه موج‌دار است.