جین ایر

جین ایر (با بازی میا واسیکوفسکا)، یتیمی که کودکی پر از آزار و اذیت را پشت سر گذاشته، بزرگ می‌شود و به عنوان معلم خصوصی در تالار ثورنفیلد مشغول به کار می‌شود. او در آنجا عاشق صاحب خانه، آقای رچستر (مایکل فاسبندر)، که مردی تاریک و درون‌گرا است، می‌شود. زمانی که اتفاقاتی عجیب در خانه رخ می‌دهد و جین راز وحشتناک آقای رچستر را کشف می‌کند، از تالار ثورنفیلد فرار می‌کند و به سراغ یک کشیش و دو خواهرش می‌رود، در حالی که مطمئن نیست عشق تراژیک او روزی برآورده خواهد شد یا خیر.

• درباره رابطه‌ای که هسته مرکزی داستان را تشکیل می‌دهد، می‌توان با خانواده صحبت کرد. آیا رابطه عاشقانه جین و روچستر درست است یا غلط؟ فکر می‌کنید جامعه امروز چگونه به رابطه‌ای مشابه واکنش نشان خواهد داد؟
• این فیلم چه تصویری از نحوه رفتار با زنان و کودکان در قرن نوزدهم ارائه می‌کند؟ کدام شخصیت‌ها می‌توانند الگوی مثبت تلقی شوند؟
• اگر کتابی که این فیلم بر اساس آن ساخته شده است را خوانده‌اید، کدام یک را ترجیح می‌دهید و چرا؟ اگر کتاب را نخوانده‌اید، آیا این فیلم شما را ترغیب می‌کند که آن را بخوانید؟

والدین باید بدانند که جین ایر یک درام عاشقانه و تاثیرگذار بر اساس رمان کلاسیک شارلوت برونته است. این فیلم هیچ محتوای جنسی، کلمات رکیک یا خشونت گرافیکی ندارد (صمیمی‌ترین صحنه‌ها محدود به بوسیدن و در آغوش گرفتن می‌شود)، اما داستان اصلی آن همچنان برای بزرگسالان است. داستان یک معلم جوان - نقشی که در قرن نوزدهم نه به عنوان خدمتکار و نه به عنوان خانم خانه شناخته می‌شد، که این موقعیت را در جامعه‌ای طبقاتی دشوار می‌کرد - که عاشق کارفرمای مرموز خود می‌شود، ممکن است از نظر استانداردهای امروزی ملایم به نظر برسد، اما پیچیدگی‌های زیادی دارد. این فیلم اغلب غمگین و گاهی ترسناک است و برخی از صحنه‌هایی که نشان می‌دهند کودکان نافرمان در آن روزها چگونه مورد رفتار قرار می‌گرفتند، ممکن است کاملا بی‌رحمانه به نظر برسند.

جین ایر" عدالت رمان شارلوت برونته را اجرا می‌کند، کاری که با توجه به تعداد اقتباس‌های قبلی، دستاورد کوچکی نیست. این فیلم به دقت توسط یک کارگردان با دست ثابت به نام کری فوکوناگا برای نمایش بر روی صفحه نمایش طراحی شده است، که احساس و قدرت زیادی را در چنین فضای مبهم، ناهموار و دلربایانه‌ای به تصویر کشیده است. و توسط بازیگرانی به تصویر کشیده شده است که تنها تفسیر نمی‌کنند، بلکه در واقع در شخصیت‌های خود زندگی می‌کنند. به سادگی، این فیلم اثری ماندگار بر جای می‌گذارد. واسیوکاسکا فوق‌العاده است؛ جین او بانویی جوان است که مصمم است تا با سختی‌هایی که سر راهش قرار می‌گیرند، روح پرشور خود را از دست ندهد. از حرکت کالسکه تا راه رفتن و نگاه کردن، جین به خوبی ریشه‌دار شده است و تنها زمانی آشفته می‌شود که قول خوشبختی متزلزل می‌شود.واسیکوفسکا و فاسبیندر شیمی زیادی با هم دارند، شخصیتی که فاسبیندر بازی می‌کند، چه در زمان حال و چه در قرن نوزدهم، به همان اندازه مهم و تأثیرگذار است. لباس‌های دوره‌ای و زبان رسمی مانع این امر نشده‌اند. جودی دنچ و بقیه بازیگران نیز عملکردی قدرتمند دارند. فوکوناگا رویکرد گوتیک را ترجیح می‌دهد که به خوبی داستان را روایت می‌کند. در نهایت، علی‌رغم مدت زمان نسبتا طولانی و برخی آزادی‌های ادبی کوچک، فیلم «جین ایر» حس می‌شود که به درستی روایت می‌شود و یادآوری خوشایندی است که بله، گاهی اوقات (اگر چه به ندرت) فیلم‌ها را مانند گذشته می‌سازند.