قطار ۳:۱۰ به یوما

بن وید (راسل کرو) پس از اینکه گروهش یک قطار حامل پول متعلق به یک شرکت راه‌آهن را غارت می‌کند، دستگیر شده و به او گفته می‌شود که برای سوار شدن به قطار ۳:۱۰ به سمت زندان یوما در حرکت است. اما گروه پنج‌نفره‌ای که وید را به سمت قطار اسکورت می‌کنند، می‌دانند که گروه فراری وید که یک تیرانداز مکزیکی، یک آپاچی و شارلی پرنس (بن فاستر) بی‌رحم در آن حضور دارند، قطعا به دنبال آن‌ها خواهند آمد. اگر آدم‌کش‌های وفادار به وید قبل از حرکت قطار به او برسند، هر کسی که سر راهشان باشد را خواهند کشت. کریستین بیل در نقش دن، یک دامدار معلول و تحت فشار که بخشی از گروه اسکورت است، ظاهری رنجور و چهره‌ای فرسوده دارد. علی‌رغم آسیب دیدگی پایش در جنگ داخلی، او با قیمت ۲۰۰ دلار موافقت می‌کند که بخشی از گروه اسکورت باشد. او به پول نیاز دارد تا مزرعه رو به زوالش را نجات دهد، ازدواج شکست‌خورده‌اش را ترمیم کند و برای یک بار هم که شده احترام پسر نوجوانش (لوگان لرمان) را کسب کند. وید هرچه بیشتر با دن صحبت می‌کند، این زوج عجیب همدردی عجیبی بین خود برقرار می‌کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره بازسازی‌ فیلم‌ها صحبت کنند. چرا هالیوود علاقه دارد فیلم‌های قدیمی را بازسازی (یا "دوباره تصور") کند؟ آیا می‌توانید بازسازی‌هایی را به یاد بیاورید که از نسخه اصلی بهتر بوده‌اند؟ خانواده‌ها همچنین می‌توانند درباره دو شخصیت اصلی صحبت کنند. آیا وید کاملا فاسد است؟ چه چیزی او را به یک "بدجنس" تبدیل می‌کند؟

والدین باید بدانند که این فیلم وسترن، با بازی راسل کرو و کریستین بیل، برای نوجوانان جذابیت دارد. این فیلم بازسازی نسخه‌ی ۱۹۵۷ با بازی گلن فورد است و نسخه‌ی جدید با صحنه‌های تیراندازی و خونریزی بیشتر، برای مخاطبان قرن بیست و یکم جذاب‌تر شده است. اما صحنه‌های خشن با گفتگوهای زیادی بین قانون‌شکن و اسیرکنندگانش متعادل شده است. یکی از شخصیت‌ها نوجوانی کمی شورشی است که بیشتر اوقات از پدرش شرم دارد. یک صحنه‌ی عاشقانه‌ی کوتاه، یک صحنه در بار و برخی الفاظ ("f--k" چند بار، به علاوه‌ی "s--t"، "bastard" و غیره) در فیلم وجود دارد.

بازیگران مکمل - از پیتر فوندا که به زحمت قابل تشخیص است و در نقش یک شکارچی فراری خسته که راه را به سمت ایستگاه قطار نشان می‌دهد تا تفسیر فاستر از یک قاتل وحشی‌چشم - قابل توجه هستند. حتی لرمان ۱۵ ساله در برابر بال و کرو به خوبی ایفای نقش می‌کند. مانند همه فیلم‌های وسترن، این فیلم نیز تحت تاثیر تستوسترون است، اما کشمکش روانی بین دو نقش اصلی، نقطه مقابل احساسی برای همه خونریزی‌ها فراهم می‌کند.جیمز منگولد، کارگردان (راه خط را برو) به شخصیت‌هایی علاقه دارد که نه کاملا گناهکارند و نه کاملا بی‌گناه، و در این بازسازی فیلم اصلی گلن فورد در سال 1957، او با این ایده که حتی مردان بد با کلاه‌های سیاه می‌توانند خود را نجات دهند، ژانری رو به زوال را احیا کرده است.