مرد سیندرلایی

جیم براکد (راسل کرو)، بوکسور نسبتا موفقی که دچار روزهای سختی می‌شود (دست شکسته و چند مبارزه ناامیدکننده)، متوجه می‌شود که دیگر به عنوان یک مبارز قابل عرضه در بازار نیست؛ با فراگیر شدن رکود اقتصادی، او فقط می‌تواند به‌صورت گاه‌به‌گاه در اسکله کار کند. جیم که به شدت از همسرش می (رنه زلوگر) و فرزندانش محافظت می‌کند، به زودی خانه‌اش را از دست می‌دهد و با ناتوانی در پرداخت اجاره‌بهای آپارتمان زیرزمینی کوچک‌شان، غرورش را فرو می‌خورد تا از خدمات رفاهی استفاده کند. در تلاش نهایی برای حمایت از خانواده‌اش، جیم به مربی و مدیر سابقش، جو (پل جیاماتی) روی می‌آورد که موفق می‌شود یک مبارزه برای جیم ترتیب دهد. در حالی که اکثر افراد فکر می‌کردند جیم خیلی پیر و از فرم افتاده است، سال‌ها کار سخت در اسکله و بدشانسی‌هایش او را به جلو کشاندند و او آن مبارزه و بسیاری مبارزات دیگر را که پس از آن آمد، برد. موفقیت جیم روحیه کسانی را که توسط رکود بزرگ از پا درآمده بودند، بالا برد و طرفدارانش مشتاق بودند تا او را در مبارزه زندگی‌اش ببینند: مبارزه‌ای در برابر مکس بائر (کریگ بیرکو)، قهرمان سنگین‌وزن.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دوران رکود بزرگ صحبت کنند، زمانی که بسیاری از خانواده‌ها ناگهان فقیر و ترسان شدند. خانواده‌ها همچنین می‌توانند به تعهد و قدرت خاصی که توسط خانواده مقاوم بردوکس نشان داده شد، توجه کنند، کسانی که مصمم بودند در برابر مشکلات و ناکامی‌های فراوان، کنار هم بمانند.

والدین باید بدانند که صحنه‌های بوکس بسیار شدید هستند و شامل برش‌های تند، نمای نزدیک، افکت‌های صوتی خشن و تصاویری از گوشت خونین و کبود شده می‌باشند. بوکسور و خانواده‌اش (شامل سه کودک کوچک و دوست‌داشتنی) از فقر، زمستان‌های سرد بدون گرمایش و گرسنگی رنج می‌برند. شخصیت‌ها سیگار می‌کشند، الکل مصرف می‌کنند، از برخی الفاظ (برو به جهنم) استفاده می‌کنند و گاهی با شدت بحث می‌کنند. یکی از شخصیت‌ها در اثر کتک‌خوردن در درگیری با پلیس می‌میرد. بوکسور و همسرش با اشتیاق همدیگر را می‌بوسند. اما تمرکز فیلم بر پیام الهام‌بخش آن است، یعنی مبارز شکست‌خورده، کهنه‌کار، کوچک و از تمرین دور مانده، به رینگ بازمی‌گردد و با اراده و مصمم‌بودن، پیروز می‌شود. برای اطلاع از فیلم‌های خانوادگی مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این حماسه مشت‌زنی، هم دلگرم‌کننده است و هم کلیشه‌ای، و با بازی اغلب شگفت‌انگیز راسل کرو جان گرفته است. سیندرلا من، ساخته ران هاوارد، بر اساس داستان واقعی جیمز برداک، او را به‌عنوان یک شخصیت الهام‌بخش، کاملاً صادق و ستودنی به تصویر می‌کشد. در حالی که جیم توسط بازیگران فوق‌العاده‌ای احاطه شده است -- دوست خوبش مایک ویلسون (پدی کانسیداین)، مربی وفادار جو گولد، و جیمی جانستون (بروس مک‌گیل) که یک مدیر برنامه سخت‌گیر است -- او همچنان کانون عاطفی و اخلاقی فیلم است، همیشه درستکار و شایسته، و بحران‌های شخصی‌اش بازتاب‌دهنده بحران‌های جامعه‌اش است (در یکی از صحنه‌ها، پیامدهای یک شورش و خشونت پلیس در پارک مرکزی نشان داده می‌شود، جایی که افراد بی‌خانمان در جعبه‌ها و چادرها زندگی می‌کنند). وقتی او به رینگ برمی‌گردد و پیروز می‌شود، به یک پدیده رسانه‌ای تبدیل می‌شود، یک قهرمان برای قربانیان افسردگی. او فرصتی برای کسب عنوان سنگین‌وزن به دست می‌آورد، از زمان جوانی‌اش یک کلاس وزنی بالاتر رفته و با مکس بائر (کریگ بیرکو) روبرو می‌شود، که یک بار در رینگ یک نفر را کشت.وقتی در ملودرام جیم غرق می‌شوید (با تشکر از فیلمنامه هاگوگرافیک کلیف هالیس‌ورث و آکیا گلدزمن)، فیلم قابل پیش‌بینی و آگاهانه است. اما صحنه‌های بوکس اغلب شگفت‌انگیز، با ریتم ماهرانه، به‌خوبی فیلم‌برداری شده و به‌طور عجیبی ذهنی هستند. در حالی که حرکت آهسته شعری آشکار و آشنا به این خشونت می‌بخشد، شات‌های مؤثرتر سریع‌تر و تهاجمی‌تر (و بنابراین شاید نگران‌کننده‌تر برای بینندگان جوان‌تر) هستند، که با واکنش‌های جمعیت (برخی تقریباً به اندازه چهره‌های کتک‌خورده مبارزان ناراحت‌کننده) نقطه‌گذاری شده‌اند. این تصاویر به‌طور شگفت‌آوری خلاقانه هستند و می‌توانند به اندازه کافی تکان‌دهنده باشند تا برخی از عوامل احساسی را کاهش دهند.