سوار شبح

وقتی موتورسوار جوان و نمایشی، جانی بلِیز، روحش را به شیطان (با بازی پیتر فوندا) می‌فروشد، فکر می‌کند کار درستی انجام داده، یعنی نجات پدرش، بارت (با بازی برت کالن)، از مرگ وحشتناکی به خاطر سرطان. اما جانی خیلی زود متوجه می‌شود که نمی‌توان به مفیستو اعتماد کرد، و در نهایت مجبور می‌شود قراردادش را انجام دهد و تبدیل به شکارچی جایزه‌بگیر شیطان شود. این اتفاق بعد از آن می‌افتد که جانی به مردی لاغر و خشن به نام نیکلاس کیج تبدیل می‌شود. جانی هنوز نمایش‌های موتورسواری انجام می‌دهد و با تصادف‌های وحشتناک به سبک ایول کنیوال، جمعیت زیادی را جذب می‌کند، اما هرگز نمی‌میرد. نقطه‌ی عطف داستان زمانی است که پسر شیطان، بلک‌هارت (با بازی وس بنتلی)، با چشمانی سیاه به زمین می‌آید تا قراردادی را پیدا کند که به او دسترسی به گروهی از ارواح شرور را می‌دهد. دلایل و جزئیات کمی گیج‌کننده هستند (که بیشتر توسط نگهبان، با بازی سم الیوت، روایت می‌شود)، اما اساساً این موضوع منجر به تبدیل شدن جانی به روح سوار، با جاکت چرمی، زنجیر و چهره‌ای شبیه جمجمه می‌شود. تقریباً در همان زمان، عشق دوران کودکی جانی، راکی (با بازی اِوا مِندِس)، بازمی‌گردد. حالا که او خبرنگار تلویزیونی شده، در یکی از نمایش‌های دیوانه‌وار جانی با لباسی سفید و نه چندان فرشته‌وار حاضر می‌شود. جانی دوباره عاشق او می‌شود و راکی هم متقابلاً همین حس را دارد، و بقیه‌ی فیلم را صرف تلاش برای آشتی کردن با هم می‌کنند، اما در عین حال نمی‌خواهند دوباره با هم آشتی کنند، چون اگر این کار را بکنند، شیطان یا بلک‌هارت (یا هر دو) قطعاً او را هدف قرار می‌دهند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد رابطه جانی و پدرش صحبت کنند. چطور نیت خوب جانی به تراژدی ختم می‌شود؟ آیا جانی هیچ جایگزین دیگری به جز کار کردن برای شیطان داشت؟
• چگونه فیلم بین جانِ هیولاوار و بلک‌هارتِ هیولاوار تمایز قائل می‌شود؟ چرا یکی «خوب» و دیگری «بد» است؟ آیا در زندگی واقعی هم این‌قدر ساده است که تفاوت بین آدم‌های خوب و بد را تشخیص داد؟
• چرا فیلم‌های اکشن و ابرقهرمانی زیادی بر اساس کتاب‌های مصور ساخته می‌شوند؟ چه جذابیتی دارند؟

والدین باید بدانند که این فیلم بر اساس کتاب‌های کمیک، مستقیماً برای کودکان ساخته شده است. (آنها اهمیتی نمی‌دهند که جلوه‌های ویژه کامپیوتری بهترین نیستند و داستان یکنواخت نیست.) انتظار مراجعات مکرر به شیطان و برخی تصاویر وحشتناک شکنجه به سبک رنسانس را داشته باشید. تصادف موتورسیکلت وجود دارد (یکی از آنها به مرگ پدری منجر می‌شود)، پرش‌های شعله‌ور، سقوط و لیز خوردن که بدن‌هایی شبیه به شکسته را نشان می‌دهد. شرور قربانیان را به رنگ خاکستری و رگ‌دار تبدیل می‌کند و خود روح سوار به جمجمه‌ای سوزان تبدیل می‌شود. سلاح‌ها شامل چاقو، تفنگ ساچمه‌ای و زنجیر هستند. رُکسی سینه‌اش را نشان می‌دهد و او و جانی چندین بار همدیگر را می‌بوسند (یک بار با اشتیاق زیاد). شخصیت‌ها الکل می‌نوشند و سیگار می‌کشند؛ زبان فیلم شامل کلمات «خراب شده»، «لعنتی»، «فرزند نامشروع» و «جهنم» است. برای اطلاع از فیلم‌های خانوادگی بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

شبیه بسیاری از فیلم‌هایی که از کتاب‌های کمیک اقتباس شده‌اند، شبح سوار (گوست رایدر) کلیشه‌ای، آتشین و اغراق‌آمیز است، اما متاسفانه خیلی سرگرم‌کننده نیست. در حالی که نگهبان (Caretaker) دربارهٔ «افسانه» شبح سوار (Ghost Rider) جنجال زیادی به پا می‌کند، اکشن و طرح داستانی فیلم الهام‌بخش نیستند. کیج (Cage) باز هم تقلید از الویس (Elvis) می‌کند، مندز (Mendes) سینه‌اش را به نمایش می‌گذارد و الیوت (Elliott) ظاهری چرم‌مانند دارد، اما هیچ‌یک از این جزئیات به خلق حس اسطوره‌ای عظیم کمک نمی‌کنند. هدیه/لعنت سوار (Rider) توانایی او در حمله به قربانیان بد ذاتش با نگاه توبه (Stare of Penance) است (او به آن‌ها دستور می‌دهد که «به چشمانم نگاه کنید»، مثل دراکولا). و سپس آن‌ها را وادار می‌کند تا درد بی‌گناهانی را که به آن‌ها ظلم کرده‌اند، متحمل شوند. اما ارائه بصری این ترفند ضعیف است، یک مونتاژ مبهم، مبهم آتشین و کاملاً غیر تهدیدآمیز از صورت‌های جیغ‌کشان و فروپاشیده. این ترفند بزرگ شبح سوار (Ghost Rider) است؟ به سختی می‌توان آن را افسانه‌ای دانست.