ثور

اودین (آنتونی هاپکینز) پس از آنکه پسرش تور (کریس همسورث) به دلیل حمله‌ای غیرمنتظره از سوی یوتون‌ها، به یوتن‌هایم - قلمرویی که برای عصرها با آسگارد، سرزمین اصلی ایزدان نوردیک در صلحی ناپایدار بوده - یورش می‌برد، او و چکشش را به زمین تبعید می‌کند. در آنجا، تور به‌طور اتفاقی با یک اخترفیزیکدان (ناتالی پورتمن) برخورد می‌کند که او را تحت تأثیر قرار می‌دهد؛ او همچنین فروتنی و وقار را می‌آموزد. در همین حین، برادر تور، لکی (تام هیدلستون) در حالی که اودین در خوابی پریشان فرو رفته، به قدرت رسیده است. یوتون‌ها به دنبال انتقام هستند و هر جایی، از جمله زمین، در معرض خطر است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد شباهت‌ها و تفاوت‌های فیلم «ثور» با دیگر فیلم‌های ماجراجویانه‌ای که بر اساس کتاب‌های مصور ساخته شده‌اند، صحبت کنند. آیا این نوع فیلم‌ها فقط به دلیل ارائه یک فرار موقت از واقعیت محبوب هستند، یا دلیل دیگری هم دارد؟ این فیلم‌ها چه پیام‌هایی را منتقل می‌کنند؟
• آیا این فیلم، اساطیر اسکاندیناوی را برای جامعه امروز قابل استفاده می‌کند؟ چگونه؟
• چگونه این واقعیت که بخش زیادی از خشونت فیلم بر اساس خیال است، بر تأثیر آن تأثیر می‌گذارد؟
• چه چیزی تواضع را به عنوان یک موضوع در فیلم مطرح می‌کند؟ چرا این یک ویژگی شخصیتی مهم است؟

والدین باید بدانند که این فیلم اکشن که بر اساس کتاب‌های کمیک ساخته شده است، درباره خدای نورس ثور (با بازی کریس همسورث) است که به زمین تبعید می‌شود تا خشم خود را کنترل کرده و فروتنی را بیاموزد، دارای صحنه‌های نبرد و اکشن نسبتاً شدیدی است. با این حال، علی‌رغم اینکه شخصیت‌ها به دشمنان خود ضربه زده، آنها را با نیزه می‌زنند، یا منفجر می‌کنند و از سلاح‌ها استفاده می‌شود، خشونت به‌کاررفته چندان خونین یا وحشتناک نیست. همچنین فحاشی یا صحنه‌های جنسی (فقط بوسیدن و عاشقانه) چندانی در فیلم وجود ندارد و نوشیدن الکل نیز محدود به مصرف چند بیره است. و در زیر همه این آشوب‌ها، حتی پیام مثبتی درباره پیدا کردن و یادگیری از نقاط ضعف خود وجود دارد.

این فیلم سرگرم‌کننده و هوشمندانه با بهره‌گیری از درس‌هایی درباره سیاست و دیپلماسی بین‌الملل، با جلوه‌های ویژه فوق‌العاده و داستانی جذاب، هرچند شلوغ، تعریف می‌شود. جنجال سیاسی اولیه که به تبعید ثور منجر می‌شود، شایسته سازمان ملل است. (چه کسی گفته فیلم‌های فانتزی نمی‌توانند فکری باشند؟) هر شخصیت تا حدی لایه‌ای دارد، به‌ویژه لاکی که هیدلستون آن را به گونه‌ای ترسناک به تصویر می‌کشد.با این حال، ناامید کننده است که شخصیت جین - که در بیشتر فیلم‌های عاشقانه کتاب‌های مصور دیده می‌شود - بسیار ضعیف و سطحی طراحی شده است. مهم نیست که او چقدر منطقی و باهوش است، اما در برابر دیدن یک مرد خوش‌اندام و عضلانی (ببخشید، هشت‌تکه) متلاشی می‌شود. این موضوع آزاردهنده است، اما لذت تماشای فیلم «ثور» را از بین نمی‌برد.