اجداد

جیمی مارتینو (جان استاموس) ناگهان خود را پدربزرگ می‌یابد، وقتی که پسر بزرگسالش که از وجودش خبر نداشته، به همراه دختر خردسالش وارد رستوران شیک او می‌شود. پدربزرگ؟ چطور ممکن است؟ در حالی که جیمی فقط ۵۰ سال دارد، هنوز هم اغلب زنان جوانی را که به رستوران او می‌آیند، مجذوب خود می‌کند. اما نمی‌توان انکار کرد که جرالد (جاش پک) پسر سارا (پجت بروستر)، دوست‌دختر سابق جیمی است. جیمی همیشه ادعا می‌کرده که می‌خواسته خانواده داشته باشد؛ حالا یک خانواده آماده برای او وجود دارد، با پسری که به راهنمایی پدرش نیاز دارد تا بتواند با ونزا (کریستینا میلیان) که بچه او را به دنیا آورده، قرار بگذارد. آیا می‌توان از این همه پیچیدگی‌ها، یک خانواده‌ی کارآمد ساخت؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیش‌فرض سریال Grandfathered صحبت کنند. چقدر محتمل است که زنی بچه‌ای به دنیا بیاورد و به پدر بچه چیزی نگوید؟ چقدر محتمل است که آن بچه بعداً بخواهد به عنوان یک بزرگسال رابطه‌ای نزدیک با پدرش داشته باشد؟
• آیا تماشاگران باید جیمی را تأیید کنند؟ آیا باید از او خوششان بیاید؟ چطور می‌توان فهمید؟

والدین باید بدانند که Grandfathered یک کمدی در مورد یک رستوران‌دار زن‌باره است که ناگهان متوجه می‌شود یک پسر و نوه‌دختر دارد که از وجودشان بی‌خبر بوده است. شوخی‌های زیادی در مورد رابطه جنسی وجود دارد؛ اندام‌های بدن و رابطه جنسی اتفاقی نشان داده می‌شود، و مراجعات زیادی به زندگی جنسی پرشور جیمی وجود دارد -- ارتشی از زنان جوان جذاب شخصیت اصلی مرد ما را وسوسه‌ناپذیر می‌یابند. فحش‌هایی مانند «چه جهنمی؟» و «تو بچه نامشروع» و همچنین عباراتی مانند «من در این کار افتضاحم» وجود دارد. خشونت کارتونی است؛ یک مرد به خاطر توهینی که تصور می‌کند، سیلی به دیگری می‌زند، و زنی تهدید می‌کند که وقتی عصبانی می‌شود، مردی را خفه کند. این نمایش طبق قوانین معمول سریال‌های کمدی دنبال می‌شود، اما ستارگان آن جذاب هستند و از طریق کلیشه‌ها پیش می‌روند تا یک کمدی سرگرم‌کننده بسازند.

سریال‌های تک‌دوربینی درباره خانواده‌های غیرمتعارف یک کلیشه تلویزیونی هستند، اما وقتی خوب از آب درمی‌آیند، مثل این سریال، همان چیزی هستند که برای یک شب خانوادگی تنبل در خانه به آن نیاز دارید. اشتباه نکنید: Grandfathered پر است از کلیشه‌های تکراری. در همان قسمت اول، جرالد ناگهان به یک پرستار بچه برای ادی کوچک نیاز پیدا می‌کند، بنابراین (البته!) از پدری که فقط ۱۰ دقیقه از زمان نمایش را می‌شناسد، کمک می‌خواهد، که (البته!) متوجه می‌شود باید بچه را به رستوران خود ببرد، جایی که (احتمالا حدس زدید!) یک شام پرتنش در حال برگزاری است، و بعد بچه تب می‌کند، و این موضوع باعث می‌شود که با نگرانی به بخش اورژانس بروند، جایی که کل خانواده عجیب و غریب می‌توانند دور هم جمع شوند و بعد از آن غذای بیرون بیاورند و در حالی که موسیقی احساسی پخش می‌شود، غذا بخورند. اوه، و جیمی از دماسنج گوشت برای اندازه‌گیری دمای بدن بچه استفاده می‌کند. از راه مقعد.با این حال، استاموس همچنان همانقدر دوست‌داشتنی و جذاب است و می‌تواند به‌خوبی خط‌های بامزه‌ای را ارائه دهد. پجت بروستر هم همانقدر بانمک است و اتفاقاً خوب از پس نقش برآمده (پسرشان تقریباً هم‌سن والدینش به نظر می‌رسد) و اگرچه شیطنت‌ها و خرابکاری‌های زیادی در سریال وجود دارد، اما شوخی‌های بامزه و لحظات احساسی خوبی هم در آن وجود دارد که ممکن است تماشاگران را به گریه بیندازد و شگفت‌زده شوند که چطور اجازه داده‌اند یک سریال کمدی دستکاری‌کننده و تاثیرگذار زیر پوستشان برود. این سریال کمدی کمی احمقانه و تکراری است، اما در عین حال شیرین و تاثیرگذار است، مثل سریال خانواده امروزی. اگر آن سریال برای خانواده شما مناسب است، شاید این سریال هم مناسب باشد.