کارخانه

چهار دوست در مرکز سریال کارخانه، متاهل و ناراضی هستند: گری (میتچ رائوس، یکی از سازندگان سریال)، اسمیتی (دیوید پاسکوئزی) که به تازگی طلاق گرفته و به دلیل مشکلات اقتصادی مجبور به زندگی با همسر سابق و یک بستگان جذاب شده است، گاس (جی لگت) که دوست دختر طولانی مدتی دارد و آماده است قدم بعدی را بردارد اما هنوز ترجیح می‌دهد تا حد امکان با دوستانش وقت بگذراند و چیس (مایکل کولمن) که مجرد و ناراضی است. همه آنها در اواسط دهه ۲۰ زندگی خود هستند و در یک کارخانه کار تمام وقت دارند. اساسا سریال شامل شکایت آنها از شغلشان و موضوع اصلی نارضایتی آنها، یعنی زنان (یا به طور خاص، رابطه جنسی و زندگی عاشقانه ناراضی‌کننده‌شان) است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش این گروه سنی در این برنامه و به طور کلی در رسانه‌ها صحبت کنند. آیا برچسب "بی‌انگیزه و غرغرو" برای آنها واقع‌بینانه است یا یک کلیشه؟ آیا استفاده از این نوع کلیشه‌ها در کمدی بیشتر از اتکا به کلیشه‌های دیگر (مثلاً مربوط به نژاد) برای خنداندن مخاطب قابل قبول‌تر است؟ اگر اینطور است، چرا؟ خانواده‌ها همچنین می‌توانند در مورد نحوه نمایش زنان در این برنامه بحث کنند. چرا همسران به صورت منفی به تصویر کشیده شده‌اند؟ آیا فکر می‌کنید این نمایش، نمایندگی منصفانه‌ای از یک شریک ناراضی است یا یک بعدی است؟

والدین باید بدانند که این سریال کمدی رفتار خودخواهانه و نابالغانه را جذاب جلوه می‌دهد. چهار شخصیت اصلی بیشتر وقت خود را صرف شکایت می‌کنند - از شغلشان، همکاران و بیش از همه از زنان. آنهایی که همسر یا دوست‌دختر دارند از روابط ناخوشایندشان شکایت می‌کنند، مجردها از نداشتن دوست‌دختر ناراضی‌اند و همه آرزو می‌کنند که روابط جنسی بیشتری داشته باشند. توطئه‌های زیادی (که معمولا شامل الفاظ زننده و جنسیت‌زده است) در تلاش برای پیدا کردن راه‌هایی برای بردن زنان به رختخواب وجود دارد، و اغلب زنان را به عنوان ابزار جنسی می‌بینند. نوشیدن الکل بخش بزرگی از فعالیت‌های اجتماعی آنهاست و شاید به همین دلیل، در تلاش برای ملاقات با زنان است.

در نگاه اول، شاید این افراد بزرگسال به نظر برسند، اما فریب ظاهرشان را نخورید. در واقع همه آنها فقط بچه‌های بزرگ هستند که نمی‌توانند یا نمی‌خواهند بلوغ و پختگی مورد انتظار سرپرستانشان و زنان بدشانس زندگی‌شان را نشان دهند. به جای کار کردن، ترجیح می‌دهند تا حد امکان در اتاق استراحت وقت بگذرانند و از کار و زنان شکایت کنند. بعد از کار هم بیشتر اوقات فراغت خود را با هم می‌گذرانند و باز هم از کار و زنان شکایت می‌کنند. و وقتی با هم نیستند، معمولا سعی می‌کنند از هر وظیفه ناخوشایندی که آنها را از هم جدا کرده، طفره بروند تا بتوانند دوباره با هم باشند و باز هم شکایت کنند. این تلاش‌ها کمدی این نمایش نه‌چندان خنده‌دار را تامین می‌کنند.تماشای تلاش این چهار نفر برای ارتباط برقرار کردن با زنان قرار است خنده‌دار باشد و گاهی هم هست. اما اغلب دردناک است، چون این به‌اصطلاح بزرگسالان مثل بچه‌هایی که از خوردن یک خوراکی خوشمزه محروم شده‌اند، خودخواه و بدخلق رفتار می‌کنند. دروغ می‌گویند، اخم می‌کنند، التماس می‌کنند، اول به فکر خودشان هستند و خیلی راحت همدیگر را فریب می‌دهند تا به خواسته‌شان برسند. به طور خلاصه، مثل خیلی از مردان جوان رفتار می‌کنند، که ممکن است از کارهای عجیب و غریبشان بخندند اما اگر این توصیفات کمی به خودشان نزدیک باشد، ممکن است کمی احساس ناراحتی کنند.