من فانی هستم.

در من فانی، سال 2235 است و در شهر آلیساند، مرگ، بیماری و درگیری ظاهرا به طور کامل توسط یک ژنتیک‌شناس و رهبر به نام خلبان (شان گان) از بین رفته‌اند. در آستانه گذراندن یک آیین گذار در این جامعه، لوگوس (آبراهام لوییس) شروع به پرسش در مورد فقدان هدف خود در دنیایی می‌کند که هیچ‌کس در آن نمی‌میرد. در حالی که حس می‌کند در جستجوی هدف است، گروهی از شورشیان به او می‌رسند و به او می‌گویند که چگونه همکار سابق خلبان به نام هلیوس همان سوالات را داشت و چگونه جاودانگی در تضاد با یافتن معنا و شادی در وجود است. خلبان، مصمم به متوقف کردن این شورش، آکائه (الویس اسمیت)، یک «نگهبان در حال آموزش» را می‌فرستد، اما در حالی که او در شورش نفوذ می‌کند و لوگوس را از ادامه باز می‌دارد، شروع به پرسش همان سوالات در مورد معنای زندگی می‌کند. حالا، این شورش باید راهی برای رساندن پیام هدف خود از طریق فانی بودن به دنیا پیدا کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد موضوعاتی که در فیلم «من فانی هستم» مطرح شده، صحبت کنند. این فیلم چه پیامی در مورد زندگی، مرگ و هستی دارد؟ افکار و دیدگاه‌های شما در مورد این موضوعات چیست؟
• یکی از جنبه‌های این جامعه آینده‌نگر این است که مردم دارویی به نام «نگهداری» مصرف می‌کنند که آنها را در صلح و آرامش با جهان و خودشان نگه می‌دارد. وقتی شخصیت‌های اصلی از «نگهداری» خود دست می‌کشند، احساس می‌کنند «زنده‌تر» و شفاف‌تر هستند. این موضوع چه نظری در مورد جامعه امروز، سلامت روان و داروسازی به نظر می‌رسد دارد؟ نظر شما در این باره چیست؟
• بیشتر شخصیت‌های اصلی به نظر می‌رسد نه یک فرد، بلکه نمایندهٔ یک دیدگاه یا فلسفهٔ خاص از جهان هستند. دیدگاه‌های لوگوس، خلبان، هلیوس و دیگران چیست؟

والدین باید بدانند که من فانی هستم فیلمی علمی-تخیلی آینده‌نگر در سال ۲۰۲۲ است که در آن جوانی حق مردن را در جامعه‌ای که مرگ را از بین برده است، می‌خواهد. این فیلم از طریق رویکردی ملایم مبتنی بر ایمان، موضوعات عمیق زندگی، مرگ و معنای وجود را بررسی می‌کند؛ این موضوع باعث می‌شود که فیلم برای مخاطبانی که به بلوغ فکری لازم برای تأمل در این موضوعات رسیده‌اند، لذت‌بخش‌تر باشد. مانند بسیاری از فیلم‌های علمی-تخیلی آینده‌نگر، شباهت‌های آشکاری با دنیای امروز وجود دارد - همه‌گیری‌ها و ناآرامی‌های اجتماعی الهام‌بخش ژنتیک‌دانی است که با حذف مرگ و ترویج صلح در جامعه و از درون از طریق دارویی به نام "نگهداری"، "انسانیت را نجات می‌دهد". بوسه‌های مختصر. نزدیک‌ترین چیزی که در این فیلم به چیزی شبیه به اکشن و درگیری وجود دارد، زمانی است که شخصیت‌ها دستگیر می‌شوند (بدون مقاومت) و تا زمانی که خاطراتشان پاک شود، نگه داشته می‌شوند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این یک فیلم علمی تخیلی آینده‌نگرانه بدون اکشن است با موضوعاتی عمیق که ممکن است برای بیشتر کودکان جذاب نباشد. من فناناپذیرم به کاوش در معنای زندگی، مرگ و هستی می‌پردازد و در طول فیلم، نقل قول‌هایی از ژان پل سارتر و سی.اس. لوئیس نیز وجود دارد. این مفاهیم نه از طریق داستان ساده شخصیت‌ها در جامعه‌ای آینده‌نگرانه با رنگ‌های مات و ساختمان‌های اداری بی‌روح دهه ۸۰، بلکه از طریق بحث‌های پرطمطراق و پندآموز بیان می‌شود که در مقایسه، آثار آین رند را ظریف و لطیف جلوه می‌دهد. ما اطلاعات بسیار کمی در مورد نحوه عملکرد واقعی این تلاش برای ایجاد جامعه «آرمانی» قرن ۲۳ پسا-پاندمی به دست می‌آوریم، به جز اینکه مردم برای همیشه زندگی می‌کنند، اما در اوج قدرت جسمی و ذهنی خود به خواب فرو می‌روند. یا چیزی شبیه به این.علاوه بر لغزش‌های عجیب در منطق داستان که در سراسر فیلم اتفاق می‌افتد، برخی از دیدگاه‌های اجتماعی که فیلم سعی در بیان آن‌ها در مورد دنیای خودمان دارد، بسیار بحث‌برانگیز به نظر می‌رسند. برای مثال، در این دنیای آینده، مردم با داروهایی که به‌طور کلی "نگهداری" نامیده می‌شوند، شاد و رام نگه داشته می‌شوند، و زمانی که شخصیت‌های اصلی مصرف "نگهداری" را متوقف می‌کنند، شفافیت و روشنی قابل‌توجهی در مورد دنیای اطراف خود و احساسات و افکارشان تجربه می‌کنند. این دیدگاه عمدتاً منسوخ و در مرز توهین‌آمیز بودن است و بیماری‌های روانی را بیشتر به‌عنوان یک ساخت اجتماعی به جای یک بیماری واقعی نشان می‌دهد. بله، هماهنگی از طریق داروهای روان‌پزشکی مدت‌هاست که جنبه‌ای از آینده‌نگری/دystopian در داستان‌های علمی-تخیلی بوده است، اما در اینجا چنین تصاویری به‌عنوان فضانوردان در داستان‌های علمی-تخیلی دهه ۶۰ که سیگار می‌کشند در حالی که در نپتون فرود می‌آیند، منسوخ به نظر می‌رسند.