پسران باشگاه

وقتی پدرش (بو بریجز) شغلی جدید پیدا می‌کند که او را برای تابستان به فینیکس منتقل می‌کند، ماریو (چانسی لئوپاردی) به سان فرانسیسکو فرستاده می‌شود تا با عمه‌اش و پسر عمو نوجوان و قلدرش، فولی (آر.دی. راب) زندگی کند. عمه ماریو فولی را مجبور می‌کند تا ماریو را به باشگاه پسران محلی ببرد، جایی که مربی بداخلاق همه را تحقیر می‌کند به جز فولی و تیم محبوبشان "تیم آ" که بازیکنان برتر بسکتبال هستند. بعد از هل دادن و خندیدن "تیم آ" به ماریو، او با گروه دیگری از پسران در باشگاه پسران، "میسفیتس"، یک گروه آشفته از نوجوانان لاغر اندام، آشنا می‌شود. بلافاصله پیوندی بین آنها شکل می‌گیرد و با هم به کارهای شیطنت‌آمیزی مثل جاسوسی از سوتین‌ها از طریق سوراخی در حصار و پایین کشیدن شلوار مربی بدجنس بسکتبال در حالی که روی توالت اتاق مردان نشسته است، می‌پردازند. اما آنها می‌خواهند بسکتبال بازی کنند و کشیش مهربانی که این فصل باشگاه پسران را اداره می‌کند از آنها می‌خواهد که تیمی تشکیل دهند و در مسابقات شرکت کنند. آنها سرایدار را به عنوان مربی استخدام می‌کنند و برای جمع‌آوری پول و ثبت نام تیمشان در سری مسابقات قهرمانی بزرگ، لباس زنانه می‌پوشند و ماشین‌ها را می‌شویند. از طریق تمرین و کار سخت، آنها به مسابقات قهرمانی راه پیدا می‌کنند و به اندازه کافی خوب هستند تا در بازی نهایی با "تیم آ" رقابت کنند، جایی که ماریو و دوستان جدیدش باید یک بار دیگر متحد شوند و برای کسب پیروزی تلاش کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد فیلم‌های بد صحبت کنند. چه عناصری باعث می‌شود یک فیلم بد باشد؟
• این فیلم با موضوع قلدری چگونه با آن برخورد می‌کند و آن را به تصویر می‌کشد؟
• چه جنبه‌هایی از این فیلم آن را به فیلمی دربارهٔ «بلوغ» تبدیل می‌کند؟

والدین باید بدانند که پسران باشگاه فیلمی در مورد بلوغ و بسکتبال در سال ۲۰۰۱ است که در هر سطحی واقعاً وحشتناک است. بازی‌های مسطح، داستان‌پردازی اجباری و بدون تمرکز، تولید ارزان و پیش‌بینی‌پذیری کامل اوج فیلم، همه دست به دست هم می‌دهند تا این فیلم واقعاً وحشتناک شود. جدا از این، فیلم قلدری مکرر دارد، از جمله صحنه‌ای که عینک یک پسر توسط قلدرها لگدمال می‌شود و صحنه‌ای دیگر که قلدرها به پسری در دستشویی پسران «سویرلی» می‌دهند. همچنین صحنه‌هایی وجود دارد که گروهی از پسران سوت زنان به سینه‌بندهای بزرگی نگاه می‌کنند که ظاهراً متعلق به مدل سابق لباس شنای مجله ورزشی مصور، ریچل هانتر است، که کمی بعد از آن، آن‌ها را جاسوسی می‌کنند، در حالی که به سینه‌های او خیره می‌شوند و در مورد اندازه آن‌ها اظهار نظر می‌کنند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

BOYS KLUB یکی از آن فیلم‌هایی است که به طور کلی بد است. داستان فیلم اجباری و اغلب نامفهوم است، ارزش‌های تولیدی آن بی‌دقت و آماتوری است و به جز R.D. Robb -- که بیشتر به عنوان پسری شناخته می‌شود که دوستش را به چالش کشید تا زبانش را به تیرک پرچم یخ‌زده در داستان کریسمس بچسباند -- بازی‌ها مسطح و بی‌روح هستند. داستان فیلم به همان اندازه غیراصیل است که می‌توانید تصور کنید و هر لحظه‌ای از تازگی، از اجبار عناصر به داستان به وجود می‌آید تا به بازیگرانی که در کمدوهای واقعا عجیب و غریب (مانند ریچل هانتر و آیک ترنر) شرکت دارند، کاری داده شود. باور این که بو بریجز این فیلم را امضا کرده است، دشوار است، حتی اگر فقط در ابتدا و انتهای فیلم حضور داشته باشد.علاوه بر این، قلدری مکرر از سوی نوجوانان بزرگتر و مربی بسکتبالی وجود دارد که حتی از کلمه «معلول» برای توصیف بچه‌هایی که در ورزش مهارت کمتری دارند استفاده می‌کند، و این در باشگاه پسران اتفاق می‌افتد، و به جز یک توبیخ مختصر از سوی کشیش مسئول باشگاه پسران، هیچ پیامدی برای رفتار ظالمانه‌شان وجود ندارد. واقعاً در این فیلم چیز ارزشمندی وجود ندارد. برای کسانی که به دنبال فیلم‌های بلوغ و یا فیلم‌های ورزشی «بازگشت» هستند، گزینه‌های بهتری نسبت به این فیلم تقریباً غیرقابل تماشا وجود دارد.