مقصد نهایی ۵

گروهی از کارمندان شرکت کاغذسازی پرسج برای رفتن به یک اردوی کاری آماده می‌شوند. سام (با بازی نیکولاس داگستو) که ترجیح می‌دهد آشپز باشد تا فروشنده، در اتوبوس یک پیش‌بینی ترسناک می‌کند؛ پلی فرو می‌ریزد و ده‌ها نفر کشته می‌شوند. او با سرعت عمل، جان دوست‌دخترش مولی (با بازی اما بل)، رئیسش (با بازی دیوید کوشنر) و پنج همکار دیگرش را نجات می‌دهد. متاسفانه، چون قرار بوده آن‌ها در آن پل بمیرند، مرگ به‌صورت پنهانی آن‌ها را یکی‌یکی تعقیب می‌کند و در تصادفاتی به‌ظاهر تصادفی آن‌ها را می‌کشد. آیا بازماندگان می‌توانند راهی برای شکستن این زنجیره پیدا کنند؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت فیلم صحبت کنند. آیا جلوه‌های سه‌بعدی بر تأثیر صحنه‌های قتل خشن و دلخراش فیلم تأثیر می‌گذارد؟ آیا قرار است این صحنه‌ها واقع‌گرایانه به نظر برسند؟
• آیا تماشاگران تمایل دارند فیلمی مثل این را ببینند؟ آیا مواجهه با مرگ به این شکل، اثری رهایی‌بخش دارد؟
• آیا انسان‌ها واقعاً تحت تأثیر سرنوشت قرار دارند، یا اینکه ارادهٔ آزاد داریم؟ تا چه حد بر زندگی خود کنترل داریم؟

والدین باید بدانند که این پنجمین قسمت از یک فرنچایز ترسناک خشن است که با قسمت قبلی، مقصد نهایی، به سمت سه بعدی حرکت کرد. همانطور که همیشه، قاتل در اینجا خود مرگ است که بدون هیچ رحم و مروتی گروهی از نوجوانان و/یا بزرگسالان را تعقیب می‌کند. شخصیت‌ها به طرز وحشیانه‌ای بریده، چاقو خورده، سوخته، از ارتفاع رها شده، له شده و نصف شده‌اند. همچنین کمی بوسیدن و کنایه‌های جنسی، برخی الفاظ (از جمله اف و اس) و کمی نوشیدن وجود دارد. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

به‌طور عجیبی، این فیلم کمی بهتر از قسمت‌های قبلی است (البته این خیلی تعریف زیادی نیست). به لطف موفقیت بزرگ قسمت چهارم و «پایانی» مقصد نهایی، قسمت پنجم مقصد نهایی اجتناب‌ناپذیر بود. این فیلم اولین تجربه کارگردانی استیون کوال است که قبلاً به عنوان کارگردان واحد دوم در آواتار و همچنین فیلم موجودات فرازمینی اعماق فعالیت داشته است؛ او تجربه زیادی در زمینه فیلم‌های سه‌بعدی دارد. بنابراین، استفاده از فناوری سه‌بعدی در این فیلم بسیار خوب است، به‌خصوص در سکانس ابتدایی فیلم.شخصیت‌ها کمی همدلانه‌تر و بامزه‌تر هستند و برخلاف فیلم چهارم، تمایل دارند همدردی خود را با دوستان و همکاران درگذشته‌شان نشان دهند. سکانس‌های مرگ، مثل همیشه، تله‌های پیچیده‌ای هستند که یادآور روبی گلدبرگ است و در هر پیچ و خم آن، گمراه‌کنندگی و فریب وجود دارد. جالب است که این سکانس‌ها معمولاً واکنش‌های خنده‌دار و دل‌خوش‌کنکی از مخاطبان برمی‌انگیزند، نه وحشت یا ترس. این یک تجربه کاملاً رهایی‌بخش و احساسی است که ارتباطی با شخصیت‌ها یا داستان ندارد. اما به جز این، هرگونه ارزش اجتماعی قابل‌توجهی ناچیز است.