عروس اینترنتی من

«عروس اینترنتی من» داستان سه مرد را روایت می‌کند. یکی کارمند یک مرکز تماس است که تجربه عاشقانه یا مهارت‌های اجتماعی واقعی ندارد. دیگری پدری طلاق‌گرفته با دو فرزند است که منابع مالی محدودی دارد. و سومی پستچی بازنشسته‌ای است که ازدواجش به طلاق انجامیده. این سه نفر ظاهراً در جستجوی عشق و ازدواج با زنی خارجی هستند. آنها از طریق آژانس‌های ازدواج اینترنتی، تمام یا بیشتر پس‌انداز خود را صرف سفر به تایلند یا اوکراین برای یافتن عروس می‌کنند. یکی از آنها پس از یکی-دو سفر به تایلند و هفته‌ها ارتباط اینترنتی، در حال آماده کردن خانه‌اش در انگلیس برای ورود همسر جدیدش است، اما همه جا را به‌هم‌ریخته رها می‌کند چون فکر می‌کند کار خانه و نظافت بر عهده زن است. مرد دیگر، فرزندانش را تنها می‌گذارد و به تایلند سفر می‌کند و با زنی ارتباط برقرار می‌کند تا اینکه با خانواده‌اش ملاقات می‌کند. خانواده آن زن پیش از ادامه رابطه، از او پول می‌خواهند. او رابطه را قطع می‌کند و بعداً متوجه می‌شود که آن زن از مرد خارجی دیگری باردار بوده است. مرد جوان‌تر در آپارتمان زنی اوکراینی اقامت می‌گزیند و برخلاف قوانین آژانس، اولین شب با او می‌خوابد. سپس آنجا را ترک می‌کند و درخواست ملاقات با زنان دیگر را می‌دهد. نتیجه‌ای که او خوش‌بینانه از تور آژانس می‌گیرد این است که «اگر صدها زن می‌توانند به من علاقه‌مند شوند، چرا هزاران نفر دیگر نتوانند؟»

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تمام اطلاعاتی که "عروس اینترنتی من" در مورد عروس‌های اینترنتی بررسی نکرده است، صحبت کنند. چرا زنان در کشورهای محروم از نظر اقتصادی ممکن است بخواهند با مردانی که به‌ندرت می‌شناسند از کشورهای ثروتمندتر ازدواج کنند؟ آیا فکر می‌کنید این زنان به دنبال عشق هستند یا بهبود سطح زندگی خود؟
• نظر شما در مورد مردانی که هزاران دلار هزینه می‌کنند تا به کشورهای دیگر سفر کنند و با زنان نیازمند ازدواج کنند چیست؟ برخی از این زنان به سختی انگلیسی صحبت می‌کنند. آیا منصفانه است که در مورد این مردان نتیجه‌گیری کنیم و در مورد توانایی آنها در برقراری ارتباط با زنان در سطحی برابر تردید داشته باشیم؟
• آیا دوست داشتید فیلمسازان نشان دهند که آیا خدمات آنلاین در برقراری ارتباطات عاشقانه‌ی بلندمدت موفق هستند یا خیر؟ آیا فکر می‌کنید روابطی که در اینجا به تصویر کشیده شده، دوام آورده‌اند؟

عروس آنلاین من" یک مستند کوتاه تلویزیونی بریتانیایی است که در سال 2014 پخش شد و داستان سه مرد بریتانیایی را در جستجوی ظاهری "عشق" دنبال می‌کند. آنها معتقدند که اگر حدود 4000 دلار به آژانس‌های همسریابی آنلاین که در زمینه معرفی زنان اوکراینی و تایلندی فعالیت می‌کنند، پرداخت کنند، شانس آنها در یافتن عشق افزایش خواهد یافت. می‌توان نتیجه گرفت که این زنان به دلیل بهبود وضعیت اقتصادی خود مایل به مهاجرت به بریتانیا هستند. این مردان که از طبقه کارگر هستند، به دنبال همسرانی هستند که نقش خدمتکار و اسباب بازی جنسی را ایفا کنند. یکی از مردان به دیدن یکی از زنان اوکراینی می‌رود و علی‌رغم توصیه‌های آژانس، در همان روز اول با او رابطه جنسی برقرار می‌کند. همچنین، زنی تایلندی که به دنبال شوهر بریتانیایی است، فاش نمی‌کند که باردار است و فرزندش را از یکی از خواستگاران خارجی خود دارد.

این مستند یک پدیده اجتماعی آزاردهنده را به تصویر می‌کشد و به همین دلیل ممکن است مباحثات جالبی را در مورد پول‌سازی از ازدواج برانگیزد. برخی ممکن است استدلال کنند که ازدواج همواره نهادی بوده که کاملاً تحت تاثیر ملاحظات مالی قرار داشته است. اما، همان‌طور که راوی پرانرژی می‌پرسد: "آیا می‌توانید برای عشق قیمت تعیین کنید؟" ظاهراً، پاسخ بله است. یک کارمند آژانس که مسئول معرفی مردان به زنان زیادی است، وعده می‌دهد که تحت راهنمایی او "در هفت روز با تعداد بیشتری از زیبارویان ملاقات خواهید کرد تا در تمام عمرتان." او همچنین وعده می‌دهد که زنان تایلندی "فرهنگشان مراقبت از مرد است." چیزی که واقعاً در مورد "عروس آنلاین من" آزاردهنده است این است که در نگاه اول به نظر می‌رسد کارگردان هیچ موضع pro یا con در مورد این عمل اتخاذ نکرده است. این نگاه به زندگی سه مرد بریتانیایی که به دنبال "عشق" هستند. اما این فیلم نادیده می‌گیرد که چگونه این صنعت سودآور به طور ضمنی زنان را استثمار می‌کند، چگونه وجود آن بر اساس فقر کشورهای جهان سوم و آرزوهای صعود اجتماعی آنها استوار است، و اینکه چگونه بدون اتکاء به نگرش‌های مردسالارانه در مورد نقش زنان در جامعه نمی‌تواند شکوفا شود. با پنهان کردن جنبه‌های منفی، فیلمساز در واقع این عمل را تایید می‌کند.این مستند، خواه از روی تنبلی یا جانبداری حرفه‌ای، حتی کنجکاو نیست - چه برسد به اینکه تحقیق کند - که چه چیزی زنان را ترغیب می‌کند تا خود را از خانواده، زبان، کشور و گاهی اوقات فرزندان خود جدا کنند تا با یک غریبه‌ی تقریباً ناشناس از نیمه‌ی دیگر جهان ازدواج کنند. شاید این واقعیت که این مردان در جایی با سطح زندگی بالا - یعنی بریتانیا - زندگی می‌کنند، نقشی در این تصمیم داشته باشد. (بسیاری از مردم در سراسر جهان اشتباه فکر می‌کنند که همه‌ی بریتانیایی‌ها و آمریکایی‌ها ثروتمند هستند.) همچنین، در حالی که می‌دانیم عشق واقعی بر اساس چیزهای سطحی‌تر است، نمی‌توان نادیده گرفت که در این فیلم مردان نه خوش‌تیپ، نه ثروتمند و نه باهوش هستند. فیلم اشاره می‌کند که ۲۰ درصد مردم تایلند با کمتر از یک پوند در روز زندگی می‌کنند. این آقایان دقیقاً فکر می‌کنند این زنانی که در مضیقه اقتصادی هستند به دنبال چه چیزی هستند؟