بی‌خود

دامین هیل (بن کینگزلی) ثروتمند، قدرتمند، بی‌رحم و محترم است، هرچند که بدون پشیمانی نیست. او همچنین در حال مرگ بر اثر سرطان است. دامین توسط موسسه مرموز Phoenix Biogenic که توسط مردی به نام آلبرایت (متیو گود) اداره می‌شود، مورد توجه قرار می‌گیرد که به او شانس شروع دوباره را پیشنهاد می‌کند. او می‌تواند با پرداخت هزینه‌ای، زندگی قدیمی خود را کنار بگذارد و با "عقب‌نشینی" از بدن قدیمی خود وارد بدن جدیدی (رایان رینولدز) شود. در ابتدا، دامین اوقات خوشی را سپری می‌کند، اما به زودی با فلش‌بک‌های عجیبی دست و پنجه نرم می‌کند. وقتی تصویری از یک برج آب ظاهر می‌شود، او شروع به تحقیق می‌کند. او با مادلین (ناتالی مارتینز) و دخترش آشنا می‌شود که کلید هویت او را در اختیار دارند. و او شروع به درک این موضوع می‌کند که طرح گوشتی آلبرایت چند چین و چروک شرورانه دارد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت در فیلم «خود/کم» صحبت کنند. آیا هدف از آن ایجاد هیجان یا احساس ناراحتی بوده است؟ تا چه حد این خشونت به تصویر کشیده شده است؟ آیا صحنه‌های اکشن حتماً باید خونین باشند تا ناراحت‌کننده باشند؟ تاثیر خشونت رسانه‌ای بر کودکان چیست؟
• این فیلم چه پیامی درباره تصویر بدن مردان دارد؟ چرا فکر می‌کنید شخصیت اصلی از بدن جدید خود برای رابطه جنسی ناشناس به صورت مکرر استفاده می‌کند؟
• آیا شخصیت‌ها درس‌هایی می‌گیرند؟ آیا تجربه تغییر بدن به دامین کمک می‌کند تا فرد بهتری شود؟ چگونه؟
• اگر پول مانع نبود، آیا بدن جدیدی را انتخاب می‌کردید که بخرید؟ دلیل آن چیست یا چرا نه؟

خود/بی‌خود" یک فیلم هیجان‌انگیز علمی-تخیلی با بازی رایان رینولدز است که درباره یک میلیونر در حال مرگ است که شانس زندگی در یک بدن جدید را به دست می‌آورد. در نیمه دوم فیلم صحنه‌های اکشن و خشونت زیادی وجود دارد، از جمله مبارزه، تعقیب و گریز، تیراندازی، تصادف ماشین و آتش‌سوزی خانه و افراد، اما خونریزی بسیار کمی نشان داده می‌شود. زمانی که شخصیت اصلی بدن جدید خود را دریافت می‌کند، بینندگان شاهد صحنه‌هایی از او هستند که با چند زن می‌بوسد و به رختخواب می‌رود؛ اگرچه برهنه‌ای نشان داده نمی‌شود، اما این موضوع که او شرکای جنسی زیادی دارد، تلویحاً نشان داده می‌شود. در فیلم از کلمات رکیک مانند "ف--ک"، "شی--ت"، "بی--چ" و "د--ن" استفاده شده است. همچنین برخی از صحنه‌های نوشیدن الکل در فیلم نشان داده می‌شود.

تارسم سینگ، کارگردان سابق موزیک ویدئو و آگهی‌های بازرگانی (سلول، جاودانگان) عموماً به خاطر ساخت فیلم‌هایی با جلوه‌های بصری خیره‌کننده اما روایت ضعیف شناخته می‌شود، و این فیلم نیز از این قاعده مستثنی نیست. داستان فیلم «خود/کمتر» تا حد زیادی وام گرفته‌شده از فیلم «ثانیه‌ها» اثر جان فرانکنهایمر (۱۹۶۶) است، فیلمی که زمان را صرف کاوش موضوعات مختلف زیبایی و هویت به شیوه‌ای اندیشمندانه کرد، اما در این فیلم هیچ اعتباری به آن داده نشده است.متن ترجمه‌شده: فیلم «سلف/لس» از طرف دیگر، هیچ کاری نمی‌کند که بتوان آن را تفکربرانگیز نامید، و داستان علمی-تخیلی آن در مقایسه با اوج هیجان‌انگیز ابتدایی، تقریباً تصادفی به نظر می‌رسد. همه‌چیز به تعقیب‌وگریزها، فرارها و تلاش برای دستگیری آدم بد خلاصه می‌شود؛ حتی به نظر نمی‌رسد که تلاش چندانی برای ساختن فیلم صورت گرفته باشد. فیلم‌های قبلی سینگ مجسمه‌های بزرگ غیرممکن و چشم‌اندازهای رویایی رنگارنگ داشتند، اما نقطه اوج این فیلم، یک هزارتو پلاستیکی خاکستری است که تنها برای پنهان شدن قهرمان در حالی که به دشمنانش نزدیک می‌شود، استفاده می‌شود. ممکن بود جالب باشد، اما «سلف/لس» یک ظرف خالی است.