اتفاقی با ابعاد عظیم

در اتفاقی بزرگ، پدری بیوه به نام دنیل (کامن) روز سختی را در محل کارش سپری می‌کند، چرا که رابطه‌اش با همکار متأهلش (جنیفر گارنر) فاش می‌شود و رئیس جدیدش، آرتور (برادلی ویتفورد)، به نظر می‌رسد که قصد دارد او را تحت فشار قرار دهد. دختر جوان و باهوش دنیل (استورم رید) در مدرسه با پسری (مارکوس اکرت) آشنا می‌شود که به شدت تلاش می‌کند تا با دیگران ارتباط برقرار کند و در جمع دوستانه مدرسه جا بیفتد. یکی از معلمان مدرسه (آندرس هولم) بعد از ترک شدن توسط همسرش دچار بحران هستی‌شناسی شده است. در همین حال، مدیر مدرسه (الیسون جنی) و دستیارانش (راب ریگل و مارلا سوکولوف) متوجه می‌شوند که یکی از باغبان‌های مدرسه در محوطه دانشگاه فوت کرده است و در مورد نحوه برخورد با این وضعیت سردرگم هستند.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره معنی عنوان فیلم صحبت کنند. یکی از شخصیت‌ها به طور خاص به روز شغلی مدرسه به عنوان یک اتفاق با ابعاد عظیم اشاره می‌کند، اما فکر می‌کنید منظور او چیست؟
• این فیلم در مورد چیست؟ آیا پیامی خاص دارد؟
• کدام شخصیت‌ها را به‌عنوان الگو در نظر می‌گیرید؟ چرا؟

والدین باید بدانند که «اتفاقی با ابعاد عظیم» یک کمدی بزرگسالانه است که در آن داستان‌های بسیاری از شخصیت‌ها در طول یک روز در یک دفتر/مدرسه به هم گره می‌خورد. انتظار زبان تند و تیز داشته باشید، از جمله توصیف صریح موقعیت‌های جنسی و فحش (به‌طور عمده «ف-ک»، به‌علاوه «ا-ل» و دیگران). همچنین مقداری خشونت وجود دارد که عمدتاً برای خنداندن تماشاگران است: دو پدر با هم دعوا می‌کنند، بد؛ شخصیت‌ها با/با جسد مرده‌ای برخورد می‌کنند (بدون صحنه‌های دلخراش)؛ و شخصیت‌های افسرده به‌طور مختصر به نظر می‌رسد که خودکشی را در نظر می‌گیرند. چند نفر با هم بحث می‌کنند، با هم روبرو می‌شوند و به هم تهدید می‌کنند؛ یکی سیگار می‌کشد و با سردرد از خواب بیدار می‌شود، بعد استفراغ می‌کند. یک نقاشی از آلت تناسلی مردانه، نقطه عطفی در داستان است. این فیلم، اولین کارگردانی بازیگر با سابقه جودی گریر است و از لیست بازیگران بی‌پایان و آشنا به رهبری کامن، آلیسون جنی و بردلی ویتفورد می‌توان نام برد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

همانطور که قابل پیش بینی است، با این تعداد بازیگر، داستان ها و شخصیت های این کمدی بیشتر به صورت طرح های کلی و نه به صورت کامل ارائه می شوند. فیلمنامه در تلاش است تا تعادلی بین مسائل جزئی زندگی روزمره (مانند حضور پدر در روز معرفی شغل دخترش، خراب شدن دستگاه قهوه ساز در دفتر کار، احساس ناآشنا بودن دانش آموز جدید) با مسائل بزرگتر (سه مرگ در فیلم) و عناصر کمدی اغراق آمیز (همسر خیانت دیده ای که تقاضای ملاقات دارد، رئیس جدیدی که مستبد است، پلیس هایی که مرگ را بررسی نمی کنند) برقرار کند. با حضور بازیگران شناخته شده بیشتری در فیلم (مانند جان چو، کیتی هولمز، کمال نانجانی، نات فاکسون و دیگران)، مرکزیت فیلم از دست می رود. آیا این فیلم در مورد بی اهمیتی همه چیز است یا اهمیت همه چیز؟ به نظر می رسد که هر دو را می خواهد. در نتیجه، وقتی شخصیتی تا حد فکر کردن به خودکشی پیش می رود، تنش واقعی وجود ندارد.نمایش‌های کمدی وقتی بهتر کار می‌کنند که ما در طول مسیر ناامیدانه همراهشان باشیم، اما در اینجا، خیلی از رفتارها غیرواقعی هستند و بنابراین اهمیت موضوع را از بین می‌برند. از طرف دیگر، کامن حضوری دوست‌داشتنی دارد وقتی که می‌خواهد، درست مثل ویتفورد که همیشه جذاب است که علیه‌اش باشید. چند تا از نقش‌های کوتاه هم جالب هستند؛ آخرین نقش کوتاه کمک می‌کند تا خنده‌دارترین بخش فیلم ساخته شود. لحظات خنده‌دار دیگری هم وجود دارد، مثل وقتی که یک بچه با اعتماد به نفس اعلام می‌کند که پدرش می‌گوید فقط باید کاری را انجام دهید که دوست دارید، و وقتی می‌گوید پدرش حسابدار است، یک بزرگسال عصبانی پاسخ می‌دهد: «و دروغگو. حسابدار و دروغگو.» اما در نهایت فیلم می‌توانست از کمی شفافیت و متقاعد کردن شخصیت‌های خودش سود ببرد که هر لحظه واقعاً اتفاقی با ابعاد عظیم است.