ریزولی و آیلز

جین ریزولی (با بازی آنجی هارمون) یک کارآگاه باهوش خیابانی است که تنها زن شاغل در بخش قتل بوستون است. مورا آیلز (با بازی ساشا الکساندر) یک پزشک قانونی باهوش و کتاب‌خوان است که اغلب با مردگان راحت‌تر از زندگان است. آن‌ها با هم ریزولی و آیلز هستند — زنان قوی، دوستان صمیمی و همکاران حرفه‌ای که در کنار هم برای حل برخی از وحشتناک‌ترین قتل‌های بوستون کار می‌کنند.

• نقش خشونت در داستان چیست؟ آیا نمایش خشونت برای واقعی‌تر جلوه دادن جنایات ضروری است؟ این مجموعه در مقایسه با دیگر سریال‌های جنایی چگونه است؟
• آیا جنسیت بر تجربیات زنان در محل کار تاثیر می‌گذارد؟ چگونه شخصیت‌ها با اقلیت بودن در محیطی مردسالار کنار می‌آیند؟ در مورد کلیشه‌ها، آیا این شخصیت‌ها ایده‌های سنتی در مورد زنان در این حرفه را تضعیف یا تقویت می‌کنند؟

والدین باید بدانند که این درام جنایی مخصوص بزرگسالان شامل صحنه‌های دلخراش و خشنی است که شامل شکنجه، تجاوز (و سایر جرایم جنسی) و قتل می‌شود، با تعداد زیادی اجساد و خون. همچنین برخی کنایه‌های جنسی وجود دارد و شخصیت‌ها از کلماتی مانند «لعنتی»، «جهنم»، «سینه»، «کال» و «فرزند حرام» استفاده می‌کنند و گاهی اوقات الکل مصرف می‌کنند. از جنبه‌های مثبت، شخصیت‌های اصلی هر دو زن، موفق و الگوی سخت‌کوشی هستند.

ریزولی و آیلز ممکن است بر اساس مجموعه رمان‌های جنایی پرفروش تِس گرتسن ساخته شده باشد، اما طولی نمی‌کشد که به نظر می‌رسد به طرز عجیبی شبیه داستانی بهتر، هرچند ترسناک‌تر، یعنی سکوت بره‌ها باشد. و به صراحت، به جز حرکات ترسناک آنتونی هاپکینز، ما ترجیح می‌دهیم آن را تماشا کنیم. اگرچه ایده‌ی مجموعه‌ای با دو زن به عنوان شخصیت‌های اصلی، مانند کاگنی و لِیسی، روی کاغذ فوق‌العاده به نظر می‌رسد، اما این مجموعه‌ی ناقص و ناامیدکننده فقط در سطحی بودن و احمقانه بودن موفق است.با این حال، دیدن سریالی درباره دو زن با شخصیت قوی که می‌توانند با هم کار کنند و در عین حال دوست باشند، جالب است. البته فیلمنامه سطحی باعث نمی‌شود که بینندگان واقعاً به شخصیت‌ها اهمیت دهند؛ اما حداقل پیام مثبتی را به جای فرمول رایج «زنان قوی نمی‌توانند با هم کار کنند» ارسال می‌کند.