من به دنبال کسی هستم که با او پنیر بخورم.

جف گرلین در فیلم «من می‌خواهم کسی را داشته باشم که با او پنیر بخورم» نقش جیمز را بازی می‌کند، یک کمدین خجالتی شیکاگویی که به‌شدت به دنبال کسی است که دوستش داشته باشد. و مهم‌تر از آن، کسی که متقابلاً او را دوست داشته باشد. بنابراین وقتی وارد یک بستنی‌فروشی می‌شود و با بث (سارا سیلورمن)، یک زن ناکام و عجیب‌وغریب که فوراً به او ابراز علاقه می‌کند، ملاقات می‌کند، در ابتدا گیج می‌شود و بعد کاملاً بازی را می‌پذیرد. فکر می‌کند زندگی بالاخره به او حقش را در قالب یک زن زیبا، هرچند عجیب، می‌دهد. خیلی زود اعتمادبه‌نفسش به حدی می‌رسد که حتی متوجه نمی‌شود که معلم مدرسه ابتدایی، استلا (بانی هانت)، ممکن است او را جذاب بداند. او به سراغ دختر جذاب می‌رود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش افرادی که اضافه وزن دارند در رسانه‌ها صحبت کنند. چرا در برنامه‌های تلویزیونی و فیلم‌ها اغلب مورد تمسخر قرار می‌گیرند؟ آیا فکر می‌کنید این گرایش در سال‌های اخیر تغییر کرده است؟ چرا یا چرا نه؟ شوخی‌هایی که بر اساس نوع بدن است، چه حسی به شما می‌دهد؟ آیا با شوخی‌هایی که بر اساس نژاد یا قومیت است، متفاوت است؟ چرا یا چرا نه؟ چرا شوخی‌های "چاقی" بیشتر از شوخی‌های نژادی پذیرفته می‌شوند؟ آیا این موضوع قابل قبول است؟

والدین باید بدانند که اگرچه این کمدی رمانتیک مستقل با بازی سارا سیلورمن و جف گرلین (که در سریال تلخ و تند کَرِب یور انتوزیسم نقش آفرینی کرده است) معمولاً با الفاظ زشت صحبت می‌کند، اما در واقع فیلمی خوش‌طینت با محتوای مناسب نوجوانان است... با برخی ملاحظات. سیلورمن کمی به سبک همیشگی خود در این فیلم نقش‌آفرینی می‌کند و مانند یک زن هوس‌باز ظاهر می‌شود که از صحبت در مورد رابطه جنسی لذت می‌برد، هرچند به‌صورت تمیز و پاکیزه (در فیلم تقریباً هیچ کلمه‌ای قوی‌تر از "crack whore" وجود ندارد). همچنین صحنه‌های دردناک و متقاعدکننده‌ای از پرخوری جف گرلین وجود دارد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این همان چیزی است که کمدی‌های رمانتیک بزرگ از آن ساخته می‌شوند، اما این یکی به نظر نمی‌رسد که بتواند هیچ پیشرفتی داشته باشد. اگرچه می‌توان به راحتی فهمید که تعقیب دختری زیبا و سرد و بی‌تفاوت توسط جیمز ممکن است احمقانه باشد، اما «من می‌خواهم کسی را داشته باشم که با او پنیر بخورم» هیچ تنشی ندارد. بله، این فیلم خنده‌دار است (گارلین، که فیلمنامه را نوشته و کارگردانی کرده، در هر صورت یک کمدین استاد است). اما بیشتر شبیه مجموعه‌ای از بخش‌های کمدی است که هر کدام به تنهایی قوی هستند، مثل بخشی که ایمی سداریس در آن به عنوان مشاور راهنمایی کمی آشفته ظاهر می‌شود، تا یک داستان منسجم با قوس کلی. (با این حال، حضور کوتاه بازیگران، از جمله ریچارد کایند، جینا گرشون و دن کستلانتا، تقریباً ارزش قیمت بلیت را دارد.)و یک مشکل بزرگتر وجود دارد: جیمز واقعاً به نظر نمی‌رسد که آدم بدبختی باشد. درست است، او اضافه وزن دارد و از این موضوع ناراضی است و مرتباً خودش را چاق خطاب می‌کند. اما او یک آدم تنبل و بی‌عرضه نیست؛ همیشه آراسته به نظر می‌رسد (پیراهن‌هایش اتو شده و مرتب هستند) و او آنقدر مهربان است که اصلاً آدم بدخلقی به نظر نمی‌رسد. بله، او با مادرش زندگی می‌کند، اما نه به این دلیل که از او سوءاستفاده می‌کند، بلکه نگران است که مادرش تنها باشد. و شاید نتواند شغل ثابت خود را در سکند سیتی حفظ کند، اما این به خاطر اصول اخلاقی اوست؛ او هر شغلی را قبول نمی‌کند. بنابراین اشکال اساسی اینجاست: اگر جیمز آنقدرها هم آدم منزوی و طرد شده به نظر نرسد و در نهایت به عنوان یک آدم خوب که دوره‌ای سخت را پشت سر می‌گذارد، شناخته شود، چطور می‌توانیم برای او احساس بدی داشته باشیم؟ شاید اگر گرلین فرد دیگری را به جای جیمز انتخاب می‌کرد، مثلاً جک بلک یا کسی دیگر با ویژگی‌های خاص، آنگاه دگرگونی از بازنده به برنده بیشتر احساس واقعی داشت و بینندگان واقعاً در پیروزی او سهیم می‌شدند.