اس‌پی‌اف-۱۸

در SPF-18، پنی 18 ساله (با بازی کارسون مایر) می‌خواهد با جانِ عزیزش، جانی (با بازی نوآ سنتینو) رابطه جنسی داشته باشد. آنها اخیراً به یک زوج تبدیل شده‌اند، اما فقط از زمانی که پنی بعد از مرگ پدرش در یک حادثه موج‌سواری، به تسلی دادن به جانی پرداخت. جانی که از این مرگ به لرزه افتاده و اکنون در مورد آینده حرفه‌ای خود در این ورزش مطمئن نیست، موافقت می‌کند تا در غیاب دوست خانوادگی‌شان، کیانو ریوز (در نقش خودش)، از خانه ساحلی او در مَلیبو مراقبت کند. مادر خودشیفته پنی، لیندا (با بازی مولی رینگوالد)، بازیگر سریال‌های آبکی است و ظاهراً کمتر از دختر زیبا و آرامش نسبت به دختر عمه‌اش کامیلا (با بازی بیانکا آ. سانتوس) که برای دیدن آنها از مدرسه شبانه‌روزی آمده، علاقه دارد. پنی کمی از مهارت‌های جنسی و اجتماعی دختر عمه‌اش بیزار است، اما وقتی به همراه جانی در خانه ساحلی ملاقات می‌کنند، با هم صمیمی می‌شوند و نقشه می‌کشند تا پنی و جانی را به هم برسانند. اش (با بازی جکسون وایت)، یک موسیقی‌دان از نشویل، در ساحل کیانو کمپ می‌زند و جانی با بخشش خود، او را از دستگیری توسط مقامات محلی نجات می‌دهد، یکی از آنها استیو (با بازی شان راسل هرمن) است، قهرمان سابق موج‌سواری که توسط پدر جانی مربیگری می‌شد تا اینکه استفاده از داروهای نیروزا او را از مسابقات محروم کرد. او به جانی کمک می‌کند تا دوباره به تخته موج‌سواری برگردد. بعد از رابطه جنسی با جانی، پنی متوجه می‌شود که با اش بیشتر وجه اشتراک دارد، کسی که در مدت کوتاهی که در ساحل است، حرفه موسیقی خود را شروع می‌کند، و کامیلا و جانی متوجه می‌شوند که به هم جذب شده‌اند. استیو از اشتباهات گذشته خود توبه می‌کند و تدریس را به رقابت ترجیح می‌دهد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد اینکه چقدر همه مشکلات در SPF-18 به‌خوبی حل می‌شوند، صحبت کنند. آیا این بیشتر شبیه یک خیال‌پردازی است تا بازتابی از رویدادهای زندگی واقعی؟ چرا یا چرا نه؟
• در این دو راهی، ثروت و در دسترس بودن انتخاب‌های متعدد برای این نوجوانان تا چه حد نقش دارند؟ آیا فکر می‌کنید گزینه‌های آن‌ها با گزینه‌هایی که جوانان کم‌بضاعت‌تر با آن مواجه‌اند قابل مقایسه است؟
• چرا فیلم‌هایی درباره موج‌سواری و موج‌سواران تا این حد محبوب هستند؟ این فیلم چگونه با آن‌ها مقایسه می‌شود؟

والدین باید بدانند که SPF-18 یک داستان بلوغ نوجوانان است و به همین دلیل به مسائل جنسی، مسئولیت‌پذیری و چگونگی تعیین اهداف زندگی می‌پردازد. یک موج‌سوار حرفه‌ای در حین موج‌سواری فوت می‌کند، اما این اتفاق نشان داده نمی‌شود. نوجوانان یکدیگر را می‌بوسند و در مورد طرحی برای از دست دادن باکره بودن خود صحبت می‌کنند، اگرچه برهنه بودن یا رابطه جنسی واقعی نشان داده نمی‌شود. (یک شناگر برهنه در شب از پشت دیده می‌شود.) یک نوجوان از رابطه جنسی با معلم خصوصی و دوست‌دخترش صحبت می‌کند. یک موج‌سوار به دلیل استفاده از داروهای تقویت‌کننده عملکرد از مسابقات محروم می‌شود. یکی از شخصیت‌ها با از دست دادن والدین خود و اینکه آیا ادامه دادن راه والدین منطقی است، دست و پنجه نرم می‌کند. دیگری رابطه دشواری با مادرش دارد. توجه داشته باشید که این مشکلات، از جمله تصمیم به موج‌سواری یا عدم موج‌سواری، مربوط به نوجوانان ثروتمند لس‌آنجلس است و راه‌حل‌های آن‌ها در یک خانه ساحلی مجلل در مَلیبو قرار دارد. زبان فیلم شامل کلمات "s--t"، "piss" و "douche" است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

اگرچه بحث صریح در مورد مسائل جنسی و استفاده از الفاظ رکیک، آن را برای افراد زیر ۱۴ سال نامناسب می‌کند، اما مسئله کیفیت کلی فیلم به این برمی‌گردد که می‌خواهد چه نوع فیلمی باشد. آیا می‌خواهد شبیه فیلم شانزده شمع (با حضور مولی رینگوالد که یادآور فیلم ۱۹۸۴ است) باشد؟ به نظر می‌رسد سازندگان فیلم قصد دارند با نحوه کسب بلوغ و مسئولیت‌پذیری نوجوانان دست و پنجه نرم کنند، اما همه این‌ها مصنوعی و دست و پا شکسته به نظر می‌رسند. نوجوانانی که به تازگی از دبیرستان فارغ‌التحصیل شده‌اند، در تلاش برای از دست دادن باکرگی، فهمیدن تعهد عاشقانه، تبدیل شدن به افراد شایسته‌ای که به دیگران توجه می‌کنند، و درک شغل زندگی خود هستند. این کلیات همه ارزشمند هستند، اما جزئیات آن‌ها خیلی تاثیرگذار نیستند. آیا جانی می‌خواهد از تخته موج‌سواری بلند پدرش استفاده کند؟ آیا اش می‌خواهد هنر خود را به خواسته‌های شرکت ضبط موسیقی‌اش بفروشد؟ آیا پنی می‌خواهد ویدیو بسازد؟ این‌ها معضلاتی هستند که ما همگی خوش‌شانس خواهیم بود اگر با آن‌ها مواجه شویم. (اش یک شرکت ضبط موسیقی دارد!) به نظر می‌رسد که فیلم‌نامه‌نویس در تلاش است مشکلاتی را خلق کند که در واقع وجود ندارند یا بسیار کم هستند. SPF-18 همچنین با مشکل لحن مواجه است. صدای هوشمندانه گلدی هاون، حکمت و دانشی را روایت می‌کند که در تعاملات بین شخصیت‌ها وجود ندارد. این سؤال مطرح است که آیا واقعاً به هر نوع روایت نیاز است یا خیر.