مخمصه

سرگرد پلیس وینسنت (آل پاچینو) یک سرقت مسلحانه از بانک را حل می‌کند و در کمین رهبر گروه، نیل (رابرت دنیرو) و اعضای گروهش است تا دست به اقدام بعدی خود بزنند. این افسر پلیس به احترام مجرمی دست می‌یابد که به همان دقت و حرفه‌ای بودن در فعالیت‌های غیرقانونی خود به عنوان کارآگاهی پلیس در کار خود است. در جستجوی برتری فردی خود، هر دو زندگی شخصی خود را کوتاه می‌کنند و خود را در خشونت و از دست دادن غرق می‌کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره رابطه میان افسران پلیس و مجرم‌هایی که دنبالشان هستند صحبت کنند. آیا پلیس‌ها باید مثل مجرم‌ها فکر کنند تا بتوانند آنها را دستگیر کنند؟ این رابطه در فیلم «گرما» چگونه به تصویر کشیده شده است؟
• در چه شرایطی ممکن است یک افسر پلیس به مجرمی که در حال ردگیری اوست، احترام بگذارد؟
• آیا فکر می‌کنید مجرمان بسیار باهوش می‌توانند در فعالیت‌های قانونی موفق شوند اگر تلاش کنند تا زندگی خود را تغییر داده و مستقیم زندگی کنند؟ چرا یا چرا نه؟
• آیا فکر می‌کنید این فیلم هنوز هم مربوط به زمانه ماست یا اینکه قدیمی و کهنه به نظر می‌رسد؟ چرا؟

در فیلم حرارت، صحنه‌های متعدد از مرگ‌های خونین با شلیک گلوله، یک قاتل سریالی که با چماق به یک فاحشه جوان و نیمه‌عریان حمله می‌کند، و همچنین صحنه‌های پرتنش در حین سرقت و قتل‌های انتقامی وجود دارد. انتظار می‌رود که چندین بار از کلمات رکیک مانند "f--k"، "s--t"، "motherf---ker" و "ass" استفاده شود. همچنین صحنه‌ای وجود دارد که در آن یک زن تنها و ساده‌لوح با یک غریبه به خانه او می‌رود و با او رابطه جنسی برقرار می‌کند. دو زن متاهل نیز زمانی که از شوهران سخت‌گیر خود ناراضی هستند، روابط فرازناشویی برقرار می‌کنند.

این فیلم با نزدیک به سه ساعت خشونت، از جهات مختلف واژه «افراط» را مجسم می‌کند. کارگردان مایکل مان بیش از حد همه چیز را به تصویر می‌کشد؛ از جمله تعداد زیاد کشته‌ها، خونریزی‌ها و پیچیدگی‌های داستانی که باعث می‌شود فیلم طولانی شود. تا ساعت سوم، موازی‌سازی زندگی پیچیده یک تبهکار حرفه‌ای با زندگی یک افسر پلیس به گونه‌ای غیرمحتمل و غیرمنطقی به تصویر کشیده می‌شود. قاتل بی‌رحم و باهوش در دو ساعت ابتدایی فیلم، ناگهان به فردی احساساتی و احمق تبدیل می‌شود که خود را به انتقامی خونین مهمان می‌کند که سرنوشت بد او را رقم می‌زند. فیلم «حرارت» زمان زیادی صرف می‌کند تا در نهایت رابرت دنیرو و آل پاچینو را برای اولین بار در طول دوران حرفه‌ای طولانی‌شان کنار هم قرار دهد، اما بازی درخشان آنها در دو صحنه مشترک کوتاه است.