سال دیگر

تام (با بازی جیم برودبنت) و جری (با بازی روت شین) زوج سالخورده‌ای دوست‌داشتنی هستند که در لندن زندگی می‌کنند و وقت خود را در باغچه‌شان می‌گذرانند. در طول یک سال (که به چهار فصل تقسیم شده)، میزبان دوستان و اعضای خانواده‌شان در خانه‌شان هستند، از جمله پسرشان جو (با بازی الیور مالتمن) که با ملاقات با یک دوست‌دختر جدید، دوره‌ای طولانی از تنهایی را به پایان می‌رساند؛ کن (با بازی پیتر وایت) که مردی کارگر و چاق است و زیاد نوشیدنی الکلی مصرف می‌کند و شکایت می‌کند؛ و مری (با بازی لسلی منویل) که منشی مضطرب و محتاجی است و او هم زیاد الکل مصرف می‌کند و با جو به‌طور ناراحت‌کننده‌ای معاشرت می‌کند. برخی از این شخصیت‌ها به آینده‌ای جدید امیدوارند، برخی زخم‌های قدیمی را باز می‌کنند و برخی درس‌های سختی می‌گیرند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نوشیدن الکل در این فیلم صحبت کنند. وقتی مری و کن می‌نوشند، این کار را تقریباً سریع و با حرارت انجام می‌دهند. چرا آنها الکل می‌نوشند و این کار چه نتیجه‌ای برایشان دارد؟ این فیلم چه پیامی در مورد الکل به ما می‌دهد؟ و در مورد عواقب نوشیدن الکل چه می‌توان گفت؟
• راز ازدواج موفق تام و جری چیست؟ آیا می‌توانید فیلم‌های دیگری را تصور کنید که ازدواج‌های مثبت و شاد را به تصویر بکشند؟
• آیا مری در پایان فیلم نجات پیدا می‌کند؟ در طول داستان چه چیزی یاد می‌گیرد؟

والدین باید بدانند که این درام رضایت‌بخش و عاطفیِ پیچیده از فیلمساز بریتانیایی تحسین‌شده، مایک لی (ورا دریک، خوش‌شانس) بر زندگی و مشکلات شخصیت‌های میانسال (جوان‌ترین آن‌ها ۳۰ ساله است) تمرکز دارد، بنابراین بعید است که نوجوانان خیلی علاقه‌مند باشند. اما اگر علاقه‌مند باشند، محتوای نامناسب سنی زیادی وجود ندارد که نگران‌کننده باشد. در واقع، تنها نگرانی قابل‌توجه، نوشیدن مکرر شخصیت‌هاست؛ بیشتر آن‌ها در موقعیت‌های اجتماعی است، اما یکی از شخصیت‌های اصلی به الکل به‌عنوان نوعی تکیه‌گاه متکی است. فراتر از آن، انتظار کمی معاشقه ناراحت‌کننده و استفاده‌ی اندک از الفاظ رکیک (از جمله استفاده‌ی اندک از کلمات فحش) را داشته باشید. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این فیلم در سطوح ظریف و متعددی، اثری بسیار موفق است. مایک لی کارگردان بریتانیایی به خاطر روش‌های کاری‌اش مشهور است، جایی که او فیلمنامه‌هایش را با مشارکت و بداهه‌پردازی بازیگران توسعه می‌دهد. به نظر می‌رسد این روش جواب می‌دهد؛ او معمولاً فیلم‌هایی با غنای عاطفی، پیچیدگی دراماتیک و شخصیت‌هایی به یادماندنی (و گاهی خنده‌دار) خلق می‌کند. «سال دیگر» نیز استثنا نیست.با این حال، کمی کمبود شخصیت مرکزی واضح وجود دارد. تام و جری شخصیت‌های محوری هستند و همه چیز حول آنها می‌چرخد، اما مری شخصیت برجسته‌تر و دارای بزرگترین قوس دراماتیک است (و علی‌رغم اجرای فوق‌العاده منویل، او چندان دوست‌داشتنی نیست).