هولمز و واتسون

در فیلم هولمز و واتسون، شرلوک هولمز (هکتور بیتمن-هاردن) از سنین پایین یاد می‌گیرد که احساساتش را در اعماق وجودش پنهان کند و بر آموزش خود تمرکز کند. در بزرگسالی، هولمز (ویل فرل) و تنها دوستش، جان واتسون (جان سی. ریلی)، در دادگاه دشمن قدیمی هولمز، پروفسور موریارتی (رالف فاینس) شرکت می‌کنند و متوجه می‌شوند که موریارتی در بازداشت یک جاعل است، در حالی که موریارتی واقعی ناپدید شده است. بعداً، هولمز به یک مهمانی تولد دعوت می‌شود که ملکه (پم فریس) برای او ترتیب داده است. در آنجا، یک جسد در یک کیک پیدا می‌شود و یک یادداشت به آنها اطلاع می‌دهد که جان ملکه در خطر است. یک پرونده جدید در جریان است! وقتی یک پزشک آمریکایی (ربکا هال) و مطالعه موردی او (لورن لاپکوس) وارد ماجرا می‌شوند، هولمز و واتسون خود را درگیر احساساتشان نسبت به این زنان می‌بینند و سرنخ‌هایی که پیدا می‌کنند اصلاً با هم جور در نمی‌آیند. هولمز برای مشورت به برادرش، مایکرافت (هیو لوری) مراجعه می‌کند و در نهایت متوجه می‌شود که قاتل کسی است که به او نزدیک است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش نوشیدن الکل، سیگار کشیدن و مصرف مواد مخدر در فیلم هولمز و واتسون صحبت کنند. آیا این موارد به عنوان شوخی و خنده به تصویر کشیده شده‌اند؟ آیا فیلم مصرف مواد را جذاب و سرگرم‌کننده نشان می‌دهد؟ آیا عواقبی برای این رفتارها وجود دارد؟ چرا این موضوع مهم است؟
• در این فیلم خشونت تا چه حد است؟ آیا سبک کمدی‌های اسلپ‌استیک تاثیری متفاوت از ضربات جدی‌تر دارد؟ چطور و چرا؟
• این فیلم در مقایسه با فیلم‌ها یا سریال‌های دیگر درباره شرلوک هولمز چگونه است؟
• فیلم چگونه قلدری را به تصویر می‌کشد؟ چگونه بر قربانی تأثیر می‌گذارد؟ با آن چگونه برخورد می‌شود؟
• دوستی بین دو شخصیت اصلی چگونه است؟ آیا دوستی عادلانه‌ای است، یا اینکه یکی از دوستان بیشتر از دیگری می‌دهد؟ آیا تا به حال دوستی مشابه داشته‌اید؟

والدین باید بدانند که هولمز و واتسون یک کمدی اغراق‌آمیز با بازی ویل فرل و جان سی ریلی در نقش کارآگاه ادبی مشهور و همراه وفادارش است. انتظار خشونت‌های فراوان کمدی را داشته باشید، با تنبیه‌های فراوان و کتک‌کاری. اسلحه شلیک می‌شود، شخصیت‌ها با چاقو زخمی می‌شوند و یک جسد (و مقداری خون) نشان داده می‌شود. همچنین قلدری و دعوای بچه‌ها وجود دارد. در مورد مسائل جنسی، اشاره‌های دوپهلو و شوخی‌های تحریک‌آمیز فراوانی وجود دارد (از جمله چند مورد در مورد خودارضایی)، بوسیدن، و برخی از معاشقه‌های شهوانی و رقص‌های برهنه (هیچ تصویری نشان داده نمی‌شود). زبان شامل استفاده از «لعنتی»، «خر» و کلمات دیگر است. شخصیت‌های اصلی در یک سکانس به صورت کمدی مست می‌شوند و کوکائین مصرف می‌کنند (برای خنده)؛ همچنین به مواد مخدر دیگر، سیگار و پیپ کشیدن، و یک شوخی در مورد یک دختر جوان با بوی الکل در نفسش اشاره می‌شود. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این حمله گمراه‌کننده و شوک‌آور از کمدی بد و تکراری و کنایه‌های جنسی، تقریباً یک فاجعه کامل بود اگر شیمی بین دو بازیگر اصلی و طراحی جذاب دوره‌ای نبود. احتمالاً دوباره تیم‌کردن فرل و ریلی برای هولمز و واتسون، به نظر ایده خوبی می‌رسید، با توجه به اینکه آن‌ها در تالادگا نایتس، استپ برادرز و چند ویدئوی فان‌آو‌دای خیلی خوب با هم کار کردند، اما چند چیز به‌طور مرگباری در اینجا اشتباه است. به‌طور اولیه، کل مفهوم این نکته را نادیده می‌گیرد که کمدی فرل به‌خوبی کار می‌کند وقتی او شخصیت‌های کودکانه/شبیه‌به‌کودک را بازی می‌کند؛ هولمز باهوش و بی‌احساس دقیقاً برعکس است.علاوه بر این، نویسنده/کارگردان اتان کوهن (Get Hard) طنز کلامی و رفتاری عجیب و غریب و شگفت‌انگیز فرل و ریلی را با ساده‌ترین و ابتدایی‌ترین کمدی‌های اسلپ‌استیک جایگزین می‌کند، طوری که انگار از یک کمدی برادران فارلی انتظار دارید. شوخی‌هایی که بر اساس کتک زدن شخصیت‌ها و مسموم کردن آن‌ها استوار است، بی‌اثر و ناموفق است و سپس به‌طور نامعقولی تکرار می‌شود، انگار که ما را به خنده وادار می‌کند. حتی شوخی‌های کلامی هم به نظر می‌رسد که بیش از حد تلاش می‌کنند. اما گاهی اوقات چند خنده کوچک به وجود می‌آید و یک قطعه موسیقی سرگرم‌کننده و شگفت‌انگیز در آخرین لحظات، حداقل با اندکی حسن نیت، به پایان می‌رسد.