رشته خیالی

در فیلم نخ نامرئی، رینولدز وودکاک (با بازی دنیل دی-لوئیس) غولی در دنیای مد لندن دهه ۱۹۵۰ است. او برای همه از ستارگان صحنه و پرده تا اشراف لباس می‌دوزد. او همه چیز را دقیقاً به همان شکلی که می‌خواهد، دوست دارد و خواهر سختگیر و فرمانروای او، شریل (با بازی لسلی منویل)، که شریک تجاری او هم هست، بهترین تلاش خود را می‌کند تا مطمئن شود هیچ چیز تغییر نمی‌کند. یک روز، در حالی که رینولدز به طور موقت از شهر بزرگ فرار می‌کند، وارد یک رستوران کوچک می‌شود و از دیدن یک پیشخدمت دست و پا چلفتی به نام آلمای (با بازی ویکی کریپس) مجذوب می‌شود. او آلمای را به خانه‌اش دعوت می‌کند و برایش لباس می‌دوزد، سپس او را به عنوان مانکن و الهام‌بخش خود نگه می‌دارد. اما وقتی آلمای شروع به تبدیل شدن به یکی دیگر از فتوحات رینولدز می‌کند، تصمیم می‌گیرد که به این راحتی تسلیم نشود و شروع به اعمال نوع خاص خود از کنترل بر رابطه‌شان می‌کند. آیا این می‌تواند عشق باشد؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت در فیلم Phantom Thread صحبت کنند. چه میزان از آن فیزیکی است و چه میزان روانی؟ تفاوت این دو در چیست؟ تاثیر خشونت در رسانه‌ها بر کودکان چیست؟
• چگونه رابطه جنسی به تصویر کشیده می‌شود؟ آیا ارتباطی با عشق یا جاذبه در اینجا دارد؟ آیا درباره قدرت است؟ تفاوت آن چیست؟ والدین، با نوجوانان خود در مورد ارزش‌های خود در مورد رابطه جنسی و روابط صحبت کنید.
• چگونه نوشیدن الکل به تصویر کشیده می‌شود؟ آیا آن را جذاب و فریبنده نشان می‌دهند؟ آیا عواقبی وجود دارد؟ چرا این موضوع مهم است؟
• زنان در این فیلم تلاش می‌کنند تا قدرت خود را در حضور یک مرد قدرتمند تثبیت کنند. چگونه این کار را انجام می‌دهند؟ آیا این کار را به شیوه‌ای مثبت یا مخرب انجام می‌دهند؟ آیا الگوی مناسبی برای دیگران هستند؟

والدین باید بدانند که فیلم Phantom Thread یک درام از کارگردان پل توماس اندرسون است که در دنیای مد لندن دهه ۱۹۵۰ اتفاق می‌افتد. شخصیت اصلی، رینولدز وودکاک (با بازی دنیل دی-لوئیس)، یک نماد مد و تا حدودی یک زن‌باره است تا زمانی که با یک زن خاص ملاقات می‌کند. محتوای بحث‌برانگیز زیادی در فیلم وجود ندارد، اما تم‌های کلی تا حدودی بالغانه هستند. صحنه‌های صریح جنسی وجود ندارد، اما به آن اشاره می‌شود. شخصیت‌ها یکدیگر را می‌بوسند، و صحنه‌های نیمه برهنه‌ای وجود دارد که زنان در حال پرو لباس هستند و در لباس زیر نازک نشان داده می‌شوند. زبان فیلم شامل چند مورد استفاده تند از کلمات "f--k" و "f--king" و همچنین "hell" است. یک شخصیت فرعی تا حد مستی الکل می‌نوشد، و همچنین نوشیدن و سیگار کشیدن در اجتماع وجود دارد. شخصیت‌ها برای به دست آوردن قدرت با یکدیگر به شیوه‌ای منفی درگیر می‌شوند، با یکدیگر بحث می‌کنند، دستور می‌دهند و حتی دیگران را مسموم می‌کنند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

کارگردان پل تامس اندرسون از فیلم‌هایی که سعی در «گفتن چیزی» دارند فاصله می‌گیرد تا به سراغ داستانی دربارهٔ مردم برود؛ این یکی از بهترین، زیباترین و منحرف‌ترین آثار اوست. با ارائه‌ای شیک و آهسته، فیلم Phantom Thread در اطراف عمارت باشکوه و فضای کاری رینولدز وودکاک حرکت می‌کند و تمام کارهای ظریف نخ‌کاری او را به تصویر می‌کشد و هر پرده و تا و چین و شکن پارچه‌ها را تحسین می‌کند. موسیقی جانی گرینوود کیفیتی شرورانه و نگران‌کننده به فیلم می‌دهد که درست زیر سطحی زیبا و چشم‌نواز قرار دارد. از جهاتی، این فیلم تقریباً هچکاک‌وار است.بدون آرایش و رفتارهای مصنوعی، دِی-لوئیس نمایشی نزدیک به یک انسان عادی ارائه می‌دهد، اما همچنان قدرتمند است؛ استفاده اغواکننده او از مردانگی، یادآور نقش قبلی‌اش در فیلم «ناتوانی تحمل سبکی هستی» است. منویل نیز با مهار احساساتش در قالب شخصیتی خشک و سخت، اما همچنان توانا در بیان احساسات با چشمان و لحن خشکش، درخشان ظاهر می‌شود. نکته‌ی تازه و جالب فیلم، اجتناب از هیستری و پیچش‌های داستانی بزرگ است؛ فیلم عمدتاً در خانه می‌گذرد و بر این سه شخصیت متمرکز است که به‌طور ظریفی تلاش می‌کنند برتری خود را بر یکدیگر نشان دهند. این فیلم، فیلمی باشکوه است، اما در عین حال ظریف و شیطنت‌آمیز نیز هست.