عمو درو

آنکل درو داستان فروشنده‌ای به نام دکس (لیل رل هاوری) در فروشگاه فوت لاکر است که شیفته بسکتبال است. آرزوی او مربیگری یک تیم بسکتبال خیابانی و برنده شدن در مسابقات است. اما رقیب دیرینه‌اش، موکی (نیک کرول)، تیم دکس را می‌دزدد و شانس او برای برنده شدن در مسابقات و جایزه ۱۰۰ هزار دلاری را از بین می‌برد. دکس تمام پس‌اندازش را برای ثبت‌نام در مسابقات راکر کلاسیک هارلم خرج می‌کند و به‌دنبال تیم دیگری می‌گردد. او در این جستجو با مردی هفتاد ساله به نام آنکل درو (کایری اروینگ، ستاره ان‌بی‌ای) آشنا می‌شود. آنکل درو، اسطوره بسکتبال خیابانی، ۵۰ سال قبل در همین مسابقات بازی کرده بود. آنکل درو قبول می‌کند که برای دکس بازی کند به شرطی که بتواند بازیکنان مورد نظرش را به تیم بیاورد. این دو نفر به سفر جاده‌ای می‌روند تا هم‌تیمی‌های قدیمی درو را پیدا کنند و به تیم بیاورند: پریچر (کریس وبر)، بوتس (نیت رابینسون) که روی صندلی چرخدار است، بیگ فلا (شاکیل اونیل) و لایتس (رجی میلر) که نابینا است. این تیم هم در داخل و هم در خارج از زمین بسکتبال دوباره با هم ارتباط برقرار می‌کنند و زخم‌های قدیمی را التیام می‌بخشند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیام‌های فیلم عمو درو صحبت کنند. منظور عمو درو از این جمله که به دکس می‌گوید "شما ۱۰۰ درصد از شانس‌هایی که امتحان نمی‌کنی را از دست می‌دهی" چیست؟
• در این فیلم چه کسانی الگو و سرمشق هستند؟ چگونه کار تیمی در داستان به تصویر کشیده شده و چرا این یک قدرت شخصیتی مهم است؟
• چرا فکر می‌کنید فیلم‌های ورزشی محبوب هستند؟ در مورد فیلم‌های کمدی با بازیگرانی که گریم پیر شدن و لباس‌های چاق‌کننده به تن دارند، چه نظری دارید؟ جذابیت این نوع فیلم‌ها در چیست؟ فیلم «عمو درو» در مقایسه با آنها چطور است؟

والدین باید بدانند که آنکل درو یک کمدی بسکتبال با بازی کایری اروینگ، ستاره NBA، و با حضور بازیکنان افسانه‌ای شاکیل اونیل، رجینالد میلر، لیزا لسلی، کریس وببر و نیت رابینسون در نقش بازنشستگان حدودا ۷۰ ساله‌ای است که برای شرکت در یک تورنمنت خیابانی بسکتبال دوباره با هم متحد می‌شوند. این فیلم که توسط ESPN در همکاری با پپسی و نایکی تهیه شده، به طور برجسته‌ای از این برندها نام برده و به آن‌ها پرداخته است. آنکل درو حتی کفش‌های نایکی برند اروینگ را به پا می‌کند، که اشاره‌ای به ورزشکار پشت نقاب شخصیت پیرمرد است. انتظار برخی شوخی‌ها و صحنه‌های تلویحی (مثلاً مرد و زنی با حوله‌ای که مشخص می‌کنند در حمام چه می‌کردند) و استفاده گاه به گاه از الفاظی مانند «shit»، «damn» و «ass» را داشته باشید. اما این فیلم پیام‌های قدرتمندی در مورد کار تیمی، ریسک‌پذیری برای رسیدن به اهداف و بازی از سر عشق به بازی دارد؛ به طور کلی برای نوجوانان بالغ و بزرگسالان مناسب است، به خصوص اگر طرفدار بزرگ بسکتبال باشند. برای اطلاع از فیلم‌های بیشتر در این سبک، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

ممکن است در مورد یک کمدی ورزشی جدید نباشد، اما این فیلم سرگرم‌کننده‌ی کافی است حتی برای بینندگانی که نمی‌توانند نایکی جوردن را از ایروینگ تشخیص دهند. هوِری، که بیشتر به عنوان دوست دزد صحنه در فیلم «برو بیرون» شناخته می‌شود، در اینجا به عنوان نقش اول کمدی مرد جدی، موثر است. مهارت‌های کمدی او عالی است و به راحتی قابل باور است به عنوان یک بازنده دوست‌داشتنی و طرفدار بسکتبال. تیفانی هدیش، ملکه کمدی، در نقش جس، دوست‌دختر مادی‌گرا و خنده‌دار او بازی می‌کند، که او را برای موکی، که توسط کرول در یک نمایش شاد و شیدایی بازی می‌شود، ترک می‌کند.عمو درو و گروهش، یعنی بازیکنان NBA حال و گذشته، نیازی نیست خیلی تلاش کنند تا خنده‌دار باشند، و تماشاگران هم لازم نیست بدانند هر کدام از آنها چه کسی است تا از شوخی‌های بصری لذت ببرند، اما دانستن آن کمک می‌کند. برای مثال، کسانی که نمی‌دانند کایری خط تولید اختصاصی خودش از کفش‌های نایکی را دارد، متوجه نمی‌شوند که درو در بیشتر قسمت‌های فیلم همان کفش‌ها را به پا دارد، و فقط تماشاگران آشنا با بازیکنان چند تا از شوخی‌ها در مورد قدرت آنها در زمین بازی (یا در یک مورد، شوخی در مورد تایم‌اوت وِبِر - بازی قهرمانی NCAA در سال 1993 را جستجو کنید) را می‌فهمند. لیزا لسلی ستاره WNBA هم در نقش همسر ترسناک کشیش، بتی لو، ظاهر می‌شود که می‌داند چطور بازی کند اما واقعاً فقط نگران سلامت همسر عزیزش است. در نهایت، حتی کسی که فقط نام GOATs (بزرگ‌ترین‌های تمام دوران) مثل جردن، جانسون، جبار (و البته اونیل و میلر) را می‌داند، دلایل خندیدن پیدا می‌کند. آیا این یک فیلم شگفت‌انگیز است که در طول زمان ماندگار خواهد بود؟ اصلاً. اما بهتر از چیزی است که از موضوعش انتظار می‌رود و برای پیام‌های الهام‌بخش مرتبط با ورزش و چند خنده از ته دل خوب است.