رویای اُپال

رکس ویلیامسون خانواده‌اش را به امید ثروتمند شدن از طریق معدن سنگ اُپال به شهر کوچکی در بیابان‌های استرالیا منتقل کرده است. دختر رکس، کلی‌آن، معتقد راسخ به وجود دو دوست خیالی به نام‌های پابی و دینگن است. خانواده همیشه دو ظرف اضافه روی میز شام برای آنها می‌چینند و نمی‌توانند از سرزنش کردن زندگی خیالی پررنگ دخترشان خودداری کنند. وقتی رکس پابی و دینگن را «می‌برد» سر کار و «فراموش» می‌کند که آنها را برگرداند، کلی‌آن اصرار دارد که برای پیدا کردنشان به معدن برگردد. وقتی آنها این کار را می‌کنند، تاریک است و صاحب معدن با رکس روبرو می‌شود و او را به عنوان یک «رتر» یا شکارچی غیرقانونی در معادن دیگر متهم می‌کند. خانواده ویلیامسون در نهایت توسط تقریبا همه در شهر طرد می‌شوند. در حالی که رکس سعی می‌کند بی‌گناهی خود را ثابت کند، کلی‌آن بیمار می‌شود زیرا معتقد است که پابی و دینگن مرده‌اند. بر عهده برادر شکاکش اش است که راهی برای باورش پیدا کند داستان‌های خواهرش و قانع کردن خانواده و شهر خود برای باور کردن آنها نیز هستند.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره خشونتی که در فیلم وجود دارد صحبت کنند. آیا این خشونت متناسب با داستان به نظر می‌رسید؟ آیا فیلم بدون آن خشونت‌ها هم می‌توانست تأثیرگذار باشد؟
• آیا پاسخ خانواده به خیال‌پردازی فعال کلی‌آن مناسب و منطقی بود؟ چرا یا چرا نه؟
• چگونه اش در طول فیلم تغییر می‌کند؟ فکر می‌کنید هدف از خلق این شخصیت چیست؟

والدین باید بدانند که «رویای اُپال» فیلمی استرالیایی است که در سال ۲۰۰۶ منتشر شد و دربارهٔ ماهیت ایمان و باور است و برخی صحنه‌های بیماری و خشونت در آن وجود دارد. شخصیت اصلی فیلم بیمار می‌شود وقتی دوستان خیالی‌اش ناپدید می‌شوند و او فکر می‌کند که آنها مرده‌اند. همچنین خانواده‌اش توسط اهالی محل طرد می‌شوند وقتی فکر می‌کنند پدر خانواده زمین‌های آنها را غصب کرده است و در این میان، پدر کتک sever می‌خورد. برادر بزرگتر به نام اش هیچ مشکلی با ایستادگی در برابر قلدرها ندارد و صحنه‌ای وجود دارد که او متوجه می‌شود قلدرها یک موش را به دسته موتوربایک بسته‌اند. چند صحنه نیز در بار اتفاق می‌افتد و کمی زبان تند و تیز در فیلم شنیده می‌شود. این فیلم پرسش‌های عمیقی را دربارهٔ معنای باور داشتن به چیزی مطرح می‌کند و همچنین قدرت دگرگون‌کنندهٔ تخیل را نشان می‌دهد.

فیلم اوپال دریم علی‌رغم کش‌وقوسی که برای رساندن مضمون فیلم نیاز است، داستانی الهام‌بخش، هرچند ناهمگون، درباره ایمانی فراتر از دید بیشتر ما ارائه می‌کند. همان‌طور که بینندگان ممکن است درباره این موضوع تعجب کنند که چرا نوجوانان در فیلم‌های ترسناک درهای زیرزمین خانه‌های تسخیرشده را باز می‌کنند، در ابتدا آسان است که با تصمیماتی که والدین در «رویای اوپال» می‌گیرند و مسافت‌های مسخره‌ای که طی می‌کنند تا باورهای دختر ۹ ساله خود را درباره دوستان خیالی‌اش ارضا کنند، احساس ناامیدی کنید. آنها بشقاب‌های اضافه‌ای روی میز شام می‌چینند، صندلی‌های عقب خالی خودرویشان را محکم می‌بندند و خشم کل شهر را برمی‌انگیزند، بعد از اینکه شب هنگام در حال ورود غیرمجاز به معدن زمین گیر شدند.بازی بازیگران، به‌ویژه کریستین بایرس در نقش پسر بچه، اشمون، بسیار خوب و روان است و بیننده را به دنیای زندگی در یک شهر معدن‌کاری در مناطق دورافتاده استرالیا می‌برد. اگرچه پایان فیلم نیازمند باورپذیری بالای بیننده است، اما واضح است که سازندگان فیلم «رویای اُپال» نیت خوبی داشته‌اند و پیامی عمیق‌تر برای به اشتراک گذاشتن با دنیا دارند.