مرد دویست ساله

این داستان که در آینده‌ای نه چندان دور اتفاق می‌افتد، بر اساس داستانی از ایزاک آسیموف است و در آن رابین ویلیامز در نقش اندرو، یک ربات در خانه مجلل خانواده مارتین بازی می‌کند. اگرچه خانواده تصمیم می‌گیرد تراشه «شخصیت» را فعال نکند، اما متوجه چیزی خاص در سیم‌کشی اندرو می‌شوند: جرقه‌ای از آگاهی، خلاقیت و اشتیاق. آقای مارتین (سام نیل) قول می‌دهد تا اندرو را در رسیدن به نهایت توانایی‌هایش کمک کند. این موضوع زمانی که آقای مارتین به اندرو تاریخ، زیست‌شناسی و حتی طنز یاد می‌دهد و زمانی که اندرو می‌خواهد خود را سازگار کند تا بتواند احساسات بیشتری در چهره‌اش نشان دهد، خوب است، اما زمانی که اندرو به دنبال آزادی است، خوب نیست. او همچنین با علاقه رو به رشد خود به اندرو ناراحت است: "شما نمی‌توانید احساسات خود را به یک ماشین گره بزنید." دختر متفکر آقای مارتین، «لیتل میس» (امبث دیویدز)، در دوست داشتن عمیق اندرو تردید نمی‌کند و تا پایان زندگی‌اش به او نزدیک می‌ماند.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره این صحبت کنند که چه چیزی ما را انسان می‌کند. چرا سازندگان اندرو می‌خواستند چیزی که او را خاص می‌کرد، حذف کنند؟ چرا اندرو می‌خواست دیگرانی شبیه به خودش را پیدا کند؟ چه چیزی او را متفاوت می‌کرد؟ فکر می‌کنید او چه زمانی انسان شد؟ وقتی چیزی خلق کرد؟ وقتی آزادی را خواست؟ وقتی عشق را حس کرد؟ وقتی اجازه داد پیر شود و بمیرد؟ چرا او دیگر از ضمیر «من» برای اشاره به خودش استفاده نکرد؟ چرا بعضی از اعضای خانواده از اندرو خوششان نمی‌آمد؟ چرا اندرو در ابتدا از پورتیا خوشش نیامد؟ چرا او می‌خواست با او باشد، در حالی که از او خوشش نمی‌آمد؟ فکر می‌کنید زندگی در آینده این‌گونه خواهد بود؟ داشتن یک ربات در خانه‌مان چه حسی خواهد داشت؟

والدین باید بدانند که این فیلم حاوی برخی الفاظ رکیک و اشاره‌های جنسی ملایم است، از جمله بحثی در مورد «حقایق زندگی»، تطبیق‌پذیری اندرو برای داشتن رابطه جنسی (اما نه فرزند)، گفتگویی پس از رابطه جنسی در رختخواب، و یکی از رمانتیک‌ترین توصیفات عمل جنسی که تاکنون نوشته شده است. همچنین کودکان بداخلاق و بدعنقی در فیلم حضور دارند که رفتار آنها توسط خانواده کنترل نمی‌شود. برای دریافت آخرین اخبار فیلم‌هایی از این دست، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

به‌طور کلی، فیلم «مرد دویست ساله» یک فیلم دوست‌داشتنی است که فرصت خوبی برای صحبت کردن در مورد ویژگی‌های انسانی به خانواده‌ها می‌دهد. در حالی که اندرو عمری طولانی‌تر از خانواده اصلی خود دارد، با نوادگان آنها، به‌ویژه پورتیا، نوه‌ای که شبیه «لیتل میس» است، ارتباط نزدیکی برقرار می‌کند. او از آخرین دستاوردهای فناوری برای فراهم کردن پوست، مو، سیستم عصبی، سیستم گوارشی و در نهایت کسب مرگ برای خود و رسیدن به انسانیت کامل استفاده می‌کند. درست مثل وودی در داستان اسباب‌بازی ۲، اندرو بین جاودانگی بی‌نقص و وجودی محدود، نامطمئن اما عمیقا درگیر، انتخابی دارد.