موریک

برت مَوِریک، شخصیت تلویزیونی بسیار محبوب دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، بار دیگر توسط مل گیبسون در این ماجراجویی کمدی که دهه‌ها بعد ساخته شده، به زندگی بازگردانده می‌شود. مَوِریک قماربازی تمام‌عیار، قهرمان رمانتیک جهانی و استاد ذاتی تک‌خط‌گویی‌های بامزه است. او در مسیر شرکت در یک تورنمنت پوکر پرریسک است تا بتواند پول کلانی برنده شود و جایگاه خود را به‌عنوان بهترین بازیکن پوکر در قاره تثبیت کند. او که هنوز ۳۰۰۰ دلار برای تکمیل هزینه ورودی کم دارد، امیدوار است که بتواند برخی از بدهی‌های معوقه خود را جمع‌آوری کند و از این سفر لذت ببرد. اما در عوض، او با دو رقیب برای عنوان قهرمانی پوکر مواجه می‌شود (از جمله آنابل برنسفورد جذاب و بی‌اخلاق، که نقش آن را جودی فاستر بازی می‌کند)، یک مأمور قانون مرموز (جیمز گارنر، که مَوِریک اصلی تلویزیون بود) و اشخاص شرور مختلفی (از جمله آلفرد مولینا و جیمز کابرن) که گویی مصمم هستند تا مانع از اتمام سفر او شوند. پس از مجموعه‌ای از ماجراجویی‌های هیجان‌انگیز و تجربه‌های نزدیک به مرگ، مَوِریک سوار بر کشتی بخاری به محل برگزاری تورنمنت می‌رسد، اما با خطرات و فریبکاری‌های بیشتری مواجه می‌شود.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره این صحبت کنند که چگونه این فیلم یک نوع متفاوت از فیلم‌های وسترن است. چه چیزهایی نشان می‌دهند که این فیلم یک تصویر واقعی از غرب وحشی قدیم نیست، بلکه نگاهی طنزآمیز و نوستالژیک به گذشته است؟
• این فیلم چه چیزی را درباره ظاهر در برابر واقعیت بیان می‌کند؟ چه کسانی وانمود می‌کنند که یک چیز هستند اما در واقع چیز دیگری هستند؟ چه کسانی رازهای شگفت‌انگیزی دارند؟
• به نظر شما فیلمسازان امیدوارند چه چیزی را درباره کلیشه‌سازی در فیلم درک کنید؟

این فیلم تنها با هدف سرگرم‌کنندگی ساخته شده است و پر است از اکشن وسترن قدیمی که البته بیشتر برای ایجاد فضای طنز به کار رفته‌اند. در فیلم، درگیری‌های فیزیکی، تیراندازی، شخصیت‌های منفی با چهره‌های بی‌احساس، مارهای زهرآگین و حتی صحنه‌ای که یکی از شخصیت‌ها از پرتگاهی آویزان می‌شود، وجود دارد. گاهی اوقات نیز شخصیت‌هایی می‌میرند، اما هدف اصلی فیلم، کاهش خشونت واقعی و اغراق در نبردهای طنزآمیز است. همچنین اشاره‌هایی جنسی، بوسه‌های عاشقانه، سینه‌ی برهنه‌ی مرد و شانه‌ی برهنه‌ی زن و کشیدن سیگار وجود دارد. شخصیت‌های بومی آمریکایی با چهره‌هایی نقاشی‌شده، فریادهای مخصوص و مشت‌های گره‌کرده به تصویر کشیده می‌شوند، اما این عناصر نیز برای تمسخر کلیشه‌های رایج در فیلم‌های وسترن استفاده شده‌اند.

ویلیام گلدمن فیلمنامه‌ای سرگرم‌کننده نوشته و کارگردان به خوبی آن را به تصویر کشیده است. بازی‌های جذاب بازیگران اصلی (هرچند که نباید آن‌ها را جدی گرفت) نیز باعث ایجاد لحظات مفرح و هیجان‌انگیزی همراه با پیچش‌های داستانی هوشمندانه شده است. فیلمسازان با استفاده از تعدادی از بازیگران کلاسیک ژانر وسترن در برخی از نقش‌های فرعی، ادای احترامی به این ژانر کرده‌اند. صحنه‌هایی که گراهام گرین و گروه جنگجویان بومی آمریکایی‌اش در آن حضور دارند، سرگرم‌کننده‌ترین و در عین حال متفکرترین بخش‌های فیلم هستند. با این وجود، با مدت زمان بیش از دو ساعت، فیلم فاقد خنده‌ها، ماجراجویی‌ها و عناصر داستانی کافی برای قرار گرفتن در رده فیلم‌های بزرگ سرقت است.