کنترل ذهن با درن براون

درن براون، که خود را «استاد ذهن‌خوانی» می‌نامد، پس از سال‌ها تمرین و تکمیل مهارت‌های منحصر به فردش در خواندن ذهن دیگران، شهود، گمراه‌سازی و القای افکار، توانسته است به توانایی شگفت‌انگیزی در شناخت افراد و هدایت آن‌ها دست یابد. درن براون سال‌هاست که در بریتانیا به عنوان یک پدیده شناخته می‌شود و حالا با اجرای برنامه کنترل ذهن با درن براون، مجموعه‌ای از نمایش‌های کوتاه و جذاب، مهارت‌های متنوع و شگفت‌انگیز خود را به آمریکا می‌آورد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد ترفندهای براون صحبت کنند. همه ما شنیده‌ایم که جادوگران هرگز رازهای خود را فاش نمی‌کنند، اما این ترفندها معمولاً آنقدر غیرممکن هستند که بینندگان راضی می‌شوند فریب بخورند. بدلکاری‌های براون به نظر در حوزه امکان‌پذیرتر قرار دارند و می‌توانند بینندگان را مشتاق‌تر به تجزیه و تحلیل تکنیک او کنند. به نظر شما چطور موفق می‌شود فروشندگان را متقاعد کند که برگه‌های سفید کاغذ را به جای پول قبول کنند، مثلاً یا اینکه یک جمعیت را وادار کند دست‌هایشان را به صورت خودجوش بالا ببرند؟ چرا یک غریبه وقتی براون درخواست می‌کند، کیف پولش را تحویل می‌دهد؟ آیا برنامه جذاب‌تر می‌شد اگر براون برخی از روش‌هایش را توضیح می‌داد، یا فقط لذت برنامه را از بین می‌برد؟ نظر شما در مورد رفتار او با افرادی که فریب می‌دهد چیست؟ آیا این موضوع بر میزان لذت شما از برنامه تأثیر می‌گذارد؟

والدین باید بدانند که نمایش درن براون بر پایه فریب و دستکاری بنا شده است. اگرچه تماشای آن سرگرم‌کننده است، اما احتمالاً برخی از ترفندهایش برای افرادی که فریب خورده و در مقابل دوربین اموال باارزش خود را تحویل می‌دهند، چندان سرگرم‌کننده نیست. براون همیشه بعداً اموال را بازمی‌گرداند، اما قربانیان ساده‌لوح و ناآگاه به نظر می‌رسند، و براون گاهی از فریب دادن آنها لذت آشکار می‌برد. با این حال، همه نمایش‌های او فریبنده نیستند. در برخی قسمت‌ها، از مهارت‌های فوق‌العاده خود در خواندن افراد استفاده می‌کند تا مثلاً بفهمند افراد چقدر پول نقد همراه دارند یا زنان به چه جملات اغواگرانه‌ای پاسخ می‌دهند. این بخش‌ها برای شرکت‌کنندگان هم به همان اندازه برای بینندگان سرگرم‌کننده است. زبان در کل تمیز است (با سانسور برخی واکنش‌های شوک‌آور) و اگرچه نوشیدن الکل وجود دارد، اما بیشتر اتفاقی و در پس‌زمینه است.

براون مثل هر شعبده‌باز خبره‌ای، راز تردست‌های خود را فاش نمی‌کند، هرچند گاهی سرنخی می‌دهد. بخشی از جذابیت کنترل ذهن این است که بفهمید چطور کارهای شگفت‌انگیزش را انجام می‌دهد. برای مثال در یکی از نمایش‌ها، از رهگذران در خیابان شلوغ می‌خواهد که کیف پولشان را به او بدهند و آنها هم این کار را می‌کنند! بعداً مغازه‌دارها را متقاعد می‌کند که به جای پول، کاغذ سفید بگیرند و با یک انگشتر چند هزار دلاری از جواهرفروشی بیرون می‌آید. براون حتی می‌تواند حدس بزند که مردم چقدر پول نقد همراهشان است و چه جملات عاشقانه‌ای روی یک گروه از خانم‌ها تأثیر می‌گذارد.اما این دقیقا یک نمایش جادویی نیست؛ در واقع، براون هرگز واقعا نمایش خود را تعریف نمی‌کند، به جز اینکه اعلام می‌کند همه‌چیز واقعی است. شاید نمایش از کمی توضیح بیشتر سود ببرد. وقتی او یک جمعیت را وادار می‌کند که دست‌هایشان را هماهنگ بالا ببرند، برای مثال، شاید حتی سرگرم‌کننده‌تر می‌بود اگر براون به تماشاگران می‌گفت که آن‌ها در حال تماشای تمرین عظیمی در قدرت تلقین هستند. با این حال، براون با هر جادوگر دیگری متفاوت است، و کنترل ذهن تماشایی است که تماشا کنید -- حتی وقتی که به نظر می‌رسد از فریب دادن مردم کمی لذت می‌برد.