هکرها

Dade Murphy (با بازی جانی لی میلر) هکر فوق‌العاده‌ای است که به خاطر ساختن یک ویروس مخرب در سن 11 سالگی مشهور شده است. او به تازگی به شهر نیویورک نقل مکان کرده است. دِید که در سال آخر دبیرستان است، احترام گروهی از هکرهای نوجوان را به دست می‌آورد و تلاش می‌کند تا با کیت جذاب (با بازی آنجلینا جولی) وارد یک رابطه عاشقانه شود. وقتی یکی از اعضای گروه به سیستم کامپیوتری یک شرکت نفوذ می‌کند، دِید و دوستانش توجه اف‌بی‌آی و "پلِیج" را به خود جلب می‌کنند. پلیج یک هکر سابق است که اکنون افسر امنیت شرکتی شده است. او ویروسی را راه‌اندازی می‌کند که برای ایجاد نشت نفت و متهم کردن نوجوانان طراحی شده است، در حالی که کلاهبرداری چند میلیون دلاری خودش را پنهان می‌کند. نوجوانان (با کمک هکرها در همه جا) باید با عجله به مقابله با ویروس بپردازند، پلیج را رسوا کنند و از رفتن به زندان نجات پیدا کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد هک کردن کامپیوتر و اخلاقیات دنیای آنلاین صحبت کنند. آیا اطلاعات باید به صورت آزادانه به اشتراک گذاشته شوند یا کنترل شوند؟ اگر کسی به کامپیوتر شما نفوذ کند یا ویروسی فایل‌هایتان را خراب کند، چه احساسی خواهید داشت؟ این می‌تواند فرصتی برای کشف دیدگاه فرزندتان در مورد فعالیت‌های رایج مانند دانلود موسیقی باشد. آیا دزدی از فروشگاه اشتباه است اما دانلود موسیقی بدون اجازه درست است؟

در این فیلم، کمی نوشیدن الکل، مقدار زیادی سیگار کشیدن و برخی تخیلات جنسی صریح وجود دارد. فرهنگ ضد اقتدار هک کردن کامپیوتر ستایش شده است و تفاوت کمی بین شوخی‌های بی‌ضرر و ویروس‌های مخرب وجود دارد. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این تلاش برای ایجاد تعلیق در سبک سایبرپانک هرگز به نتیجه نمی‌رسد. فیلم‌نامه‌نویسی بی‌روح، بازیگری بی‌احساس و فقدان تعلیق شگفت‌انگیز باعث می‌شود که هکرها هیجان‌انگیز نباشند. داستان با سرعت بسیار آهسته‌ای پیش می‌رود و بازیگران انگار با هم رقابت می‌کنند تا ببینند چه کسی می‌تواند با لحن یکنواخت‌تری صحبت کند. پلگ احتمالا بدترین ابرشرور ناله‌کننده در تاریخ سینما است؛ نه او و نه آن مامور اف‌بی‌آی بی‌دست‌وپا (که به‌وضوح آدم بدی است چون نمی‌تواند زبان کامپیوتر را روان صحبت کند) هیچ حس واقعی تهدید و خطر ایجاد نمی‌کنند.زیرداستان عاشقانه به همان اندازه مسطح است، با نگاه‌های طولانی و ظاهراً داغ و سوزان بین دِید و کیت، تا شاید کمبود شیمی یا گفتگوهای جذاب را جبران کند. تلاش‌ها برای خنک کردن فقط مصنوعی به نظر می‌رسند، و لبه تکنولوژی پیشرفته به طور قابل توجهی با گذر زمان کند شده است. (وای، بی‌سیم نیست؟) ژست‌ها، احمقانه و بیش از همه، کسل‌کننده.