جاسوس همسایه

باب هو (جکی چان) یک مامور چینی است که برای سیا کار می‌کند، اما می‌خواهد بازنشسته شود تا با همسایۀ جذابش، جیلیان (امبر والتا)، که یک مادر مجرد با سه فرزند است، ازدواج کند. بچه‌ها فکر می‌کنند باب یک واردکنندۀ خودکار کسل‌کننده و عینوزده‌است. باب برای اثبات خود به جیلیان که تمایلی به جدی شدن ندارد مگر اینکه بچه‌ها تأیید کنند، داوطلب می‌شود که در غیاب او که برای عیادت یک بستۀ بیمار در بیمارستان است، از بچه‌هایش مراقبت کند: فارن ۱۳ ساله (مادلین کارول) که نوجوانی پراضطراب دارد، یان ۱۱ ساله (ویل شیدلی) که باهوش است و نورا ۴ ساله (آلینا فولی) که بسیار دوست‌داشتنی است. در همین حین، یک مجرم روسی از زندان فرار می‌کند و به دنبال یک فایل محرمانه در دست باب است، و باب مجبور می‌شود تا برای حفظ امنیت بچه‌ها، هویت واقعی خود را به عنوان یک جاسوس فاش کند. جرج لوپز و بیلی ری سایرس در نقش‌های همکار سابق باب در سیا ظاهر می‌شوند.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره‌ی پیام‌های فیلم در مورد صداقت و روابط خانوادگی صحبت کنند. باب چه معنایی دارد وقتی به فارن می‌گوید که خانواده درباره‌ی «خون» نیست، بلکه درباره‌ی «عشق» است؟
• خشونت در این فیلم خیلی شدید نیست، اما هنوز چند کاراکتری که از اسلحه استفاده می‌کنند وجود دارند. آیا این موضوع برای یک فیلم خانوادگی مناسب است؟
• آیا جکی چان در نقش یک قهرمان رمانتیک باورپذیر است؟ چرا یا چرا نه؟
• چگونه شخصیت‌های منفی روس در فیلم‌ها به تصویر کشیده می‌شوند؟ آیا روس‌ها هنوز برای آمریکا تهدید محسوب می‌شوند؟

این فیلم کمدی جاسوسی با بازی جکی چان، یک فیلم اکشن خانوادگی است که حاوی صحنه‌های مبارزه و تعقیب و گریز است. در چند صحنه، مجرمان روسی اسلحه دارند، اما خونریزی یا خشونتی در کار نیست و تنها یکی از شخصیت‌ها کبودی جزئی برمی‌دارد. چون این یک فیلم خانوادگی است، بدمن‌ها اغلب به صورت طنزآمیزی بیهوش می‌شوند، مثلاً با درگیر شدن در یک تصادف یا برخورد یک شیء. الفاظ تند و تیز استفاده نشده و تنها به توهین‌های معمولی مانند "احمق" و "ابله" محدود می‌شود. صحنه‌های عاشقانه نیز شامل بوسه‌ها و آغوش‌های ملایم بین جکی چان و هم‌بازی‌اش، آمبر والتا، و همچنین برخی ابراز علاقه‌های ملایم بین یک جاسوس نوجوان و یک شخصیت ۱۳ ساله است که ممکن است برای برخی تماشاگران کمی آزاردهنده باشد. در کل، این فیلم برای خانواده‌ها و نوجوانان مناسب است، هرچند که ممکن است خنده‌دار نباشد.

پسربچه‌های ۸ ساله سخت‌گیر نیستند؛ هر فیلمی که پر از سکانس‌های اکشن، شوخی‌های بامزه و بچه‌هایی که قهرمان می‌شوند، نظرشان را جلب می‌کند. اما والدین این پسربچه‌ها می‌دانند که آنها شایسته فیلم‌هایی بهتر از فیلم‌های کمدی اکشن کلیشه‌ای درباره یک جاسوس-پرستار بچه هستند که می‌تواند «دیکتاتورها را شکست دهد» اما نمی‌تواند یک کاسه جو درست کند. قبلاً هم چنین فیلم‌هایی را دیده‌ایم (مثل فیلم «پاسفایر») و اگرچه ممکن است به عنوان یک سرگرمی سبک مورد قبول واقع شود، اما قطعاً یک فیلم جذاب و گیرا نیست. شکی نیست که جکی چان یک هنرمند مارشال کاراته بااستعداد است و در فیلم‌های کمدی-ماجراجویی دوستانه درخشیده است. اما متاسفانه او بیش از حد احمق است و نمی‌تواند به عنوان یک علاقه‌مند عاشقانه قابل‌باور باشد (وقتی او و والتا همدیگر را بوسیدند، صدای ابراز انزجار از سالن سینما شنیده شد).حتی اگر رمانتیک بودن فیلم را نادیده بگیریم (چون فقط وسیله‌ای است برای قرار دادن چن در حالت بچه‌داری)، شوخی‌هایی که با بچه‌ها می‌شود آنقدر پیش‌پاافتاده و تکراری است که فقط همان بچه‌های کلاس سومی می‌خندند و بقیه بیشتر ترجیح می‌دهند چشم‌شان را برگردانند. لوپز در فیلم کار خاصی برای انجام دادن ندارد و سیروس هم فقط در سه سکانس حضور دارد. به جای آن‌ها، گروهی از خلافکار‌های روس (با لهجه‌های وحشتناک و شوخی‌های بدتر) هستند که درام (دروغین) فیلم را رقم می‌زنند. بدلکاری‌های چن در صحنه‌هایی که روس‌ها را عقب می‌راند قابل توجه است، اما این صحنه‌ها همیشه در فیلم‌هایش وجود دارند و چند بدلکاری خوب نمی‌تواند دلیل قانع‌کننده‌ای برای صرف وقت و پول برای دیدن یک فیلم باشد.