گرینبرگ

راجر گرینبرگ (با بازی بن استیلر) پس از ترخیص از بیمارستان روانپزشکی، از نیویورک به لس‌آنجلس می‌رود تا در غیاب برادرش (کریس مسینا) که به همراه خانواده‌اش به تایلند سفر کرده، از خانه و سگش نگهداری کند. راجر که مطمئن نیست بعد از این چه کاری انجام دهد، ادعا می‌کند که «عمداً هیچ کاری نمی‌کند». او روزهایش را به قدم زدن با سگ و نوشتن شکایت‌نامه برای خطوط هوایی، تاکسی‌های حیوانات خانگی، استارباکس و هر چیز دیگری می‌گذراند. او همچنین با یکی از اعضای سابق گروه موسیقی‌اش (ریس ایفانز) ملاقات می‌کند و به این فکر می‌کند که روزی چطور در آستانه شهرت بودند. علاوه بر این، او با دستیار شخصی برادرش، فلورانس (گرتا گرویگ) آشنا می‌شود و از او دوری می‌کند. فلورانس ۲۵ ساله، بی‌صبرانه منتظر است تا جهان نقشه اصلی خود را به او نشان دهد و مطمئن نیست که قدم بعدی‌اش چیست. او به راجر دل می‌بندد، با وجود اینکه طبیعت مخرب راجر اغلب نیاز او به ارتباط برقرار کردن را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد راجر صحبت کنند: چرا او این‌گونه است و با این اخم کردن چه چیزی به دست می‌آورد؟ چه هزینه‌هایی در این میان وجود دارد؟
• چه چیزی راجر و فلورانس را به هم جذب می‌کند؟ آیا یک جفت‌گیری باورپذیر است؟ آیا سالم است؟ آیا شبیه فیلم‌های هالیوودی است؟

والدین باید بدانند که این درام کمدی تاریک برای کودکان مناسب نیست. کارگردان نوا بامباک، مانند فیلم‌های دیگرش، فیلمش را محکم در قلمرو احساسی آشفته و گاهی تند و تلخ قرار می‌دهد - یک شخصیت به تازگی از بیمارستان روانی مرخص شده است، دیگری سقط جنین می‌کند - که ممکن است برای بیشتر نوجوانان بالغ باشد. شخصیت اصلی فیلم (بن استیلر) فردی ناراضی است که علیه بی‌عدالتی‌های کوچک و بزرگ، به ویژه بی‌عدالتی‌های کوچک، اعتراض می‌کند. فحاشی (از کلمات asshole تا dick تا f--k) و توهین بخشی از گفتار معمول اوست. معشوقه او تحت فشار احساسی مداوم قرار می‌گیرد و باز هم به او نزدیک می‌شود. همچنین صحنه‌ای از رابطه جنسی دهانی به صورت نسبتا گرافیکی وجود دارد، و صحنه‌ای که یک بزرگسال با دانشجویان دانشگاه کوکائین مصرف می‌کند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

گرینبرگ با گرویگ شروع می‌شود و از آن لحظه به بعد، فیلم مال اوست؛ او به فلورانس قلبی پرشور و گامی مصمم می‌بخشد. این باعث می‌شود که بی‌حوصلگی و ترس او در دهه بیست زندگی‌اش، جالب و باورپذیر به نظر برسد. و بعد استیلر هست. در آغوش گرفتن خارپشت دشوار است و او در این نقش خوب ظاهر می‌شود. در نقش راجر، او لایه‌های بیشتری از شخصیتش را به نمایش می‌گذارد و کنار می‌زند تا جایی که در کل دوران حرفه‌ای‌اش بی‌سابقه است. او بی‌ادب، خودخواه و کوته‌بین است، اما در عین حال سردرگم، مشتاق و ترسان. فقط به خاطر بازی‌های آن‌ها، دیدن فیلم ارزش دارد.این فیلم تازه و نوظهور است، کاملا انسانی و زیبا، و شاید بهترین فیلم نوا بامباک تا به امروز باشد. فیلم قبلی او، اختاپوس و نهنگ، خودشیفتگی والدین را در زمان و مکان خاصی به تصویر کشید، اما این فیلم خیلی کمتر احساس خفگی می‌دهد؛ ما داستان را حس می‌کنیم به جای اینکه فقط تماشاگرش باشیم. شاید به همین دلیل است که در پایان فیلم، احساس ناامیدی می‌کنیم. راجر و فلورانس به قدری واقعی به نظر می‌رسند که باور اینکه آنها خوشبخت زندگی خواهند کرد (یا حتی برای مدتی) سخت است. در پایان، دگردیسی راجر عجولانه و غیرواقعی به نظر می‌رسد، و پذیرش او توسط فلورانس تقریبا احمقانه است. وقتی راجر به فلورانس می‌گوید که "ارزش" دارد، ما آرزو می‌کنیم که او واقعا به این موضوع باور داشته باشد.