پست‌فطرت‌های لعنتی

در سال 1944، فیلم «بی‌شرف‌های مفتخر» دو داستان موازی را دنبال می‌کند که به سرعت به هم می‌رسند. در داستان اول، گروهی از سربازان یهودی آمریکایی به نام «بی‌شرف‌ها» به رهبری آلدو راین (برد پیت) حملات تروریستی را علیه نیروهای آلمانی در فرانسه اشغالی انجام می‌دهند. در همین حال، در پاریس، صاحب یک تئاتر (ملانی لوران) توسط یک سرباز قهرمان (دانیال برول) برای اکران افتتاحیه فیلم تبلیغاتی‌اش در فرانسه دعوت می‌شود؛ چیزی که او نمی‌داند این است که او، که ریشه‌های یهودی خود را برای حفظ امنیت پنهان کرده، نیز بخشی از مقاومت است. با همگرایی بی‌شرف‌های آمریکایی، مقاومت فرانسه و فرماندهی عالی آلمان در تئاتر، این قرار است افتتاحیه‌ای باشد که همه به یاد خواهند آورد... اگر زنده بمانند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت فیلم صحبت کنند. تاثیر صحنه‌های خشن چیست؟ آیا خشونت را غیرواقعی جلوه می‌دهد یا صادقانه‌تر و اصیل‌تر به نظر می‌رسد؟
• آیا محدودیت‌هایی در مورد اقدامات سربازان در لحظه‌های حساس جنگ وجود دارد؟ آیا سربازانی که در نسل‌کشی مانند آنچه نازی‌ها علیه یهودیان انجام دادند، شرکت داشتند، شایسته بخشش هستند؟
• فیلم در مورد نقش فیلمسازی، روابط عمومی/رسانه و قصه‌گویی به عنوان بخشی از جنگ چه می‌گوید؟ فیلم در زمان جنگ چه نقشی دارد؟ چگونه می‌توان از آن برای رسیدن به این اهداف استفاده کرد؟

والدین باید بدانند که مانند تمام آثار کوئنتین تارانتینو، این ماجراجویی جنگ جهانی دوم با بازی برد پیت، در حالی که سرشار از خوراک فکری است، بسیار خشن، خونین و پر از الفاظ رکیک است. انتظار کتک‌کاری‌ها و تیراندازی‌های آزاردهنده و موارد مشابه را داشته باشید، به علاوه بارانی مداوم از کلمات زشت و فحش، سیگار کشیدن مداوم و نوشیدن فراوان. این فیلم همچنین آزادی‌های زیادی با تاریخ دارد و بسیار پرحرفی است، به این معنی که نوجوانانی که آن را تماشا می‌کنند ممکن است بین کسالت و شوکه شدن توسط قسمت‌های خشن در نوسان باشند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

عجیب، جسورانه و خونین، نمی‌توان انکار کرد که اینگلووریس باستردها همه ویژگی‌های فیلم‌های کوئنتین تارانتینو را دارد. منتقدان آن را تمرینی خالی در سبک بر محتوا می‌دانند و کاملاً هم اشتباه نمی‌کنند. اما این فیلم همچنین تمرینی باشکوه در سبک بر محتوا است، یک والنتاین برای خودِ فیلم‌سازی و تماشای فیلم، با پاکسازی عالی‌رتبه‌های نازی به شکلی تماشایی در یک سالن سینما، در حالی که اکشن روی پرده در مقایسه با اتفاقاتی که داخل سالن می‌افتد، رنگ می‌بازد.تارانتینو گفته است که این فیلم، تخیل او از «اینکه سینما چگونه می‌تواند دنیا را نجات دهد» است و اگرچه این احساس ساده‌لوحانه‌ای است، اما در اینجا برای خنداندن و ایجاد هیجان به کار گرفته شده است. پیت در نقش راین، یک نمایش کمدی خون‌آلود ارائه می‌دهد و کریستوف والتز در نقش سرهنگ هانس لاندا در طرف نازی‌ها، با او هم‌بازی است. این فیلم شامل گفتگوهای طولانی و عجیب و غریب است که با انفجارهای کوتاه خشونت خونین قطع می‌شود و در نهایت به یک پایان‌بندی آتشین - به معنای واقعی کلمه - ختم می‌شود. در نهایت، باید از این فیلم به عنوان یک قطعه از انرژی خالص فیلم‌سازی لذت برد. طرفداران منتظر تارانتینو برای ساخت فیلمی با پیچیدگی اخلاقی و هنری جکی براون یا حتی پالپ فیکشن ناامید خواهند شد، اما کسانی که می‌دانند در انتظار چه چیزی هستند، ناامید نخواهند شد.