چرا ازدواج کردم؟

تایلر پری در درام خود به نام چرا ازدواج کردم؟ به بررسی فراز و نشیب‌های رابطه چهار زوج می‌پردازد—دوستان صمیمی که برای تعطیلات به کوهستان می‌روند تا از زندگی یکدیگر باخبر شوند و در این حین مشکلات خود را نیز مطرح می‌کنند. دایان (شارون لیال) وکیل، نمی‌تواند از کارش دور بماند، علی‌رغم اصرار تری (پری) همسرش که یک متخصص اطفال است و می‌خواهد با او وقت بگذراند و بچه‌دار شوند. پاتریشیا (جنت جکسون) روانشناس و نویسنده مشهور و همسرش گاوین (مالیک یوبا) که معمار است، از بیرون زوجی کامل به نظر می‌رسند اما در عین حال در غم از دست دادن پسرشان هستند. آنجلا (تاشا اسمیت) که در زمینه مراقبت از موها تخصص دارد و مارکوس (مایکل جای وایت) بازیکن سابق فوتبال آمریکایی، دائماً با هم بحث می‌کنند. و شیلا (جیل اسکات) که یک زن خانه‌دار است، نمی‌تواند از مایک (ریچارد تی جونز) همسرش که نیمه بهتر او نیست، عشق زیادی بگیرد، چرا که مایک یا به خاطر وزن شیلا او را اذیت می‌کند یا به او خیانت می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش ازدواج در این فیلم صحبت کنند. آیا به نظر واقعی می‌رسد یا هالیوودی است؟ اگر هالیوودی است، چگونه؟ چرا ازدواج در فیلم‌ها به نظر دشوار می‌رسد؟ آیا در زندگی واقعی هم همین‌طور است؟ خانواده‌ها همچنین می‌توانند در مورد محبوبیت تایلر پری بحث کنند. آیا فیلم‌های دیگر او را دیده‌اید؟ چه وجه مشترکی دارند؟ مخاطب این فیلم‌ها چه کسانی هستند و چرا برای آن‌ها جذاب است؟ آیا شخصیت مدئا را بیشتر می‌پسندید یا او را به عنوان یک بازیگر «معمولی»؟ چرا؟

والدین باید بدانند که این فیلم برای اعضای جوان‌تر طرفداران فوق‌العاده وفادار تایلر پری مناسب نیست. اگرچه صحنه‌های صریح جنسی وجود ندارد و زبان فیلم نسبتا ملایم است (گاهی از کلمه «احمق» استفاده می‌شود)، اما موضوعات فیلم — خیانت، فریب و آسیب‌پذیری در یک ازدواج — قطعا برای بزرگسالان در نظر گرفته شده است. همچنین می‌توان انتظار داشت که در فیلم به وفور کنایه‌های جنسی و شخصیت‌پردازی‌هایی که در مرز کلیشه قرار دارند (همسر سابق انگل‌وار، معشوقه‌ای که دیوانه خرید است و غیره) و نوشیدن الکل در جمع وجود داشته باشد. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

انکار استعداد تایلر پری غیرممکن است. به عنوان نویسنده، او تسلط خوبی بر صدا دارد؛ او قادر است دیدگاه زن را به علاوه دیدگاه مرد به تصویر بکشد. به عنوان کارگردان، او مطمئن و اعتماد به نفس دارد و از توانایی خود در روایت داستان آگاه است. با این حال، این بدان معنا نیست که این فیلم -- که او هم نویسندگی و هم کارگردانی آن را بر عهده داشته -- یک فیلم عالی است. جالب، بله. لذت‌بخش، حتما. خنده‌دار، تقریبا. اما اجزای فیلم از کل آن بهترند.خلاصه اینکه، رابطه همه آدم‌ها آشفته است، که هر فیلم‌سازی که کارش را بلد باشد می‌داند که این موضوع، سوژه خوبی برای داستان‌گویی است. اما در اینجا، موضوع فیلم با درس‌های زندگی تکراری و قابل پیش‌بینی غرق شده است. برای مثال، نمی‌توانید همه چیزهایی را که نیاز دارید از همسرتان بگیرید. و دیالوگ‌های توضیحی که فقط می‌گویند و نشان نمی‌دهند. وقتی شیلا بعد از کشف خیانت مایک، از کوره در می‌رود، اعلام می‌کند که زندگی‌اش بدون او "هیچ" است. اما فقط به این دلیل که او این را می‌گوید، ما می‌دانیم. وقتی پاتریشیا از دست دادن فرزندش را می‌پذیرد و گریه می‌کند، می‌گوید که تمام این مدت رنج می‌برده است، اما ما هیچ‌کدام از این رنج‌ها را ندیده‌ایم. اساساً، شخصیت‌ها خیلی حرف می‌زنند و خیلی کم عمل می‌کنند، و این باعث می‌شود فیلم کند شود. با این حال، بازیگران شیمی خوبی با هم دارند، و اسکات با بازی ظریفش ستاره فیلم است. شیلا آنقدر درمانده و شکست‌خورده است، و در عین حال آنقدر باورپذیر غمگین است که وقتی بالاخره خودش را (و مرد جدیدی) پیدا می‌کند، نمی‌توانید دست نزنید و هورا نکشید.