عصبی و مضطرب

فیلم HIGH STRUNG داستان روبی (با بازی کینن کامپا) را دنبال می‌کند، یک دانشجو بورسیه رقص، در حالی که به نیویورک می‌رسد تا باله را مطالعه کند. او بلافاصله عاشق جانی (با بازی نیکلاس گالیتزین) می‌شود، یک نوازنده خیابانی فقیر بریتانیایی که به ویزا نیاز دارد تا از اخراج اجتناب کند. روبی، دختری که می‌تواند کارها را انجام دهد، سعی می‌کند جانی را از بی‌خانمانی نجات دهد و برنامه‌ای برای به دست آوردن وضعیت قانونی برای او تدوین می‌کند. و به طور طبیعی، این به معنای همکاری با گروهی از رقصندگان هیپ‌هاپ برای رقابت برای پول و بورس تحصیلی است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد اینکه فیلم‌هایی مثل High Strung استعداد هنری را چگونه به تصویر می‌کشند، صحبت کنند. آیا فکر می‌کنید این تصاویر واقع‌گرایانه هستند؟ آیا فکر می‌کنید افرادی که استعداد هنری دارند، زندگی پربارتری نسبت به افرادی با مهارت‌ها و توانایی‌های دیگر دارند؟
• شخصیت‌ها چگونه استقامت خود را نشان می‌دهند؟ چرا این یک قدرت شخصیت مهم است؟
• فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی می‌توانند افراد را با سبک‌های زندگی‌ای آشنا کنند که شاید در غیر این صورت فرصت تجربه‌شان را نداشته باشند؟ آیا تا به حال برای شما اتفاق افتاده است؟

والدین باید بدانند که فیلم High Strung، جشنی از زندگی هنری است و به سخت‌کوشی، پشتکار و تعهد می‌پردازد که موسیقی‌دانان و رقصنده‌ها را به کمال می‌رساند، خواه آموزش کلاسیک دیده باشند یا هنرمندان خیابانی هیپ‌هاپ. تمرکز فیلم بر تلاش برای بهبود عملکرد است؛ به همین منظور، بدن رقصنده‌ها در حین رقص (پوشیده، اما گاهی با حالت اغواگرانه) به نمایش گذاشته می‌شود. شخصیت‌های مرد نیز بدون پیراهن نشان داده می‌شوند، و صحنه‌های بوسیدن وجود دارد. شخصیت‌ها همیشه باهوش‌ترین تصمیمات را نمی‌گیرند (مثلاً یکی از دانشجویان آنقدر مهمانی می‌رود که در ابتدا بر توانایی او برای اجرا تأثیر می‌گذارد)، اما بسیاری از آنها در طول فیلم رشد می‌کنند و درس‌های کلیدی می‌آموزند. زبان فیلم نسبتاً ملایم است (واژه‌هایی مانند "بیچاره"، "بوت" و "اسکرود" به کار رفته است) و صحنه‌های نوشیدن الکل در جمع وجود دارد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

این نمایش سرگرم‌کننده استعداد، موسیقی و تکنیک‌های رقص کلاسیک و معاصر را با هم ترکیب می‌کند و علاقه‌مندان هر یک از این دو را با ژانر دیگر آشنا می‌کند. و فیلم استدلال می‌کند که تسلط بر مهارت‌های معاصر به همان اندازه تلاش، انگیزه و استعداد نیاز دارد که تسلط بر تکنیک‌های کلاسیک. هر دو رشته به یک اندازه شایسته تحسین و احترام هستند. رقص‌پردازی‌های پر انرژی و خلاقانه نشان می‌دهند که هنرمندان هر دسته چقدر می‌توانند از یکدیگر بیاموزند، زمانی که هنرمندان با هم همکاری می‌کنند، نه اینکه با هم رقابت کنند. در واقع، این فیلم در بهترین حالت خود است، زمانی که سرگرمی و هیجان دنبال کردن یک علاقه را به نمایش می‌گذارد. به عنوان مثال، نوازندگان در یک بار، نواختن ویولن با الهام از موسیقی کانتری را به ریتم‌های دریاچه قو تبدیل می‌کنند. و یک مهمانی شیک به یک رقابت نوازندگی ویولن تبدیل می‌شود، در حالی که نوازندگان ویولن با یکدیگر رقابت می‌کنند و بر اساس آهنگ مالاگوئنا اثر ارنستو لکوونا، نوازندگی می‌کنند.کمپا یکی از معدود آمریکایی‌هایی است که در یک شرکت باله روسی هنرنمایی کرده و جلوی دوربین گالیتزین بسیار جذاب است؛ در نقش جانی، او فرصت نمایش مهارت‌های موسیقی، رقص و بازیگری خود را دارد. هم‌بازی‌هایش جان سیلور و مارکوس میچل نیز رقصندگانی برجسته هستند. کارگردانی مایکل دامیان ماهرانه است و فیلمنامه، هرچند گاهی کمی کلیشه‌ای به نظر می‌رسد، اما با نیت خیر نوشته شده و لحظاتی از خرد را به نمایش می‌گذارد. همانطور که یک معلم رقص می‌گوید، هر بار که یک گام را فتح می‌کنید، همیشه چالش دیگری در انتظار شماست. این یک مسیر طولانی است که هرگز پایان نمی‌یابد. این یک نصیحت خوب برای هر کسی است.