سریعتر

مردی که فقط به عنوان "راننده" (دِوین "د راک" جانسون) شناخته می‌شود، از زندان آزاد می‌شود و بلافاصله نقشه‌ای برای انتقام در سر می‌پروراند: او می‌خواهد همه کسانی را که مسئول مرگ برادرش بوده‌اند، بکشد؛ مرگ برادرش ده سال پیش پس از یک سرقت نافرجام بانک اتفاق افتاده بود. راننده چند هدف اول خود را به سرعت و آسانی از سر راه برمی‌دارد، اما وقتی شروع به درک این موضوع می‌کند که قربانیان مورد نظرش چگونه خود را رهایی بخشیده‌اند، به خود شک می‌کند. در همین حین، یک پلیس معتاد به مواد مخدر (بیلی باب تورنتون)، یک کارآگاه قتل (کارلا گوجینو) و یک قاتل حرفه‌ای و خوش‌تیپ (الیور جکسون-کوهن) همه به دنبال او هستند. وقتی این شخصیت‌ها با هم برخورد می‌کنند، چه کسی زنده می‌ماند؟

• خانواده‌ها می‌توانند درباره خشونت موجود در فیلم صحبت کنند. این صحنه‌ها چه تأثیری بر شما داشت؟ چه زمانی هیجان‌انگیز و چه زمانی ترسناک یا ناراحت‌کننده بود؟ چه تفاوتی بین این نوع صحنه‌ها وجود دارد؟
• شخصیت راک نشان داده است که دوران کودکی سختی را پشت سر گذاشته است، همانطور که بسیاری از شخصیت های دیگر نیز چنین تجربه ای داشته اند. آیا آنها بر مشکلات خود غلبه کرده اند؟
• آیا شخصیت بیلی باب تورنتون خوب است یا بد؟ آیا فکر می‌کنید شانس رستگاری دارد؟

والدین باید بدانند که این درام اکشن که روی انتقام متمرکز است -- و در آن دواین "راک" جانسون بازی می‌کند -- پر است از اسلحه و تیراندازی، چاقو زدن، بریدن و خون ... که بسیاری از آنها بدون هیچ گونه پیامدی رخ می‌دهند. استفاده از زبان در فیلم کم اما شدید است ("کـسـتـن" و "مـیـزدن"). یکی از شخصیت‌های فرعی معتاد به هروئین است و بینندگان او را در حال خرید و تزریق مواد مخدر می‌بینند (همراه با یک شخصیت دیگر که مواد تزریق می‌کند). به یک دختر نوجوان داروی بیهوشی داده می‌شود، اما قبل از اینکه اتفاق خشونت‌آمیزی رخ دهد، نجات پیدا می‌کند. دختر کوچکتری نیز به‌طور گذرا در معرض خطر قرار می‌گیرد، در میان تیراندازی گیر می‌افتد، اما او هم نجات پیدا می‌کند. همچنین کمی حساسیت ملایم در فیلم وجود دارد.

«فاستر» به کارگردانی جرج تیلمن جونیور، ممکن است شبیه دیگر فیلم‌های اکشن و بی‌محتوا به نظر برسد، اما به طرز شگفت‌آوری متفکرانه و از نظر احساسی تأثیرگذار است. در این فیلم شخصیت‌های مثبت و منفی مشخصی وجود ندارند؛ بلکه داستان، شخصیت‌های اصلی - یک زندانی سابق که هوس انتقام دارد، یک پلیس معتاد به مواد مخدر و یک قاتل حرفه‌ای و موفق - را در سایه‌های جذابی از رنگ خاکستری به تصویر می‌کشد. هر کدام از این شخصیت‌ها تاریخچه‌ای جالب و تأثیرگذار دارند که آنها را به خوبی شکل می‌دهد. تنها شخصیت گوگینو است که در بخش شخصیت‌پردازی کوتاهی شده، اما او این کاستی را با نشان دادن نگرش مناسب جبران می‌کند.این موضوع نشان می‌دهد که اجراهای بسیار قدرتمندی وجود دارد، جایی که جانسون تنها با تکیه بر حضور آسیب‌دیده و بدون گفتگوی بسیار، پیش می‌رود. در طول داستان، فیلم شروع به مبارزه با موضوعات جذابی مانند بخشش، خانواده و حتی معنویت می‌کند. تنها چند دقیقه آخر کمی کوتاه می‌آید، عمدتا به دلیل تلاش واضح برای ارائه پایانی رضایت‌بخش هالیوودی. تا آن زمان، فیلم بسیار خوب است. باور می‌کنید که یک "صخره" می‌تواند گریه کند.