خونریزی

مایکل (جان سی. ریلی) و همسرش پنلوپه (جودی فاستر) زوج دیگری را به نام آلن (کریستف والتس) و نانسی (کیت وینسلت) به خانه‌شان دعوت کرده‌اند تا در مورد اتفاقی بسیار ناگوار صحبت کنند: پسر آلن و نانسی در یک پارک بازی در بروکلین با چوب به پسر مایکل و پنلوپه ضربه زده و او را مجروح کرده است. در ابتدا همه چیز به خوبی پیش می‌رود؛ همه مودب و با بهترین رفتار هستند. اما به زودی این جلسه به محلی برای ابراز سرزنش‌ها و پشیمانی‌ها تبدیل می‌شود، نه فقط در مورد اتفاقی که افتاده، بلکه در مورد ازدواج، فرزندپروری و زندگی به طور کلی.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه‌ی نمایش فرزندپروری در این فیلم بحث کنند. آیا شخصیت‌های فیلم والدین خوبی هستند؟ چگونه آنها را با والدین دیگری که در فیلم‌ها/تلویزیون دیده‌اید مقایسه می‌کنید؟
• آیا والدین هر دو طرف بیش از حد در زندگی فرزندان خود دخالت می‌کنند؟ یا برعکس، آیا آنها اصلاً دخالتی ندارند؟ آیا یکی از این دو روش بهتر از دیگری است؟
• آیا می‌توان گفت این فیلم بر اساس یک نمایشنامه ساخته شده است؟ آیا نمایشنامه‌ها به‌طور کلی به خوبی به فیلم تبدیل می‌شوند؟ چرا یا چرا نه؟

والدین باید بدانند که این درام کمدی جودی فاستر/کیت وینسلت بر اساس نمایشنامه خدای کشتار و به کارگردانی فیلمساز جنجالی رومن پولانسکی با یک فرض ساده شروع می‌شود: دو زوج دور هم جمع می‌شوند تا در مورد اینکه چرا فرزند یکی از زوج‌ها در زمین بازی به فرزند زوج دیگر ضربه زده است، صحبت کنند. اما فیلم در واقع بررسی دقیق و شدیدی است از اینکه چگونه گفتگوی «متمدنانه» زوج‌ها از مسیر خارج می‌شود و به مشاجره تبدیل می‌شود. موضوع و لحن فیلم احتمالا برای نوجوانان جوان‌تر جذاب نخواهد بود (هرچند قطعا چیزهای زیادی برای فکر کردن وجود دارد)، اما نوجوانان بزرگ‌تر ممکن است واقعا آن را فیلمی جالب برای تجزیه و تحلیل با والدین خود بیابند، زیرا به مسائلی مانند مسئولیت شخصی، سبک‌های فرزندپروری و موارد مشابه می‌پردازد. محتوای اصلی بحث‌برانگیز فیلم فحاشی (از جمله «فحش») و نوشیدن الکل (زوج‌ها در طول بعدازظهر مست می‌شوند) است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

ما شاهد هنرنمایی چهار بازیگر عالی هستیم که در این فیلم بهترین عملکرد خود را به نمایش می‌گذارند، و این احتمالاً بزرگترین دستاورد فیلم است. می‌توان تصور کرد که نسخه اصلی تئاتر این فیلم که برنده جایزه تونی شده، بسیار هیجان‌انگیز بوده است -- دیالوگ‌ها چقدر سریع و بامزه، و محتوا چقدر تند و تیز. و همه این‌ها قطعاً در این فیلم هم وجود دارد. فیلم بسیار تاثیرگذار و نفس‌گیر است (فاستر در بهترین حالت شکننده و جدی خود ظاهر می‌شود)، و در بسیاری از قسمت‌ها خنده‌دار است.اما در همان نیم ساعت اول، احساس می‌شود که این فیلم به دلیل صحنه‌پردازی محدود شده است: اتاق نشیمن در بروکلین. این نمایشنامه به قدری واضح است که نمی‌توانید از دست نمایشی بودن آن خلاص شوید. بینندگانی که نمی‌دانستند این نمایشنامه در ابتدا یک نمایش بوده احتمالا در مورد اینکه چرا در این آپارتمان گیر افتاده‌ایم، سردرگم می‌شوند؛ تنها رهایی (و واقعاً به نظر می‌رسد که رهایی است) زمانی است که زوج‌ها به طور مختصر به راهرو می‌روند. گفتگوها نیز گاهی افشاگرانه هستند؛ و همه زیاد صحبت می‌کنند.