کد منبع

کاپیتان کالتر استیونز (جیک جیلنهال) ناگهان در قطاری که به سمت شیکاگو در حرکت است، بیدار می‌شود و در مقابل خود با زنی زیبا و غریبه (میشل موناگان) مواجه می‌شود که فکر می‌کند او دوستش است. معلوم می‌شود که او دیگر یک سرباز در افغانستان نیست، بلکه به نوعی داخل بدن معلمی به نام شان که در قطاری گیر افتاده است، منتقل شده است. این قطار قرار است منفجر شود و همه سرنشینان آن را بکشد. هشت دقیقه بعد، کالتر به بدن خود برمی‌گردد که در نوعی کپسول فضایی در مکانی نامشخص قرار دارد و از طریق دوربین کامپیوتر از یک همکار سرباز به نام کالین گودوین (ورا فارمیگا) دستور می‌گیرد. او فاش می‌کند که کالتر بخشی از یک پروژه نظامی فوق محرمانه به نام سورس کد است. او بارها و بارها به قطار بازگردانده خواهد شد تا زمانی که بمب و فرد بمب‌گذار را پیدا کند و از وقوع یک فاجعه بزرگ‌تر در شهر جلوگیری کند.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره خشونت موجود در فیلم صحبت کنند. آیا انفجارها و مخاطراتی که در این فیلم نشان داده می‌شود، همانند سایر انواع خشونت بر شما تأثیر می‌گذارد؟
• کدام یک از شخصیت‌های این فیلم را الگوی مناسبی می‌دانید؟ چگونه در طول داستان تغییر می‌کنند یا چه چیزهایی یاد می‌گیرند؟
• این فیلم چگونه به مفاهیم مرگ و آنچه که از خود به جای می‌گذاریم، می‌پردازد؟ شما دوست دارید میراث شما چه باشد؟

والدین باید بدانند که این فیلم علمی تخیلی و مهیج که ذهن را به چالش می‌کشد، با وجود جلوه‌های ویژه و صحنه‌های اکشن پرهیجان، با برخی موضوعات سنگین مانند مرگ، عزاداری و تروریسم سر و کار دارد. شخصیت اصلی (با بازی جیک جیلنهال) هنگام تلاش برای کشف عامل بمب‌گذاری، بارها و بارها انفجار یک قطار مسافربری را تجربه می‌کند. علاوه بر صحنه‌های خطرناک و انفجارهای آتشین، برخی الفاظ رکیک (از جمله "شیط" و یک "ک‌ث‌ل‌ف") و صحنه‌هایی که جراحات شدید را نشان می‌دهند، وجود دارد.

این فیلم که در ژانر اکشن-هیجان‌انگیز تبلیغ و معرفی شده، قطعاً شما را به دنیای خود وارد می‌کند و «کد منبع» دقیقاً همین کار را می‌کند. این فیلم در ابتدا گیج‌کننده است، اما به روشی جذاب، و درست زمانی که فکر می‌کنید داستان را درک کرده‌اید، فیلم روندی متفاوت را پیش می‌گیرد. کارگردان دانکان جونز ریتم فیلم را سریع و سرگرم‌کننده نگه می‌دارد، اما گاهی اوقات در نحوه‌ی پرداختن به صحنه‌ها دودل به نظر می‌رسد (آیا صحنه‌ای طنز است؟ یا صحنه‌ای پرهیجان؟). با این وجود، این فیلم قطعاً چشمان شما را به صفحه نمایش می‌دوزد.فارمیگا هر نقشی را که به او داده می‌شود، واقعی و باورپذیر می‌کند و موناگهان و جاکیلنهال زمانی که در یک قاب قرار می‌گیرند، جرقه می‌زنند. اگرچه جاکیلنهال به‌طور کامل در نقش یک سرباز که از درون در حال گسستن است در حالی که جهان اطراف او در هم می‌پیچد، باورپذیر نیست - لبه‌های شخصیت او باید خشن‌تر و ناامیدی او باید شدیدتر باشد - اما او بازی خود را بر اساس احساس ترحم و همدردی بنا نهاده است.