زودیاک

زودیاک، راز هوشمندانه و پیچیده‌ای است که بیشتر از خشونت‌های حیرت‌انگیز، به تأثیر رسانه‌ها بر این خشونت‌ها علاقه دارد. این فیلم بر اساس قتل‌های زنجیره‌ای زودیاک در اوایل دهه 1970 در منطقه سان فرانسیسکو، که هنوز حل نشده است، ساخته شده است. فیلم ابتدا بر تلاش‌ها برای درک انگیزه‌های قاتل تمرکز می‌کند و سپس به نحوه نفوذ زودیاک در ذهن عموم مردم از طریق ارسال نامه‌هایی به روزنامه سان فرانسیسکو کرونیکل و به جا گذاشتن سرنخ‌هایی برای مسخره کردن پلیس می‌پردازد. فیلم با یک قتل شروع می‌شود - اولین قتلی که قاتل مسئولیت آن را به صورت عمومی بر عهده گرفت. بعد از تیراندازی، زودیاک با پلیس تماس می‌گیرد و نامه‌ای به کرونیکل می‌فرستد و - حداقل در ذهن خودش - ثابت می‌کند که از همه آنها باهوش‌تر است. در حالی که از رسانه‌ها برای "معرفی خود" استفاده می‌کند، فیلم تأثیر این پرونده را بر کسانی که به دنبال او هستند، از جمله بازرس دیوید توسچی (مارک رافلو) و همکارش، بازرس ویلیام آرمسترانگ (آنتونی ادواردز) و همچنین کارتونیست صادق، رابرت گریسمیت (جیک جیلنهال) و گزارشگر جنایی نابغه و خودویرانگر، پل اوری (رابرت داونی جونیور) بررسی می‌کند. آنها در هر مرحله با مشکلاتی مواجه می‌شوند، از مقامات اجرای قانون در حوزه‌های مختلف که تمایلی به همکاری ندارند تا کارشناسان خط‌شناسی، متخصصان اثر انگشت و حتی وکیل مشهور ملون بلی (برایان کاکس). با وجود موانع قانونی، تکنولوژی ابتدایی و دخالت منافع شخصی، هیچکس نتوانست پرونده را حل کند و همه درگیر آن شدند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد رابطه رسانه‌ها با قاتلان زنجیره‌ای صحبت کنند. قاتلان چگونه از رسانه‌ها برای جلب توجه استفاده می‌کنند؟ رسانه‌ها چگونه از قاتلان برای افزایش مخاطب بهره می‌برند؟ بینندگان و خوانندگان چگونه به چنین پوشش خبری‌ای واکنش نشان می‌دهند؟ در مورد نحوه نمایش قاتلان و تعقیب‌کنندگان آن‌ها در فیلم‌ها فکر کنید: برخلاف فیلم «سکوت بره‌ها»، این فیلم بر روی تحقیقات تمرکز دارد و اطلاعات بسیار کمی در مورد قاتل ارائه می‌دهد. این موضوع چگونه بر روایت و نمایش خشونت در فیلم تأثیر می‌گذارد؟ آیا خشونت زمانی که به نمایش گذاشته می‌شود، مؤثرتر است یا زمانی که تلویحاً بیان می‌شود؟ چرا؟

والدین باید بدانند که این فیلم سه ساعته درباره تحقیقات در مورد قتل‌های زنجیره‌ای واقعی در اوایل دهه ۱۹۷۰ برای بیشتر نوجوانان (و احتمالا حتی برخی از بزرگسالان) خشن و ناراحت‌کننده است. اگرچه برخی از خشونت‌ها خارج از صفحه نمایش اتفاق می‌افتد، اما آنچه که نمایش داده می‌شود وحشیانه و خونین است: قاتل زودیاک به یک زوج در ماشینشان شلیک می‌کند، به زوج دیگری از پشت خنجر می‌زند (هر دو بار چهره‌های دردناک و وحشت‌زده قربانیان نشان داده می‌شود) و به یک راننده تاکسی شلیک می‌کند. افسران پلیس و خبرنگاران درباره مرگ‌ها به طور مفصل صحبت می‌کنند. شخصیت‌ها الکل زیادی می‌نوشند و به طور مکرر سیگار می‌کشند (یکی از آنها از مواد مخدر قوی هم استفاده می‌کند). به گرایش همجنس‌گرایانه قاتل و پدوفیلی یک مظنون اشاره شده است. در زبان فیلم از کلمه فحش به طور مکرر استفاده شده است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

دیوید فینچر در فیلم فوق‌العاده‌اش چند صحنه قتل خشن را به تصویر می‌کشد (یک صحنه خنجر زدن به‌خصوص وحشتناک است). اما بیشتر به پیامدهای خشونت توجه دارد: صحنه‌های جرم، روش‌های تحقیق، و ترس در جامعه. در میان آشفتگی وسواس‌ها و فریب‌های متقاطع، زودیاک هماهنگی قابل‌توجهی را پیدا می‌کند و نیازها، ابزار، و داستان‌های ساختگی مشابهی را که حقیقت را شکل می‌دهند، دنبال می‌کند.