ساعت شلوغی

بر اساس مجموعه فیلم‌های سینمایی با بازی کریس تاکر و جکی چان، این بازسازی تلویزیونی از راش آور، کارآگاه کارتر (جاستین هایرز) از پلیس لس‌آنجلس را با کارآگاه لی (جان فو) از هنگ‌کنگ که به قوانین پایبند است، همراه می‌کند. آن‌ها با هم متحد می‌شوند تا یک گروه از مجرمان خشن چینی را که در ناپدید شدن خواهر کوچک لی (جسیکا ون) دست دارند، از پای درآورند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد شباهت‌ها و تفاوت‌های سریال تلویزیونی Rush Hour با فیلم Rush Hour بحث کنند. این اقتباس تا چه حد به اثر اصلی وفادار است؟ چه تغییراتی در داستان، طرح و شخصیت‌ها برای مناسب‌سازی آن برای مخاطب تلویزیونی ایجاد شده است؟ (و مهم‌تر از همه، آیا این تغییرات موثر بوده‌اند؟)
• تا چه حد فیلم ساعات شلوغی از کلیشه‌های منفی درباره آفریقایی-آمریکایی‌ها، آسیایی‌ها و زنان برای خنداندن مخاطب بهره می‌برد؟ مرز بین خنده‌دار و توهین‌آمیز کجاست؟
• در مقایسه با سایر برنامه‌های اکشن تلویزیونی، سطح خشونت در سریال Rush Hour چگونه است؟ آیا خشونت این سریال تلویزیونی نسبت به فیلم اصلی بیشتر یا کمتر است، و آیا هر کدام از این دو برای کودکان مناسب هستند؟

والدین باید بدانند که سریال Rush Hour در زمینه خشونت، به طور گسترده ای از فیلم سال ۱۹۹۸ که الهام بخش آن بوده، پیروی می کند، با صحنه های فراوان مبارزه هنرهای رزمی، تیراندازی، انفجار، تصادف، جراحات خونین و مرگ (از جمله مردی که به سرش شلیک می شود). اما زبان سریال نسبت به فیلم ملایم تر است، و شخصیت ها از کلماتی مانند bitch، damn، pissed، ass و hell استفاده می کنند. همچنین در سریال، تنش جنسی و نوشیدن الکل در مهمانی ها به صورت مختصر وجود دارد، و به مواد مخدر غیرقانونی نیز اشاره مختصری می شود.

راش آور یک شاهکار سینمایی نیست. اما این تقلید بد فقط باعث خراب شدن چیزهایی می‌شود که فیلم اصلی درست انجام داده بود، به خصوص شیمی بین بازیگران اصلی. هایرز کار قابل احترامی در تقلید کریس تاکر انجام می‌دهد و به وضوح از انجام آن لذت می‌برد. اما یک فو نسبتاً بی‌رمق، مایل‌ها از کاریزما جکی چان دور است و فقط تماشای او در حین اجرای حرکات سریع مبارزه در نمایش، لذت‌بخش است.به جای نمایش، فیلمنامه به سمت گفتن و دیالوگ‌های دست و پا شکسته‌ای متمایل می‌شود که نتیجه‌گیری‌های واضح و کلیشه‌های ظریفی را به نمایش می‌گذارد که به نظر منسوخ و نامناسب می‌رسد. (به علاوه، هیچ دختر بچه‌ای هم نیست که با خواندن آهنگ «فانتزی» ماریا کری، بیننده را به وجد بیاورد.) نتیجه، نمایشی است که برای مخاطبان جدید بیش از حد به گذشته برمی‌گردد و برای طرفداران مجموعه، بیش از حد تقلید ارزان‌قیمت به نظر می‌رسد. هر دو گروه با تماشای نسخه اصلی خوشحال‌تر خواهند بود.